Het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel.
Opinie - Laetitia Parmentier, Mieke Van Laer

Kinderen zonder wettig verblijf: willekeurig pardon, weg ermee of toch maar een beleid?

Tussen het huidige terugkeerbeleid en een menswaardige omgang met kinderen, gaapt een diepe kloof. Aan de randen van de afgrond staan de leerkrachten, klasgenoten, buren en andere medeburgers vol afschuw te kijken. Laat de volgende Belgische regering wijze lessen uit de gebeurtenissen van januari 2019 trekken, zo stellen Laetitia Parmentier en Mieke Van Laer, advocaten bij Progress Lawyers Network Antwerpen.

vrijdag 1 februari 2019 16:53
Spread the love

Begin januari was het weer zover: publieke beroering omtrent de opsluiting en poging tot gedwongen uitwijzing van een gezin. De Armeense kinderen Khmoyan zijn geboren en getogen in Borgerhout nadat hun ouders tien jaar geleden naar België vluchtten. Ruim drie weken nadat vader, moeder, Sarah (2) en Anna Maria (8) in alle vroegte uit hun appartement werden gehaald, verblijven ze nog steeds tussen de torenhoge tralies van een gesloten unit in Steenokkerzeel in afwachting van een definitieve vlucht. Leerkrachten en klasgenootjes van het oudste dochtertje verzamelden 5400 handtekeningen onder een petitie voor de regularisatie van het gezin; ook leeftijdsgenootjes in andere scholen volgen de situatie op de voet. De ongerijmdheid van een kind achter tralies botst niet alleen in een kinderhoofd; verontwaardiging stijgt ook steeds op in de solidaire omgeving van de kinderen en in brede lagen van de samenleving.

Terwijl de kinderen en hun ouders ettelijke weken tot maanden opgesloten blijven, zet men alles op alles om een uitwijzing van het gezin te verhinderen. Kinderrechtencommissaris Bruno Van Obbergen en experten bekritiseerden de opsluiting omdat het de kinderen onherstelbare schade toebrengt. Minister De Block wimpelde de bekommernis op Radio 1 af als ‘te verwachten kritiek van een kinderrechtencommissaris’. Daarmee wil ze zeggen dat het terugkeerbeleid dient te worden uitgevoerd, ongestoord door de belangen van de kinderen. De verslagen van artsen over de concrete problemen van de kinderen, het Verdrag inzake de Rechten van het kind, worden samen met artikel 22bis van Belgische grondwet naar de prullenmand verwezen.

Het opsluiten en gedwongen uitwijzen van kinderen die in België zijn geboren, die hier school lopen en die denken, leren en spreken in het Nederlands (of Frans, of Duits) zou in het teken van het ‘algemeen belang’ staan. Ik denk dat niet alleen de klasgenootjes van Anna Maria dit bevreemdend en beangstigend vinden.

Ondertussen in Nederland…

Op 21 januari wordt een Armeense familie met drie in Nederland geboren kinderen vanuit het detentiecentrum naar Schiphol vervoerd om naar Armenië uitgezet te worden. Publieke verontwaardiging alom, hun situatie en die van andere gezin beroert al maandenlang de gemoederen bij de noorderburen. Ei zo na kwam de regering er ten val.

Na 97 dagen komt er op 30 januari een einde aan het kerkasiel in de Bethelkerk in Den Haag, waarbij de uitzetting van het gezin Tamrazyan door het houden van een ononderbroken kerkdienst wordt voorkomen. De drie kinderen van dit gezin hebben eindelijk terug hoop via het algemeen kinderpardon geregulariseerd te worden want de Nederlandse regering kondigde aan dat de situatie van naar schatting 700 kinderen die meer dan vijf jaar in Nederland verblijven, opnieuw wordt onderzocht en dat het merendeel van de gezinnen een recht op verblijf zal krijgen.

Het compromis na de patstelling heeft de Nederlandse regering gered, maar de slotsom is even ontstellend als het non-beleid in België. Want naast de aangekondigde tijdelijke verruiming van het kinderpardon, werd door regeringspartijen afgesproken dat het kinderpardon op termijn verdwijnt en dat het principe om gezinnen in schrijnende gevallen en in naam van het belang van het kind te regulariseren volledig wordt afgeschaft.

De kinderen die net buiten de boot van dit kinderpardon vallen zijn de dupe van de gepolariseerde uitkomst van de regeringscrisis in Nederland. Ook in België moet je maar de pech hebben deel uit te maken van het gezin dat er wordt uitgepikt opgesloten en verwijderd te worden in naam van het terugkeerbeleid. Evengoed rust er een loodzware hypotheek op de toekomst van kinderen die geworteld zijn in België maar geen wettig verblijf krijgen via een humanitaire regularisatie of kinderpardon.

De automatische toepassing van het terugkeerprincipe door gezinnen met kinderen die hier vaak sinds hun geboorte, opgroeien op te sluiten, gaat regelrecht in tegen het grondwettelijk verankerde principe dat de belangen van het kind de eerste overweging verdient, ook bij een terugkeerbeslissing. De recente mossel-noch-vis-regeling in Nederland toont dat het toch zo moeilijk is om een politiek oplossing voor het dilemma te vinden, terwijl de solidariteit onder burgers een heel ander beeld geeft.

Tussen het huidige terugkeerbeleid en een menswaardige omgang met kinderen, gaapt een diepe kloof. Aan de randen van de afgrond staan de leerkrachten, klasgenoten, buren en andere medeburgers vol afschuw te kijken. Laat de volgende Belgische regering wijze lessen uit de gebeurtenissen van januari 2019 trekken en een echt rechtvaardig, menswaardig en maatschappelijk verantwoord migratie-en kindbeleid ontwikkelen.

Laetitia Parmentier en Mieke Van Laer zijn advocaten bij Progress Lawyers Network Antwerpen

take down
the paywall
steun ons nu!