Naar aanleiding van de vraag bij VIVA-SVV waarom iemand geen kinderen zou willen, heb ik een getuigenis geschreven waarbij ik mijn eigen keuze om te steriliseren verdedig. De verkorte versie is te lezen in de zomereditie van Vizine onder het thema “Kinderen? Nee, dank u!”: https://issuu.com/socmut/docs/vizine_62_nationaal_lr/1?e=1072458/50452772
Beste,
Ik ben een jonge vrouw van 25, bijna 26 jaar die ook wilt getuigen rond het niet willen hebben van kinderen.
Ikzelf wou als tiener ook altijd kinderen hebben, als vroege twintiger had ik zelfs al 2 namen in mijn hoofd: Ayla en Aiden, een meisje en een jongetje. Maar de laatste paar jaren is mijn goesting naar het krijgen van een eigen kind verdwenen. Waarom? Ten eerste heb ik enorm veel last van mijn rug en nek en schouders. Deze pijn verergert naarmate ik meer stress ervaar en kan zelfs oplopen tot dagelijkse kaakpijn. Ik zie mezelf niet 9 maanden op een gezonde manier zwanger worden en dan nog eens een bevalling ondergaan. Een keizersnede zou dit kunnen oplossen denkt u? Wel ik wil bewust nooit een keizersnede ondergaan. Ten tweede ben ik via mijn feminisme artikelen en columns beginnen te lezen over zwanger zijn en bevallen. Maar niet de Belgische geschriften en zeker niet deze geschreven door the positive-cult1. Ik kan je verzekeren dat er heel wat neveneffecten zijn aan zwanger zijn en bevallen, neem dat van me aan. Hoeveel vrouwen er last hebben van hun vagina’s, plots dyspareunie krijgen, ergere rugklachten krijgen die blijven bestaan na de bevalling. Het ergste hieraan is dat zulke verhalen AMPER hier in België worden neergepend! Deze verhalen hoor je bijna nooit in ons land en nochtans zijn ze nodig opdat elke vrouw een geïnformeerde keuze kan maken om een kind te krijgen of niet. Ten derde is er nog zodanig veel genderongelijkheid in ons land. We zijn een oerconservatief land wat betreft de verdeling van de huishoudelijke taken en deze uitspraak kan ondersteund worden aan de hand van het rapport “Gender en tijdsbesteding” van het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen. Daarnaast hebben we nog altijd de loonkloof, hierbij verwijs ik naar Zij-Kant en hun jaarlijkse Equal Pay Day actie. Ook worden er nog altijd dagelijks immens veel vrouwen aangerand, seksueel geïntimideerd, verkracht en dat terwijl AMPER TOT GEEN daders hiervoor worden gestraft. Wil ik een dochter krijgen om haar dan voor de leeuwen te gooien? Wil ik een dochter opvoeden in een wereld die haar niet respecteert? Daarnaast, wil ik een zoon krijgen die door de media en de rape culture die aanwezig is in onze maatschappij in de toekomst een vrouw verkracht? Wil ik een zoon die voor homo uitgejouwd wordt omdat hij wel zijn gevoelens durft te tonen of erger: die in elkaar geslagen wordt omdat hij homo is? Onze maatschappij is niet lief voor moeders, ik zou het zelfs nog erger verwoorden: onze maatschappij en dan zeker onze regering haat moeders. Het is immers niet verwonderlijk dat het vooral alleenstaande moeders (vaker nog deze met een migratieachtergrond) zijn die in de armoede belanden als onze regering en dan voornamelijk minister Homans niet eens gelooft in vrouwenquota’s en racisme maar als iets relatief beschouwt.
Hoe reageert mijn omgeving op mijn keuze? Ik weet het niet. Ik vertel het ook niet aan iedereen. Mijn familie vindt het alvast niet erg, mijn oudere zus en broer hebben ook nog geen kinderen, dus ik voel me alvast niet uitgesloten. Mijn moeder zegt letterlijk dat ze het niet erg zou vinden als ze geen grootmoeder wordt. Het is mijn leven en mijn keuze. Mijn vriendenkring? Deze is over de jaren heen telkens veranderd en de laatste paar jaar bestaat deze voornamelijk uit radicale feministen zoals mezelf. Geen van hen heeft kinderen, geen van hen legt druk op anderen om wel of geen kind te krijgen. Mijn werk? Ik werk momenteel binnen een feministische organisatie dus dat zit ook goed2. Mijn directe omgeving doet niet lastig en dat is dik oké.
Wie er daarentegen wel lastig doet? Dokters en gynaecologen wanneer ik hen meedeel dat ik overweeg om mezelf te laten steriliseren. Dan begint het paternalisme volop te weerklinken. “Weet u het zeker?”, “Is dit niet wat te vroeg?”, “Heeft u daarover nagedacht en wat zijn de redenen?”, “U bent nog jong, dat kan altijd wel nog veranderen.”, enzovoort. En dit komt van vrouwelijke dokters en gynaecologen uit. Bij mannen voel ik me immers niet comfortabel genoeg om daarover te praten. Ik heb tijdens een gynaecologisch onderzoek wel een kwartier lang al mijn argumenten opgesomd (en dat zijn er nog meer dan deze vanboven, ecologische beweegredenen zitten er immers ook tussen) omdat de vrouw in kwestie niet wou aanvaarden dat ik sterilisatie overwoog. “Waw, u heeft daar heel goed over nagedacht” was haar reactie achteraf. En zo’n reactie maakt mij furieus. JA IK HEB DAAR GOED OVER NAGEDACHT. Wat denken mensen wel? Dat ik zomaar eens mezelf zou steriliseren? Persoonlijk heb ik het gevoel dat vrouwen die nadenken om geen kinderen te krijgen zelfs zichzelf veel meer informeren dan vrouwen die wel kinderen willen krijgen/hebben gekregen. Bepaalde blogs op het internet beamen dit instinct van mij. Dus de volgende keer als iemand vraagt of ik het zeker ben, die schiet ik neer met mijn vlammende ogen, want dat is in deze context zo’n paternalistische vraag dat die zou verboden moeten worden.
Als laatste wil ik nog een anekdote kwijt. Mijn mannelijke huisgenoot heeft een vasectomie ondergaan. Zelf was ik enorm nieuwsgierig naar de aanpak van de uroloog tijdens de bespreking ervan dat ik ben meegegaan. Ik was nog nooit in mijn leven zo hard gechoqueerd als die dag. We zaten maximum 10 minuten in het kantoor van de mannelijke uroloog. Hij heeft gevraagd waarom mijn huisgenoot het wou doen. Mijn huisgenoot heeft daar kort en bondig op gereageerd dat hij geen kinderen wilt, dat het niet goed is voor onze planeet om nog meer kinderen erbij te krijgen, etc. In totaal 3 argumenten verwoordt in minder dan 10 zinnen. De uroloog heeft deze allemaal direct aanvaard. Bij mij bleef men (dokters, gynaecologen) erover doordrammen waardoor ik op den duur een ganse lezing gaf over mijn argumentatie. Daarnaast heeft deze uroloog nooit gevraagd of gepeild naar het feit waarom ik aanwezig was. Dus hij heeft nooit nagegaan of mijn huisgenoot een vasectomie liet doen onder dwang. Een vrouw die met een bazige man binnenkomt, die zou men al sneller eens apart willen bevragen. Ik was nogal bazig vond ik, ik had de lichaamstaal gekopieerd van een man waarvan je zou denken dat er iets niet pluis is. Ik deed dat bewust. Toch werd mijn huisgenoot niet apart genomen om erover te praten. Ook werd er geen enkele uitleg gegeven over de eventuele neveneffecten, hoewel deze niet zo vaak voorkomen, zijn deze wel nog redelijk ernstig. Ik heb hiervan weet omdat mijn huisgenoot onderzoek had gedaan vooraleer naar de uroloog te gaan. Later heb ik ook op het internet opgezocht hoe zo’n gesprek rond sterilisatie met de gynaecoloog eruit zou zien en dat is toch wel wat heftiger dan wat ik met mijn huisgenoot heb meegemaakt. Kortom: een man kan eenvoudig een ziekenhuis binnenwalsen en op 10 minuten een vasectomie regelen, terwijl een vrouw uren aan een stuk bevraagd wordt wat in mijn ogen lijkt als het testen van de vrouw haar wilsbekwaamheid. Wat dus enorm paternalistisch is. Ik stel voor dat men het gesprek met een man die vasectomie wilt wat professioneler maakt en test op eventueel misbruik alsook het gesprek met een vrouw die sterilisatie wilt wat minder lang en het paternalisme achterwege laat opdat ze niet ontmoedigd wordt een sterilisatie aan te gaan. Ik zou heel graag willen dat vrouwelijke sterilisatie uit de taboesfeer gehaald wordt.
Ik hoop van harte dat deze getuigenis iets van waarde heeft toegevoegd aan het debat.
Met vriendelijke groeten,
Ashley Vandekerckhove
1. The positive-cult is een woord dat ik graag gebruik voor mensen die alles per se in een optimistisch willen plaatsen en beschrijven. Zaken die te serieus zijn, worden op een luchtere toon geschreven opdat deze aanvaard worden door onze maatschappij. Hiertegen verzet ik mij bewust. Een probleem moet je een probleem noemen en niet beginnen te verbloemen omdat het anders niet meer aantrekkelijk wordt bevonden.
2. Ondertussen is mijn contract afgelopen bij deze organisatie.
