De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Killing Them Softly

Killing Them Softly

vrijdag 1 februari 2013 14:40
Spread the love

De prent is gebaseerd op het boek Cogan’s Trade van G.V. Higgins, dat zich afspeelt in de ruige buurten in het Boston van de jaren 70. Op uitdrukkelijk verzoek van Brad Pitt wordt het verhaal getransporteerd naar het New Orleans van 2008,  een stad die hem nauw aan het hart ligt en haar wonden likt na de verwoestende doortocht van orkaan Katarina.

De twee kruimeldieven Russell (Ben Mendelsohn) en Frankie (Scoot Mc Nairy) zijn twee schlemielige dudes à la Jeff Lebowsky in the Big Lebowsky. Ze willen de slag van hun leven slaan door een groezelig pokerhol te overvallen. In het verleden was dit al eens gebeurd met medeweten van uitbater Markie Trattman (Ray Liotta, de man met de meest bezwerende blik in het acteursgilde). De meest geloofwaardige hypothese voor de buitenwereld is dat Markie achter de feiten zit. In een scène die zich op het netvlies brandt wordt hij dan ook halfdood geslagen.

Ondertussen wordt hitman Jackie Cogan (Brad Pitt) ingehuurd om de daders te klissen. Wanneer één van de twee losers loslippig wordt komt dit hem ter ore. Omdat één van hen Cogan kent besluit hij beroep te doen op Mickey (James Gandolfini) ,een kompaan met vroeger een te duchten reputatie, nu echter een aan drank en hoeren verslaafde vadsige patser, niet meer in staat om de klus te klaren. De hypergestileerde geweldscènes waarin Cogan in koelen bloede te werk gaat en de spitante dialogen tussen hem en Mickey zijn erg te smaken maar toch kan dit het geheel niet naar een hoger niveau tillen.

De film vertoont een januskop. Met de lens gericht op de strapatsen van de low-lifes zit je in een koortsige thriller met het southern timbre van Coensvehikels als Blood Simple of No Country For Old Men. Telkens echter wanneer Brad Pitt ten tonele verschijnt ondergaat de film een metamorfose in negatieve zin. Laten we eerlijk zijn, hij staat niet op een erg hoog niveau te acteren en lijkt de laatste jaren wel op automatische piloot te zijn overgeschakeld.

Waar is jonge Brad Pitt gebleven met zijn geniale vertolkingen als serial killer in de roadmovie Kalifornia, als roekeloze leider van een bunch trailer park gypsies in het dolkomische Snatch van Guy Ritchie of als meedogenloze vechtmachine in Fincher’s Fight Club? De Nieuw-Zeelandse regisseur Andrew Dominik werkte al eerder met hem  samen voor The Assassionation of Jesse James by the coward Robert Ford uit 2007 waar Pitt er de alom gevreesde en beruchte 19e eeuwse outlaw en bankovervaller Jesse James vertolkte. De mayonaise pakte daar echter ook niet.

Volgens sommige filmcritici is de film naast een misdaadprent ook een genre-overstijgende kritiek op het destructief en dehumaniserend karakter van het kapitalistisch systeem. Voor die interpretatie valt iets te zeggen met zo’n metaforische titel, al wordt dit thema te weinig uitgewerkt. Het kapitalisme als sluipmoordenaar dat jaarlijks miljoenen slachtoffers eist. Jackie Cogan als dienstmaagd van het establishment versus de twee drop outs als symbool van de uitgebuite working class dat probeert te ontsnappen aan het dwingende keurslijf. De steeds terugkerende politieke boodschapppen van Bush en Obama op de achtergrond en de parallel die wordt getrokken tussen de economische recessie en de prijzen voor huurmoorden onderstrepen dit nog eens. Jackie Cogan zegt het treffend: America is not a country, it’s just a business. Now fuckin’ pay me!

Slotsom is dat deze neo-noir de verwachtingen van een spannend en hardboiled misdaaddrama annex hitmanvehikel nooit inlost en dat de dubbele bodem niet volledig tot zijn recht komt. Een gemiste kans.

 
 

take down
the paywall
steun ons nu!