Kill List

Kill List

woensdag 6 februari 2013 01:23
Spread the love

Deze genreswitch is geen kijkvoer voor teergevoelige zielen. Heel de film heeft heeft deze lang uitgesponnen nachtmerrie de allures van een huiveringwekkende thriller totdat een plotwending op het einde roet in het eten gooit en de regisseur je met een teletijdmachine naar de duistere Middeleeuwen transporteert waar je getuige bent van een satanisch sektarisch ritueel.

Enerzijds maken we kennis met Jay (Neil Maskell), wiens vertolking van een puberale en papperige hooligan in Football Factory, een geestige mobfilm over het reilen en zeilen van een bende Chelseahooligans, me nog scherp voor de geest staat. Anderzijds is er Gal ( Michael Smiley), die je nog misschien kent van uitstekende tv-reeksen als Luther of Wire in the Blood en met zijn boeventronie een ruige Noord-Ierse pendant van Timothy Spall.

Beide heren zijn gezworen kameraden en oorlogsveteranen. Jay’s relatie met zijn vrouw vertroebelt wanneer hij in geldproblemen raakt.Gal heeft een lucratief voorstel om snel geld te verdienen:huurmoorden plegen. Een schimmige oprachtgever geeft hen een lijst van drie personen die moeten omgebracht worden. De hel breekt los in een opeenvolging van gewelddadige scènes. Gal en vooral Jay zijn ongeleide projectielen die alle voeling met de realiteit verliezen. De vraag rijst of zij niet aan posttraumatische stress lijden, dusdanig moreel afgestompt door hun oorlosgverleden in Irak en Afghanistan? Wanneer Gal tot inzicht komt is het al te laat, geketend als ze zijn aan hun contract.

De symboliek is hier niet ver te zoeken. Ze hebben hun ziel aan Satan verkocht en zullen hiervoor moeten branden in de hel. Van het voorgeborchte( de huurmoorden) komen ze in een bloederige finale zelf in de hel terecht. De opdrachtgever blijkt als gezant van Beëlzebub de ultieme belichaming van het kwaad, omringd door een horde fantoomachtige levende doden.

De vraag is waar deze film zich plaats in de traditie van de Britse cinema? Die laatste is groot geworden met het sociaal realisme van een grootmeester als Ken Loach, die als geen ander de working class heeft geportretteerd of met filantroop Mike Leigh, wiens zedenschetsen doorspekt zijn met veel zwarte humor. Denken we ook aan de politiek getinte films over de Iraproblematiek van Ierse regisseurs als Neil Jordan( The Crying Game) of Jim Sheridan( In the Name of the Father).

Een deel van de jonge garde sluit aan bij deze lange traditie maar geven op hun manier er een eigen touch aan. Shane Meadows op kop met This is England, een vernuftig portret van het Thatcheriaanse Engeland van de jaren tachtig, en met de grimmige wraakfilm Dead Man’s Shoes.

Een jonge horde cineasten die met hun spijkerharde films vol onverbloemd en gratuit geweld een heel andere weg inslaan zijn Nick Love met Outlaw (over vigilanten die het recht in eigen handen nemen), Julian Gilbey met Rise of the Footsoldier( over een hooliganfirm die transformeert tot een bende criminelen) en nu ook Ben Wheatly, die in Kill List laat zien over behoorlijk wat cinematografisch talent te beschikken, maar door het artificiële einde zijn film wat onrecht aandoet.Ook een speciale vermelding voor de filmscore, die de sinistere sfeer in een aantal ultraviolente scènes tot ongekende hoogten brengt.

take down
the paywall
steun ons nu!