Wat ik aan het doen ben, zo vraagt u, heertje Zückerberg standaardop facebook? Wel… Omstreeks tien uur ben ik met Fellow de Stille Vallei gaan opzoeken. Wandelen is het hoofd leeg stappen. Over een ruim landschap uitkijken is jezelf kansen geven op perspectief. Stilte is nodig voor wie niet geleefd wil worden. Zittend op de vertrouwde bank neem ik twee kastanjes, ik hoefde mij maar even te bukken. De vruchten smaken heerlijk, zacht, ze zijn perfect bewaard in de herfstlucht. Langs een slim paadje keren wij na een uurtje contemplatie en planning van de dag terug, wij vermijden de bewoning. Hoe puurder de zintuigelijke indrukken, hoe beter zij kunnen voldoen aan de hogere opdracht die erin bestaat de eenvoud van de menselijke ziel in mij te voeden. (Ge moogt mij gerust citeren). Toen wij bovenop de heuvel bijna terug in de bewoonde wereld komen, hoor ik de diepe bas van de Van Hool-motor van Lijn 3. Aan de richting merk ik, dat het onze bus niet is. Maar nauwelijks tien seconden daarna, als wij het pleintje op de heuveltop bereiken, is ook de tweelingmachine die ons dient thuis te brengen er plots. Ik start met lopen en zwaai meteen voluit met de gehandschoende linkerhand, Fellow en de wandelstaf houdt ik vast in de rechter. “Wel, Wij zijn dit najaar in goede conditie”, bedenk ik, wanneer blijkt dat wij de bus bijna bijhouden. Wij rennen de vijftig meter tot aan de halte soepel met grote stappen, en eerlijk gezegd met innige vreugde, zowel Fellow als ikzelf, mee langs de achtersteven. Even is er onzekerheid, zal de chauffeur stoppen? Bij vergelijkbare vorige gelegenheden zijn wij soms voor schut gezet. Wij zijn bij de deur van de bus als die pas heeft halt gehouden. Met kordate stem beveel ik mijn hond achter me te blijven; hij is altijd verlekkerd in het vooruitzicht op ontmoetingen, op streelpartijtjes vanwege passagiers op bus en trein. De deur gaat open, ik stap binnen, toon de magische kaart. De chauffeur, korte coupe, blauwgrijze ogen, een jaar of 32, spreekt en zegt: “Mijnheer, het werkt eigenlijk zo niet, hè?…”Ik kijk niet weg, behoud het open, intense, rustige oogcontact, en antwoord: “Wel, het spijt mij nu echt dat u dit zegt.” En ik vervolg: “Ik ben een Reiziger, en mijn beide ouders waren Wereldreizigers. – Het leven zit wel degelijk anders in elkaar dan u denkt!” – “Wij weten daar meer van dan u, mijnheer de chauffeur!”. Terwijl wij opstappen, blijkt dat de jonge man van dienst niet koppig blijkt of “Eingebilded” zoals de Duitsers zeggen. Hij heeft het begrepen en antwoordt op gedweeë toon: “Dat is waar mijnheer…”. Gezwind zoek ik met mijn waardevolle gezelschap de achterkant van het voertuig op om in stilte te zitten. De wekelijkse soep en broodmaaltijd in het Buurthuis van wat wellicht de meest sympathieke wijk van Leuven, is, Casablanca, wacht op ons. Het is Dinsdag. En alles is rustig. Ik mag dat zeggen.
