Jordi Jutlar geeft instructies aan de kleine Alex die net de toren heeft afgemaakt (Foto: Els De Nil)
Nieuws, Cultuur, België, Lokaal -

Kastelen en mensentorens als sociaal vangnet

Witte broeken en groene T-shirts drummen samen. Handen in de lucht. Twee mannen, de ene lacht, de andere staart voor zich uit. Met de punten van hun hemdskraag tussen de tanden, zetten ze hun voeten net onder de knieholtes van hun vrienden. Want dat zijn ze allemaal: vrienden, buren en familie, de Castellers van Sagrada Família – bouwers van menskastelen.

zaterdag 27 juli 2013 13:49
Spread the love

De twee mannen staan nu op de eerste ‘verdieping’. Nog meer mensen kruipen via de zwarte lendedoeken, benen en armen van voorgangers omhoog. Hoe hoger de toren, hoe kleiner de mensjes die klauteren, beheerst, soms wankel maar doelbewust naar de top. En dan een arm in de lucht, vier vingers omhoog, symbool voor de vier strepen op de Catalaanse vlag. Het kasteel is compleet. Applaus.

Unieke positie

Deze Colla (groep) uit Barcelona klimt na twaalf jaar over honderdtachtig ruggen van drie tot zestig jaar oud en bouwt torens en kastelen in allerlei vormen. “Hier op Sfinks nemen we geen risico en klimmen we tot zeven verdiepingen. Dat kunnen we aan. Maar nu lonkt de toren van acht. Dan komen de zenuwen boven en is het opperste concentratie”, vertelt Jordi Jutlar (22), hoofd van de ‘Troncs‘, de fundamenten van het kasteel.

Elke persoon is uniek in de groep en heeft een belangrijke rol in het geheel. “De mensen onderaan zijn in feite de belangrijkste. Hoewel het lijkt alsof ze beneden niets staan te doen, kunnen ze elk moment iemand opvangen als de toren valt”, licht voorzitter Albert Riudeubas (54) toe.

Tweehonderd vrienden erbij op Facebook

Naast de bouwers bestaat de groep uit muzikanten die het spektakel begeleiden met vierhonderd jaar oude tonen, toen het bouwen van kastelen nog een soort dans was als afsluiting van een volksfeest. “Muzikant zijn is fantastisch want je bent bij de weinigen die het kasteel elke keer kunnen bewonderen in zijn geheel. Bovendien heb ik er met deze groep plots tweehonderd vrienden bij. Als ik iets nodig heb, vraag ik het op Facebook en er is altijd wel iemand die me kan helpen”, glundert trommelaar Cristina (30).

“Het is echt één grote familie”, vult Quar Cunill (15) van de ‘Dosos‘, de op één na hoogste verdieping, aan. Quar: “Je deelt dezelfde gevoelens. Als je valt, ween je van verdriet. Als je een moeilijk kasteel voltooit, dan ween je van geluk. Je weet dat je op de groep kan rekenen. De techniek is best moeilijk, ik deed er een jaar over om voor het eerst te klimmen. Er zijn er zelfs die nooit omhoog geraken. Maar je krijgt veel steun. Bovendien leer je hier ook je gezond verstand te gebruiken en door te bijten als je bang bent.”

Dat beaamt Alex Robledo (8), ‘enxaneta‘, top van de toren: “De eerste keer voel je paniek. De toren is best hoog. Maar als je doorzet, gaat het over.” Cristina: “Voor mij was de groep een belangrijke ontdekking. Het is echt leuk om je buren op straat te groeten en te weten dat je ze morgen weer op de repetitie zal zien.”

Colla als drug

Zo vormt de Colla naast een intensieve sportactiviteit een waar sociaal vangnet voor de inwoners van de wijk Sagrada Família. Albert: “Onze wijk had vijftien jaar geleden geen echte identiteit en kende weinig samenhang. Nu gaan we in mekaars winkel inkopen doen. Werkende ouders die geen opvang vinden voor hun kinderen, vinden altijd wel iemand in de groep die kan inspringen. Er wordt zelfs af en toe bijles gegeven door de ouderen. Of de jeugd gaat samen een pint pakken.”

Jordi: “Zeker nu, in tijden van crisis, heb je tenminste iets om handen bij de Colla. Het is volledig gratis en we hebben altijd mensen nodig. Hoe meer mensen meedoen, hoe hoger de kastelen die we kunnen maken. Op die manier is het een heel open structuur.”

“Voor mij is de Colla als een drug, eens je eraan verknocht bent, geraak je er niet meer vanaf”, besluit Albert.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!