De Brusselaar heeft allicht meer behoefte aan decumul (openbaarheid van bestuur, ingebouwde garanties tegen fouten en misbruiken) dan aan burgerassemblees via loting.
Met een mondige burger worden ingrijpende wijzigingen vandaag moeilijker. Er is de weerstand tegen verandering en, aan de andere eind van het spectrum, de risico’s verbonden aan de principiële vlucht vooruit zonder gebruik te maken van kennis en ervaring.

De rol van politieke partijen of van bv. de vakbonden is het eigen engagement te vertalen naar de samenleving toe. Dit vanuit het algemeen belang en met voor- en tegenstand in de publieke opinie.
Die toets en de daaraan gekoppelde verantwoordelijkheid heb je niet bij beroepscorporaties zoals treinbestuurders die niet werken vanuit een georganiseerd vakverbond dat zijn verantwoordelijkheid opneemt binnen het Sociaal Overleg. Zowel werkgevers als werknemers hebben belang bij sterke gesprekspartners op dat sectoraal en interprofessioneel overleg om 1) tot goede beslissingen te komen en 2) om de uitvoering ervan te verzekeren.

Directe betrokkenheid (in de wijk of rond een thema) is absoluut aan te moedigen. Maar het moet ook een opstapje zijn naar ruimere verantwoordelijkheid en naar assemblees die gemaakt zijn om de verschillende, soms tegenstrijdige belangen in de samenleving met beslissingen vooruit te helpen.
Welke Nederlandstalige groep stelt dat de eventuele afslanking van de plaatselijke besturen in Brussel (na een debat over homogene bevoegdheden en over subsidiariteit) op politiek niveau evenredig moet gepaard gaan met een opdeling van de gewestelijke kiesomschrijving naar het voorbeeld van Parijs dat via haar arrondissementen het centraal bestuur verkiest.