De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Kaartspel, bakken, gesprekken en kamelen als sleutels verstopt in de pandemie. Met auto, streaming en smartphone als slachtoffers.

zaterdag 8 januari 2022 19:08
Spread the love

Ach, beste vriend, auto’s. Het bestuur in onze thuisstad, gelegen tussen bierfabriek, universiteit en Meerdaalwoud, voert wijselijk een snelheidsbeperking in, nu ook in de deelgemeenten en randgemeenten. De negatieve en meestal doldwaze reacties die op het nieuws kwamen via de site Leuven Actueel waren mij tot bron van inspiratie. Soms slagen wij er in van grofheid en simplismen iets beters te brouwen, hier in Leuven, de stad van het echte Leven.

Voordelen te over, vertonen die snelheidsbeperkingen en dat minder gebruik van wat ik in mijn opiniestuk op 2 januari 2001 noemde “De giftige vierwieler”, in De Standaard. Tenminste voor wie de eigentijdse zaken, pijnpunten en kwesties kent en ze zich kan voorstellen, & de voordelen van anders gaan leven en reizen en bewegen..

Alleen al het echte veiligheidsgevoel, voor alle leeftijden. Verder mag je de verminderde broeikasuitstoot niet te vergeten. In verkeersvrije straten klopt mijn hart rustiger, zit er minder cortisol en adrenaline in mijn bloed, en kan ik van elke stap beter genieten, van elke menselijke figuur die in beeld komt, van elke boom die staat te wuiven in de wind.

En verder brengt autominderen mee, het ongebruikt laten van miljoenen jaren oude voorraden van ertsen en aardolie. Dat is goede, strategische politiek. Immers… Wij moeten leren goede Voorouders te zijn. Er komen nog duizenden generaties na ons! (Of zijn er mensen die daar aan twijfelen na de catastrofale, beangstigende realiteit van de tweede wereldoorlog?)

Bovendien zouden miljoenen mensen gebaat zijn bij een meer rustige leefstijl en bij meer lichaamsbeweging. De persoon die gewoon stapt in lijn met onze natuur, gaat aan vier kilometer per uur. De wagen die door bewoonde straten rijdt aan dertig per uur, rijdt en reist nog altijd dertigduizend meter in een enkel uurtje. Waar is dat altijd zo voor nodig?

De chauffeur rijdt de aarde naar de maan, gezeten in een al te comfortabele zachte zetel die zijn leven verkort en zijn kansen op hersen- en hartinfarct doet toenemen. Om nog maar van lusteloosheid en depressie te zwijgen. Wandelen verfrist niet alleen de geest en onderhoudt meer dan de spierkracht en de botdichtheid in de benen en de voeten. Gebruik betekent onderhoud; rust roest.

Het gezelschap van hond of paard, of drieduizend kilometer lager op de kaart, de kameel, is een apart hoofdstuk waard. Niets beter voor de gezondheid en het moreel van de mens dan het gezelschap van een van de grote getemde dieren.

 

 

Honderdduizenden personen vinden verder vandaag de slaap nog nauwelijks in de nacht. Wel, dit spook van de insomnia is gebaat bij meer exercitie. Bij frisse lucht en beweging. Bij te voet winkelen en ochtend- en avondwandelingen. Bij fysieke inspanning, die allerlei, voor een deel nog onbekende stofjes laat vrijkomen in onze bovenkamer, hormonen die een goed gevoel geven, een eufoor welbevinden.

Van de andere kant is de slechte lucht die van auto’s afslaat, door deze mechanische, blikken beesten als eerste ingeademd en verbruikt als het ware, verantwoordelijk voor wellicht tienduizend (10.000) vroegtijdige doden per jaar in ons land alleen.

 

Mentale fitheid

Bovendien ben je wanneer je niet in je auto gaat, ook niet afgezonderd van je medemensen en niet van wat ik graag mag noemen je persoonlijke talent voor medemenselijkheid. De sociale afzondering die reisjes met de automobiel betekenen, bijna als een soldateske tankbestuurder aan het front, in vergelijking met wanneer je te voet gaat, is een onderschatte draak. Ook al heeft elk nadeel zijn voordeel, en is de cockpit soms een schuiloord dat deugd doet. Het “voorruitperspectief” geeft soms rust en zekerheid.

Kleine ontmoetingen

Gesprekken met gewone passanten kosten intussen niets, maar het zijn werkelijk zowel onopgemerkte als onmisbare boosters van onze levenswijsheid, onze gezondheid en ons geluk. Dat kan ik ook juist bevestigen na een paar levens terug duizenden manuren de telefonische hulplijn te bemannen, waar rond de tweehonderdduizend eenzame en praatgrage mensen op verhaal komen elk jaar (Tele-Onthaal, bereikbaar via 106).

En herinner je, ik gebruik het woord herinneren, want je wist het misschien al, de kwestie gaat nog breder.

 

Gezelligheid

Eertijds was gezelligheid troef, niet alleen bij het kaartspel en het geestige gesprek, houdingen en bezigheden van wie houdt van naturel, activiteiten die de opdringerige komst van de TV, de streaming, de Smartphone en de auto vooraf gingen. Wij haalden bijna ongemerkt diepe voldoening uit het thuis bakken van koekjes, brood en cakes, het opkweken, pluimen en braden van duiven of kippen, het bordspel in vele variëteiten, volksspelen voor binnen- en buitenshuis, en de kinderen vermaakten zich op straten en in ruderale groene hoekjes die nog niet de kale altaren waren geworden van later, toegewijd aan de eredienst voor de religieuze afgod de auto. (Misschien een afgod waarmee wij, bevrijd van het gore juk van het nazisme door tanks en jeeps, dit verheugende feit voor de komende generaties wilden eren en vereeuwigen.)

Maar omdat gezelligheid geen economische activiteit is, en dus gewoon niets kost, raakte ze in de vergetelheid als waardevolle waarde en als normale, courante goede praktijk.

Dat op verhaal komen bij elkaar, met familie, buren en passant, is voor wie deze kunst verstaat, niet alleen plezant, maar deze levensstijl houdt bovendien het hart gezond en de psychiater buiten.

 

Nieuwjaars-Wens

Ik hoop het, beste lezer, dat wij grijpen met beide handen aan, de kansen op herontdekking van een paar van de meest fundamentele goede praktijken. Kansen op een deep reset die verscholen liggen in deze pandemie. Voor fenomenen als de woekerende sociale geslotenheid en de motor- gedreven mobiliteit ons zelf “naar de keel grijpt”. Geef toe: alles dat op grote maar geleidelijke schaal de lange, pijnlijke wachtlijsten in de psychiatrie een beetje vermag te verhelpen, is van waarde.

Grote kansen liggen in werkelijkheid verscholen in de ongeplande herschikking van onze kansen en prioriteiten, die er kwam “dankzij” corona, dat geloof ik inderdaad.

Niet alleen in het woord “Knuffelcontact”, dat in onze gemeenschap werd gemunt en daarna de wereld rond ging, ligt een mystieke sleutel verscholen tot een vergeten poort, tot een doorgang naar beter.

 

Post Scriptum

Misschien moeten wij, ondertussen aangekomen in een nieuwe situatie, toch eens de doordachte reflectie van visionair historicus Rutger Bregman over het Basisinkomen en de perspectieven in “De meeste mensen deugen” herlezen en een nieuwe evaluatie verlenen.

 

(Dis)Claimer

Over hoop vinden en samenleven op manieren waarop wij elkaar inspiratie verlenen, gaat deze bezinning, als deel van de blogreeks. De coronatijd is zoals elke crisis ook te beschouwen als een kans om van koers te veranderen, om bepaalde scheefgroei in gebruiken en waarden recht te trekken, om samen, op ons eentje én in discussie met elkaar op zoek naar “betere tijden” te gaan, en op vernieuwde manieren te timmeren aan de weg. Met de tekst wil ik kritischer denken uitlokken.

Illustraties

-Do not believe everything you think. – “Nooit eerder in de geschiedenis doken er zoveel personen op die zozeer geloof hechtten aan eigen oordelen op basis van zo weinig feitenkennis en ervaring”

-Op doortocht in de hoofdstad in de lente van 2021.

-Als reiziger in London Victoria Station in de herfst van vorig jaar.

-Als gesprekspartner van longpatiënt Maurice tijdens een wandeling vorige zomer.

-Een gezellige, leefbare straat in een stadsbuurt van gewone mensen midden vorige eeuw

Do not believe everything you think

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!