Mark Davis, een bekroonde Australische onderzoeksjournalist en regisseur van de film Inside WikiLeaks, was in 2010 aanwezig bij de productie van de gezamenlijke publicatie van de Afghaanse Oorlogslogboeken door WikiLeaks, The Guardian en The New York Times.  Op 8 augustus 2019 bracht hij nieuwe informatie uit die niet alleen vernietigend kan zijn voor sommige aanklachten tegen Assange, maar ook de echte rol van The Guardian en New York Times in de publicatie van Amerikaanse oorlogsmisdaden  in een totaal ander daglicht plaatst.

Tijdens de uitzending van 10 augustus 2019 van Politics in the Pub , een Australisch radioprogramma in Sydney – een talkshow vanuit een pub met publiek (zie de video-opname onderaan dit artikel) – onthulde bekroond Australisch journalist Mark Davis nieuwe informatie die de omvang van het verraad door de Guardian en de New York Times ten opzichte van Julian Assange onthult en die de leugens weerlegt die beide publicaties hebben gebruikt om de oprichter van WikiLeaks in een kwaad daglicht te plaatsen.

Davis vertelde tijdens de uitzending over zijn ervaringen bij het documenteren van het leven van Assange in de eerste helft van 2010 voor programma’s die in Australië werden uitgezonden op de openbare zender Special Broadcasting Service (SBS).  Aan de hand van fragmenten uit zijn documentaire Inside WikiLeaks, legde de journalist uit dat hij persoonlijk aanwezig was toen WikiLeaks nauw samenwerkte met meerdere mediapartners, waaronder de Guardian en de New York Times, voor de publicatie van de van de Afghaanse oorlogslogboeken .

Deze documenten, gelekt door de dappere klokkenluider Chelsea Manning, bevatten 90.000 incidenten- en inlichtingenrapporten van het Amerikaanse leger, tussen januari 2004 en december 2009. Ze documenteerden ten minste 200 burgerdoden door toedoen van Amerikaanse en geallieerde troepen die tot dan verborgen waren gehouden voor het publiek, aangevuld met duidelijk bewijs van oorlogsmisdaden, waaronder het bestaan van een geheime “zwarte eenheid” binnen het Amerikaanse leger, belast met het plegen van illegale moorden.

Davis legde in de uitzending uit dat de beweringen van journalisten van de Guardian, dat Assange zich ongevoelig zou hebben gedragen tegenover Amerikaanse informanten en anderen die mogelijk schade hebben geleden door de publicatie van deze documenten, leugens waren. David Leigh en Nick Davies, oudgediende Guardian-journalisten, werkten nauw samen met Assange bij de publicatie van de Afghaanse logboeken. Zij hebben sindsdien herhaaldelijk beweerd dat Assange zich onverschillig gedroeg ten opzichte van de gevolgen van de publicaties.

Hun verklaringen hebben een sleutelrol gespeeld in de pogingen van de mediabedrijven (waar ze voor werken) om Assange zwart te maken.  Zij sluiten zich aan bij de beweringen van de Amerikaanse overheid dat deze publicaties uit 2010 ‘de vijand in de kaart speelden’. In werkelijkheid zagen het Amerikaanse en Australische leger zich gedwongen toe te geven dat het vrijgeven van de Afghaanse oorlogslogboeken er nooit toe geleid heeft dat ergens iemand fysiek letsel zou hebben opgelopen.

Julian Assange in de Guardian “bunker” naast Nick Davies, de journalist die hem nu beschuldigt van nalatigheid bij het publiceren van de Afghan War Logs, nadat hij zelf had gespot met mogelijke gevolgen voor de personen die er in genoemd werden en had geweigerd mee te werken aan het verwijderen van hun namen uit de documenten (screenshot “Inside WikiLeaks”)

De Bunker

Mark Davis lichtte toe dat hij persoonlijk aanwezig was in “de bunker”, de ruimte die door de Guardian was ingericht om de publicatie van de betrokken documenten voor te bereiden. “Nick Davies deed de meest gequoteerde, steeds weer herhaalde uitspraak dat Julian een arrogante houding had ten opzichte van het mogelijk levensgevaar (voor, personen betrokken bij de vastgestelde oorlogsmisdaden). Dat is helemaal gelogen. Als er iemand arrogant was, dan waren het de journalisten van de Guardian. Ze minachtten de impact van dit materiaal.”

Beide Guardian-journalisten, zo voegde Davis eraan toe, gebruikten vaak galgenhumor, maar dat deed Assange niet. Davis legde verder ook uit dat ondanks de overvloedige technische middelen die de Guardian en de New York Times ter beschikking hadden, beide kranten het toch aan Assange overlieten om zelf persoonlijk alle namen van informanten en andere personen uit de oorlogslogboeken te verwijderen, minder dan drie dagen vóór de geplande publicatie. Assange moest daarom een hele nacht doorwerken, waarbij hij ongeveer 10.000 namen uit de documenten verwijderde.

“Julian wilde de namen verwijderen,” zei Davis. “Hij vroeg daarom om de publicatie uit te stellen.” Zijn verzoek werd echter afgewezen door de Guardian, “dus moest Julian zelf de documenten opschonen. Julian heeft zelf 10.000 namen verwijderd uit de Afghaanse logs, niet de Guardian.”

Davis weerlegde daarenboven de pogingen van de Guardian en de New York Times om hun centrale rol in de publicatie van deze lekken te bagatelliseren. De relatie tussen de verslaggevers van deze mediabedrijven en Assange was niet die van journalisten met hun bron. Beide media waren integendeel nauw betrokken bij de voorbereiding van de publicatie van de documenten.

Dit hield in, zei Davis, dat het de Guardian was die een technische afdeling beschikbaar stelde om de volledige set logboeken in een publiceerbaar en gebruiksvriendelijk formaat op de website van WikiLeaks voor te bereiden.

Uitvluchten

Davis legde tijdens zijn verklaring op het radioprogramma verder ook uit dat de Guardian en de New York Times zelfs in 2010 een uitvlucht hadden gebruikt om zichzelf te beschermen tegen eventuele juridische repercussies ten gevolge van de publicatie. Ondanks de explosieve inhoud van de lekken, hadden ze er beiden op aangedrongen dat WikiLeaks alle informatie als eerste zou publiceren.

Volgens Davis, zou dit hen in staat stellen te beweren dat niet zij de eerste uitgevers van dit materiaal waren, maar dat ze alleen maar over reeds eerder gepubliceerd materiaal rapporteerden dat was vrijgegeven door WikiLeaks. Het kwam er op neer dan beide media Julian  Assange voor zich uit van de boot afduwden, als piraten die een van de hunnen executeerden. “Julian zit nu in de gevangenis ten gevolge van die bewuste aanpak.”

Dit plan werd echter verstoord door technische problemen op de website van WikiLeaks. The Guardian en de New York Times publiceerden niettemin hun geplande verhalen en berichtten over een zogezegd reeds uitgevoerde publicatie van de logboeken door WikiLeaks, ondanks het feit dat ze nog niet op de WikiLeaks website waren geplaatst. WikiLeaks publiceerde de documenten immers pas twee dagen nadat ze door beide mediabedrijven waren gepubliceerd. “WikiLeaks heeft pas twee dagen later gepubliceerd,” zei Davis. De Guardian en de New York Times hadden dus een leugen verteld. Ze spanden vanaf het begin samen tegen Julian.

Deze getuigenis van Davis heeft mogelijk belangrijke juridische implicaties. De spionage-aanklachten, waarvoor de regering van president Trump Assange uitgeleverd wil zien aan de VS, bevatte immers als vermeld misdrijf onder andere de betrokken publicatie door WikiLeaks van de Afghaanse oorlogslogboeken.

De tijdlijn van Davis toont aan dat de Guardian en de New York Times in feite zelf de eerste en voornaamste uitgevers van dit materiaal waren. Beide publicaties, pijlers van de media en het politieke establishment, zijn met zandere woorden volledig betrokken bij deze veronderstelde vergrijpen waarvoor Trump Assange wil vervolgen. Zoals Davis ronduit verklaarde: “Als Julian in de gevangenis zit, zouden zij daar ook moeten zijn.”

Worden de Guardian en New York Times ook vervolgd?

Mary Kostakidis, een bekende Australische journaliste en voormalig SBS-nieuwspresentatrice, nam ook het woord tijdens de uitzending. Zij twitterde later over het belang van de onthulling van Davis. “Waarom worden de Guardian en New York Times niet óók vervolgd? De eerste krant gebruikte zijn technische middelen om de WikiLeaks publicatie online mogelijk te maken. De New York Times publiceerde twee dagen voor WikiLeaks, door een technische storing, in staat was zelf met de documenten live te gaan, ”schreef ze.

In haar toespraak tijdens  de uitzending verklaarde Kostakidis: “Julian wordt met de grond gelijkgemaakt voor het onthullen van oorlogsmisdaden. We moeten opkomen voor zijn mensenrechten.” Zij klaagde opeenvolgende Australische regeringen aan voor hun weigering om actie te ondernemen ter verdediging van Assange (die Australisch staatsburger is) en veroordeelde de grote media, die de publieke opinie tegen hem in het harnas proberen te jagen.

De uitzending werd gemodereerd door professor Stuart Rees, een prominent strijder voor burgerlijke vrijheden. Op een vraag van het publiek over wat er kon gebeuren, antwoordde hij dat het noodzakelijk is om een massabeweging op gang te brengen die de straat opgaat voor de vrijheid van Assange. Dat is de enige manier waarop Australische politici gedwongen kunnen worden om hun verplichtingen jegens Assange als Australische burger en als journalist na te komen door zijn uitlevering aan de VS te voorkomen en zijn volledige vrijheid te waarborgen.

Deze vertaling van het artikel Australian investigative journalist exposes Guardian/New York Times betrayal of Assange van Oscar Grenfell op 10 augustus 2019 op wsws.org werd overgenomen van de blog Vertaal Slag.