“Er
rust een taboe”, zei de visionair Edward Said, “op het vertellen
van de waarheid over Palestina en de grote vernietigende kracht
achter Israël. Alleen wanneer deze waarheid aan het licht komt, kunnen
wij vrij zijn.”

Voor
vele mensen ligt de waarheid nu open. Eindelijk weten zij het. Zij
die ooit tot stilte werden geïntimideerd, kunnen niet langer
wegkijken. Vanuit hun laptop, tv of telefoon staren de bewijzen hen
in het gezicht van de barbarij van de staat Israël en van de enorme
vernietigende kracht van zijn mentor en bevoorrader, de VS, van de
lafheid van de Europese regeringen en de medeplichtigheid van
anderen, zoals Canada en Australië in deze epische misdaad.

De
aanval op Gaza was een aanval op ons allen

De belegering van Gaza is
een belegering van ons allen. De ontkenning van gerechtigheid voor de
Palestijnen staat symbool voor de belegering van het grootste deel van de mensheid
en houdt de waarschuwing in dat de dreiging van een
nieuwe wereldoorlog met de dag toeneemt.

Toen
Nelson Mandela de strijd van Palestina “het grootste morele probleem
van onze tijden” noemde, sprak hij namens de echte beschaving, niet die versie van ‘beschaving’ die door imperia werd uitgevonden.

In Latijns-Amerika
hebben de regeringen van Brazilië, Chili, Venezuela, Bolivia, El
Salvador, Peru en Ecuador stelling genomen voor Gaza. Elk van deze
landen heeft zijn eigen tijdperk van duistere stilte gehad, toen straffeloosheid voor massamoord werd gesponsord door dezelfde peetvader in
Washington, die nu het gehuil van de kinderen in Gaza beantwoordde
met nog meer dodelijke munitie.

In
tegenstelling met Netanyahu en zijn moordenaars maakten de favoriete
fascisten van Washington in Latijns-Amerika zich niet druk om morele
opsmuk van hun wandaden. Ze slachtten de mensen gewoon af en lieten de
lijken achter op vuilnisbelten. Voor het zionisme is de doelstelling
dezelfde: het ontwortelen en uiteindelijk vernietigen van een
volledige menselijke gemeenschap, een waarheid die 225 overlevers van
de Holocaust en hun nakomelingen vergeleken hebben met de essentie
van genocide.

Er
is niets veranderd sinds het fameuze “Plan D” van 1948 dat een
volledig volk etnisch gezuiverd heeft. Recent stond op de website van
de Times of Israel deze titel ‘Genocide is toelaatbaar’.
Moshe Feiglin, ondervoorzitter van de Knesset, het parlement van
Israël, eist een beleid van massale uitdrijvingen naar concentratiekampen. Ayelet Shaked, parlementslid van een van de
coalitiepartijen van de regeringsmeerderheid, eist de uitroeiing van
Palestijnse moeders om te verhinderen dat zij ‘kleine
slangen’ zouden baren.

Jarenlang zwegen de journalisten

Jarenlang
hebben journalisten toegekeken terwijl Israëlische soldaten
Palestijnse kinderen uitlokten door hen grof te beledigen vanuit
luidsprekers. Daarna schoten ze hen dood. Jarenlang hebben
journalisten geweten dat Palestijnse vrouwen met barensweeën door wegblokkades de
doorgang naar het hospitaal geweigerd werd en
dat daarbij baby’s stierven, soms samen met hun moeder.

Jarenlang
hebben journalisten geweten dat Palestijnse dokters en ambulanciers
een doorgangsvergunning kregen van Israëlische bevelhebbers om de
gewonden te verzorgen en de doden te verwijderen, om dan toch door
het hoofd geschoten te worden. Jarenlang hebben journalisten geweten
dat gekwetste mensen geen toegang kregen tot levensreddende
behandelingen of dat ze dood werden geschoten toen ze poogden een
kliniek te bereiken voor chemotherapie. Een oudere dame met een
wandelstok werd afgemaakt, met een kogel in de rug.

Leugens en misleiding

Toen
ik Dori Gold, een hoge adviseur van de Israëlische eerste minister
met deze feiten confronteerde, zei hij:  “Ongelukkig
genoeg komen er in elke oorlogsvoering gevallen voor van burgers die
per ongeluk worden gedood. De feiten die u vermeldt, zijn geen
terrorisme. Terrorisme, dat is wanneer je het vizier van een
sluipschutter moedwillig op een burger richt.” Ik antwoordde daarop: “Dat is precies wat er gebeurd is”. “Neen”, zei hij, dat
is niet gebeurd”.

Deze
leugens en misleidingen worden zonder verpinken herhaald door de
apologeten van Israël. Zoals Chris Hedges, de vroegere journalist
van The New York Times, benadrukt, eindigt de berichtgeving van dit
soort wreedheden altijd met de zin “gevallen onder kruisvuur”.
Zolang ik het Midden-Oosten als journalist heb gevolgd, heeft het
grootste deel van de westerse media hier op deze manier aan
meegewerkt.

In
één van mijn documentaires lag de Palestijnse cameraman Imad
Ghanem hulpeloos op de grond, terwijl soldaten van ‘het meest morele leger
ter wereld’ zijn beide benen afschoten. Deze wreedheid kreeg twee regels op de website van de BBC. Dertien journalisten werden
afgemaakt door Israël tijdens hun laatste bloedfeest in Gaza. Ze
waren allen Palestijnen. Wie kent hun namen?

Er
is nu echter iets veranderd

De walging in de wereld is
overweldigend. De stemmen van het ‘tactvolle liberalisme’ zijn
ongerust. Hun handenwringend koorgezang van schone schijn over de
‘gelijk verdeelde schuld’ en ‘het recht van Israël om zich te verdedigen’
pakt niet meer, net zomin als de sneren van antisemitisme en
selectief geschreeuw dat “er toch iets moet worden gedaan aan
islamitische fanatici” maar dat er niets moet worden gedaan tegen
zionistische fanatici.

Een van die ‘redelijke, liberale stemmen’, die van romanschrijver Ian McEwan, werd door
The Guardian gehuldigd als een wijze man, terwijl de kinderen van
Gaza in stukken werden geblazen. Dit is dezelfde McEwan die de
smeekbeden negeerde van de Palestijnen om de Jeruzalem Prize for
Literature niet te aanvaarden. “Als ik alleen maar naar landen zou
gaan waar ik het mee eens ben, dan zou ik waarschijnlijk nooit uit mijn bed komen”, zie McEwan.

Wel,
als de doden van Gaza konden spreken, zouden ze zeggen: “Blijf in
bed, grote romanschrijver, want uw aanwezigheid hier spreidt het bed
van racisme, apartheid, etnische zuivering en moord – je
slijmerige dankwoorden voor die prijs maken daarbij geen enkel
verschil.”

Om
het sofisme en de macht van deze liberale propaganda te doorgronden, is het essentieel dat je begrijpt waarom de wandaden van Israel
blijven voortrazen, waarom de wereld daar passief naar kijkt, waarom
er nooit sancties worden getroffen tegen Israël en waarom niet minder
dan een totale boycot van alles wat Israël is vandaag een maatstaf
is van elementaire menselijke waardigheid.

De echte Hamas

De
meest indringende propaganda over Hamas stelt dat de organisatie
toegewijd is aan de vernietiging van Israël. Khaled Hroub van Cambridge University wordt wereldwijd beschouwd als de leidende
autoriteit over Hamas. Hij stelt dat die uitspraak “nooit werd
gebruikt of aangenomen door Hamas, zelfs niet in zijn meest radicale
verklaringen.” Het dikwijls geciteerde “anti-Joodse” Charter van
1988 was “het werk van één persoon dat openbaar werd
gemaakt zonder de vereiste toestemming van Hamas … Deze auteur was
iemand van de oude garde”. Het document wordt door Hamas gezien
als een gênant onding en wordt nooit geciteerd.

Hamas
heeft herhaaldelijk een verdrag voor tien jaar voorgesteld aan Israël
en heeft zich al lang verzoend met een tweestaten-oplossing. Toen de
onverschokken Joods-Amerikaanse activiste Medea Benjamin in Gaza was,
nam ze een brief mee van de leiders van Hamas aan president Obama.
Daarin stond klip en klaar dat de regering van Gaza vrede met
Israël wilde. Deze brief werd genegeerd. Ik weet persoonlijk dat er
meerdere van dergelijke brieven zijn die in het volste vertrouwen
werden verstuurd en werden genegeerd of afgewezen.

De
meest onvergeeflijke misdaad van Hamas is een prestatie die bijna
nooit wordt vermeld: het is de enige Arabische regering die
democratisch verkozen werd door haar eigen volk (in 2006).

Erger nog, de
organisatie heeft nu een eenheidsregering gevormd met de Palestijnse
Autoriteit. Een gezamenlijke en vastberaden Palestijnse stem in de
Algemene Vergadering van de VN, in de VN-Mensenrechtenraad en het Internationaal
Strafhof, dat is een zeer gevreesde bedreiging.

TV-kijken is onwetend blijven

Sinds
2002 heeft Glasgow Media Group, een vooruitstrevende organisatie voor analyse van de media aan de
Glasgow University, een aantal opmerkelijke studies gepubliceerd van de berichtgeving en propaganda over Israël/Palestina. Professor Greg
Philo en zijn collega’s waren geschokt vast te stellen dat de onwetendheid van het publiek wordt versterkt door de tv-nieuwsproductie. Hoe meer de mensen naar tv kijken, hoe minder ze weten.

Volgens
Greg Philo is het probleem niet zozeer ‘vooringenomenheid’.
Journalisten en programmamakers zijn even emotioneel als eender wie
over het lijden van de Palestijnen. De machtsstructuren van de media
als een arm van de staat en van de gevestigde belangen zijn echter zo
overweldigend dat kritische feiten en historische context routineus
onderdrukt worden.

Het
is haast ongelooflijk, maar slechts negen procent van de jonge kijkers
die door professor Philo en zijn team werden geïnterviewd weten dat
Israël de bezettende macht is en dat de illegale kolonisten Joods
zijn. Heel wat meer jongeren denken dat de Palestijnen de kolonisten
zijn. De term “bezette gebieden” wordt haast nooit uitgelegd. Woorden
zoals “moord”, “wreedheid”, “koelbloedige afslachting” worden enkel
gebruikt om Israëlische slachtoffers te omschrijven.

‘Kritische’ journalistiek

Recent
was BBC-journalist David Loyn kritisch voor een ander Brits
journalist, Jon Snow van Channel 4 News. Snow was zo geraakt door wat
hij had gezien in Gaza dat hij een humanitaire oproep deed op
YouTube. De man van de BBC was bezorgd omdat Snow het ‘gedragsprotocol’ had
overtreden. Hij was in het stukje op YouTube immers ’emotioneel’
geweest.

“Emotie”,
zo schreef Loyn, “is het spul waarmee propaganda wordt gemaakt en
nieuws is tegen propaganda.” Schreef hij dat met een ernstige
gelaatsuitdrukking? Snow gaf zijn commentaar zeer kalm. Zijn
misdaad was het buiten de grenzen te zijn gestapt van de geveinsde
onpartijdigheid. Onvergeeflijk dat hij zichzelf niet had
gecensureerd.

In
1937, toen Adolf Hitler al aan de macht was in Duitsland, schreef
Geoffrey Dawson, hoofdredacteur van The Times in London het volgende
in zijn dagboek: “Ik besteed mijn nachten aan alles (uit mijn
artikels) te verwijderen dat Duitse gevoeligheden zou kunnen raken en aan hier en daar kleine dingen te plaatsen om hun plezier te doen.”

Op
30 juli 2014 bood de BBC zijn kijkers een topklas mediamanipulatie aan. Mark Urban, de diplomatieke correspondent van het programma
Newsnight, gaf vijf redenen waarom het Midden-Oosten weer in brand
stond. Geen enkele van die argumenten omvatte de historische of
hedendaagse rol van de Britse regering. De zending van 8 miljard
Britse pond wapens en militair materiaal naar Israël door de
regering van Cameron werd onder het tapijt geveegd. De rol van Groot-Brittannië in
de vernietiging van Libië werd niet aangeraakt. De Britse steun voor
de tirannie in Egypte bleef eveneens onvermeld. Wat betreft de Britse
invasies van Irak en Afghanistan, ook die waren nooit gebeurd.

De
enige expert die op dit programma van de BBC werd gevraagd als
getuige, was een academicus met de naam Toby Dodge van de London School of Economics. Wat de kijkers over die man hoorden te weten, was
dat hij speciaal adviseur was geweest van David Petraeus, de
Amerikaanse generaal die grotendeels verantwoordelijk is voor de
rampen in Irak en Afghanistan. Ook dat bleef onvermeld.

Geveinsde onpartijdigheid

Wat
oorlog en vrede betreft, doen de illusies van de BBC over
onpartijdigheid en geloofwaardigheid meer om het publiek debat te
beperken en te controleren dan de vervorming door de schandaalpers.

Greg Philo wees erop dat de emotionele commentaar van Jon Snow op
YouTube zich beperkte tot de vraag of de aanval van Israël
proportioneel of redelijk was. Wat eraan ontbrak – wat er altijd
aan ontbreekt – is de essentiële waarheid van de langste militaire
bezetting in moderne tijden: een criminele onderneming met de steun
van Westerse regeringen van Washington over Londen tot Canberra (hoofdstad van Australië).

Wat
de mythe betreft dat ‘kwetsbaar’ en ‘geïsoleerd’ Israël wordt
omringd door vijanden, wordt weerlegd want in werkelijkheid heeft Israël alleen
strategische bondgenoten rond zich. De Palestijnse Autoriteit wordt
betaald, bewapend en bestuurd door de VS en collaboreert al lang met
Tel Aviv.

Schouder aan schouder met Netanyahu staan de dictaturen van
Egypte, Jordanië, Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten,
Bahrein en Qatar – als de Wereldkampioenschappen Voetbal ooit in
Qatar geraken, reken dan op de Mossad ((Israëlische buitenlandse inlichtingendienst, nvdr) om de veiligheid te regelen.

Mads Gilbert

Het verzet in Gaza
wordt terecht vergeleken met de Joodse opstand van 1943 in het getto
van Warschau. Zij groeven toen ook tunnels en pasten tactieken van
misleiding en verrassing toe op een overweldigend superieur militair
apparaat. Marek Edelman, de laatste overlevende leider van de opstand
van Warschau, schreef een brief uit solidariteit aan het Palestijnse
verzet, dat hij vergeleek met de ZOB, de strijders van het getto.
Zijn brief begon zo: “Aan de bevelhebbers van de Palestijnse
militaire, paramilitaire en verzetsorganisaties – en aan alle
soldaten (van Palestina).”

Dokter
Mads Gilbert is een Noorse dokter, beroemd wegens zijn heldhaftig werk
in Gaza. Op 8 augustus 2014 kwam dokter Gilbert terug in zijn
thuisstad Tromsøg in Noorwegen. Hij wees erop dat de nazi’s zijn stad
zeven jaar hadden bezet. “Beeld je in”, zei hij, dat we toen in
1945 in Noorwegen onze bevrijdingsstrijd niet hadden gewonnen, dat we
de bezetter niet hadden buiten gesmeten. Beeld je in dat de bezetter
in ons land was gebleven, het stuk voor stuk had uit elkaar gescheurd,
tientallen jaren na elkaar, dat hij ons naar de armste regio’s had
verbannen, de vis in de zee en het water onder ons had afgenomen,
daarna onze hospitalen had gebombardeerd, onze ambulanciers, onze
scholen, onze huizen.”

“Zouden
we opgegeven hebben en de witte vlag gezwaaid hebben? Nee, dat zouden
we niet gedaan hebben. Dat is de situatie in Gaza. Dit is geen strijd
tussen terrorisme en democratie. Hamas is niet de vijand waar Israël
tegen strijd. Israël voert een oorlog tegen de wil van het
Palestijnse volk om zich te verzetten. Ze willen niet aanvaarden dat
het Palestijnse volk deze waardigheid heeft.”

De Untermenschen van vandaag

“In
1938 noemden de Duitsers de Joden Untermenschen – ondermensen. Vandaag worden
de Palestijnen als een ondermenselijk volk behandeld dat mag
afgeslacht worden zonder dat ook maar één machthebber reageert. Ik
ben teruggekeerd naar Noorwegen, naar een vrij land, een land dat
vrij is omdat wij een verzetsbeweging hadden, omdat bezette naties
het recht hebben zich te verzetten, zelfs gewapend, – dat staat in
het internationaal recht. Het verzet van het Palestijnse volk in Gaza
is bewonderenswaardig: het is een strijd voor ons allen.”

Die
waarheid vertellen is gevaarlijk, omdat ze “het laatste taboe” – in
de woorden van Edward Said – doorbreekt. Mijn documentaire
Palestine is Still The Issue was genomineerd voor een BAFTA (een prijs van de British Academy For Film and Television Art, nvdr). Ze werd geprezen door de
Independent Television Commission voor zijn “journalistieke
integriteit” en voor “de grote zorg en grondigheid waarmee het
onderzoek was verricht”.

Minuten
nadat de film begon te draaien op het Britse zender ITV sloeg een
schokgolf toe. Er begon een zondvloed aan e-mails die me omschreef
als een “duivelse psychopaat”, een “verspreider van haat en
kwaad”, “een antisemiet van de gevaarlijkste soort”. Het
grootste deel van die campagne was georkestreerd door zionisten in de
VS die de film onmogelijk al konden gezien hebben. Ik kreeg daarna zowat
elke dag doodsbedreigingen.

Iets
gelijkaardigs gebeurde met de Australische journalist Mike Carlton in
augustus 2014. In zijn vaste column voor de Sydney Morning Herald,
schreef Carlton een zeldzaam journalistiek artikel over Israël en de
Palestijnen. Hij noemde de onderdrukkers en de slachtoffers bij naam.
Hij droeg er zorg voor zijn aanval te begrenzen tot het “nieuwe en
brutale Israël gedomineerd door de rechtse hardliners van de
Likoedpartij van Netanyahu”. Hij suggereerde daarmee dat zij die
tot dan de zionistische staat hadden bestuurd tot een “fiere
liberale traditie” behoorden.

De
zondvloed sloeg onmiddellijk toe. Hij werd “een zak nazi-slijm en
Jodenhatende racist” genoemd. Hij werd meermaals bedreigd en mailde
zijn aanvallers terug “to get fucked”. Zijn krant eiste dat hij
zich daarvoor verontschuldigde. Toen hij dat weigerde werd hij
geschorst, waarna hij zijn ontslag nam. Volgens de uitgever van de
krant, Sean Aylmer, verwacht zijn bedrijf immers “hogere standaarden van
zijn columnisten”.

Het ‘probleem’ van Carltons messcherpe en meestal eenzame liberale stem
zou echter snel tweemaal geregeld worden in het land waar Rupert Murdoch 79 procent van alle media
in de hoofdstad controleert – Australië is de eerste “murdocratie”
ter wereld.

De Australische Commissie voor Mensenrechten gaat een
aantal klachten onderzoeken tegen Carlton onder de wet tegen
rassendiscriminatie. Die verbiedt elke openbare uiting die
“redelijkerwijze tot belediging kan leiden, vernedering van een
ander persoon of groep van personen” op basis van hun ras, kleur,
nationaliteit of etnische origine.

Echte journalistiek bestaat nog, in Gaza

In
tegenstelling tot veilig en stilzwijgend Australië – waar de
Carltons een uitstervend ras worden gemaakt – is echte
journalistiek levenslustig aanwezig in Gaza. Ik telefoneer dikwijls
met Mohammed Omer, een buitengewone jonge journalist, aan wie ik in
2008 de Martha Gellhorn Prize for Journalism overhandigde.

Telkens
wanneer ik hem belde tijdens de laatste aanval op Gaza, kon ik het
gehuil van de drones horen en de explosies van de raketten. Hij
onderbrak één van onze gesprekken om kinderen te gaan helpen die
buiten bij elkaar gekropen waren, terwijl ze tussen de explosies op
transport wachtten. Toen ik hem sprak op 30 juli 2014 had één enkel
Israëlisch F-16 gevechtsvliegtuig net 19 kinderen afgeslacht. Op 20
augustus beschreef hij me hoe Israëlische drones effectief een dorp
hadden bijeengejaagd, zodat ze brutaal konden neergemaaid worden.

Elke
dag bij zonsopgang gaat Mohammed op zoek naar gezinnen die waren
gebombardeerd. Hij neemt hun verhalen op terwijl ze in het puin van
hun huizen staan. Hij fotografeert ze. Hij gaat naar het hospitaal.
Hij gaat naar het dodenhuis. Hij gaat naar het kerkhof. Hij staat
uren in de rij voor brood voor zijn eigen familie. En hij kijkt naar
de lucht. Hij zend me twee, drie, vier berichten per dag. Dat is
echte journalistiek.

“Ze
proberen ons te vernietigen”, vertelde hij me, “maar hoe meer ze
ons bombarderen, hoe sterker we worden. Ze zullen nooit winnen.” De
grote misdaad die in Gaza wordt begaan, herinnert ons aan iets veel
ruimers dat ons allen bedreigt.

Sinds
2001 zijn de VS en zijn bondgenoten op een gruwelijke rooftocht. In
Irak is het resultaat minstens 700.000 dode mannen, vrouwen en
kinderen. De opkomst van jihadisten – in een land waar er tot dan geen
enkele was – is het resultaat. Wat we nu kennen als Al Qaïda en nu
ISIS, ISIL of IS, het moderne jihadisme is een
uitvinding van de VS en Groot-Brittannië, met de hulp van Pakistan
en Saoedi-Arabië.

Operatie Cycloon

Oorspronkelijk
was het de bedoeling een vorm van islamitisch fundamentalisme te
ontwikkelen en in te zetten die tot dan nauwelijks had bestaan in de
Arabische wereld, om pan-Arabische bewegingen en seculiere
regeringen te ondermijnen. In de jaren 1980 was dit het wapen
geworden om de Sovjet-Unie in Afghanistan te vernietigen. De CIA
noemde dat Operation Cyclone.

Het
werd inderdaad een cycloon, die zijn ontketende furie terugkaatste in
de gezichten van zijn scheppers. De aanvallen van 9/11 en van Londen
in juli 2005 zijn het resultaat van die terugslag, net als de
gruwelijke moorden op de Amerikaanse journalisten James Foley en
Steven Sotloff. Meer dan een jaar heeft de regering van Obama de
moordenaars van deze jonge mannen bewapend – die we toen kenden als
ISIS in Syrië – om zo de seculiere regering in Damascus te
vernietigen.

De
voornaamste bondgenoot van het Westen in deze imperialistische
razernij is de middeleeuwse staat waar onthoofdingen routineus worden
uitgevoerd: Saoedi-Arabië. Telkens wanneer een lid van de Britse
koninklijke familie naar dit barbaarse land wordt gestuurd, kan je je
petrodollars er op verwedden dat de Britse regering meer
gevechtsvliegtuigen, raketten en foltertuigen wil verkopen aan de
sjeiks. De meeste kapers van 9/11 kwamen van Saoedi-Arabië, het land
dat de jihadisten van Syrië tot Irak financiert.

Waarom
moeten wij in deze staat van permanente oorlog leven?

Het
onmiddellijke antwoord vind je in de VS, waar een geheime en
doodgezwegen staatsgreep is gepleegd. Een groep bekend als de Project
for a New American Century, geïnspireerd door Dick Cheney en
anderen, kwam aan de macht in de regering van George W. Bush. Ooit
stonden ze in Washington bekend als de “crazies“. Deze extremistische
sekte gelooft in wat de US Space Command “full spectrum dominance”
noemt.

Zowel
onder W. Bush als Obama heeft een negentiende-eeuwse imperialistische
mentaliteit het ministerie van Buitenlandse Zaken de overhand
gekregen. Ruw militarisme krijgt de bovenhand, diplomatie heeft
afgedaan. Naties en regeringen zijn nuttig of overbodig: ze worden
omgekocht, bedreigd of “gesanctioneerd”.

Op
31 juli publiceerde het National Defense Panel in Washington een
merkwaardig document dat de VS oproept om zich voor te bereiden op
het gelijktijdig voeren van zes grote oorlogen. Boven aan de lijst
staan China en Rusland – allebei kernmachten.

In
zekere zin is een oorlog tegen Rusland al begonnen. Terwijl de wereld
vol afschuw toekeek hoe Israël tekeerging tegen Gaza, waren
gelijkaardige wreedheden in oostelijk Oekraïne nauwelijks nieuws.
Terwijl ik dit schrijf, worden twee Russischsprekende steden –
Donetsk en Loegansk – belegerd. Hun bevolking, hun hospitalen, hun
scholen worden platgebombardeerd door het regime in Kiev, dat aan de
macht kwam door een putsch geleid door neonazi’s, die werden
gesteund en betaald door de VS.

Deze
staatsgreep was de climax van wat de Russische politieke observator
Sergey Glaziev omschrijft als “20 jaar klaarstomen van Oekraïense
nazi’s tegen Rusland”. Hedendaags fascisme neemt weer toe in Europa
en geen enkele Europese leider spreekt er zich tegen uit, misschien
wel omdat de opkomst van het fascisme over heel Europa een waarheid
is die men niet bij naam durft te noemen.

Met
zijn fascistisch verleden en heden is Oekraïne een themapark van de
CIA geworden, een kolonie van de NAVO en het IMF. De fascistische
staatsgreep in Kiev in februari was de trots van de Amerikaanse
vice-minister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland. Haar budget voor
deze coup liep op tot 5 miljard dollar.

Er
was echter een keerzijde aan haar medaille. Rusland voorkwam de
overname van haar legitieme maritieme basis in de Zwarte Zee in de
Russisch sprekende Krim. In het westen werd dat voorgesteld als
agressie van het Kremlin. Zo wordt de waarheid op zijn kop gezet en
worden de echte doelstellingen van Washington verdonkeremaand: een wig drijven tussen de pariastaat Rusland en zijn
voornaamste handelspartners in Europa en eventueel ook het vernietigen van de Russische Federatie. Amerikaanse raketten
omsingelen nu reeds Rusland. De verdere uitbouw van de NAVO in de
gewezen Sovjetrepublieken en in Oost-Europa is de grootste sinds de
Tweede Wereldoorlog.

Tijdens
de Koude Oorlog hield dit het risico in van een nucleaire holocaust.
Dit risico is terug sinds anti-Russische desinformatie ongekende
hoogtepunten van hysterie bereikt in de VS en Europa. Een duidelijk
voorbeeld is het neerschieten van een vliegtuig van Malaysian
Airlines in juli. Zonder het minste bewijs hebben de VS, de
NAVO-bondgenoten en hun media etnische Russische ‘separatisten’ in
Oekraïne schuldig verklaard en Moskou als ultiem verantwoordelijke
aangeduid.

Een
editoriaal in The Economist beschuldigde Vladimir Poetin van
massamoord. De voorpagina van Der Spiegel gebruikte gezichten van de
slachtoffers met de titel in vette rode letters: “Stopt Putin
Jetzt” (stop Poetin nu). In The New York Times onderbouwde Timothy
Garton Ash zijn pleidooi tegen “Poetins dodelijke doctrine” met
persoonlijke beledigingen van een “korte, opgezwollen man met een
ratachtig aangezicht”.

Demoonjournalistiek van The Guardian

De
rol van The Guardian is hierin zeer belangrijk geweest. Beroemd en
geprezen om zijn onderzoeksjournalistiek heeft de krant geen enkele
ernstige poging gedaan om te onderzoeken wie het vliegtuig heeft
neergeschoten en waarom, hoewel er een overvloed aan materiaal van
geloofwaardige bronnen voorhanden is dat Moskou even hard geschokt
was als de rest van de wereld en dat het toestel wel eens neergehaald
zou kunnen zijn door het Oekraïense regime.

Terwijl
het Witte Huis geen enkel verifieerbaar bewijs leverde – ook al
moeten Amerikaanse satellieten het neerschieten waargenomen hebben –
ging Shaun Walker, de correspondent van The Guardian, in Moskou tot de
actie over. “Mijn audiëntie bij de Demoon van Donetsk”, was de
hoofdtitel van het artikel op de voorpagina met Walkers ademloos
interview met ene Igor Bezler.

“Met
een walrussnor, een hitsig temperament en een reputatie voor
brutaliteit”, zo schreef hij, “is Igor Bezler de meest gevreesde
van alle rebellenleiders in Oost-Oekraïne … bijgenaamd “de Demoon”
… Als je de Oekraïensen veiligheidsdienst SBU mag geloven, dan is
de Demoon en een groep van zijn mannen verantwoordelijk voor het
neerschieten van MH17 … net als het waarschijnlijk neerhalen van
MH17 hebben deze rebellen ook 10 Oekraïense gevechtsvliegtuigen
neergehaald.” Demonjournalistiek vergt geen verdere bewijzen.

Deze demonjournalistiek
geeft een door fascisten gedemoniseerde junta die de macht greep in
Kiev een make-over tot een respectabele ‘interimregering’. Neo-nazi’s
worden slechts ‘nationalisten’. ‘Nieuws’ dat vanuit de junta in Kiev
ontstaat, verzekert het wegmoffelen van een door de VS geleide
staatsgreep en de systematische etnische zuivering van de
Russisch sprekende bevolking van Oost-Oekraïne.

Dat
dit gebeurd in het grensland dat de oorspronkelijke nazi’s
doorkruisten om Rusland binnen te vallen, waarbij 22 miljoen Russen
het leven lieten, is van geen belang. Wat telt is een Russische
‘invasie’ van Oekraïne die moeilijk te bewijzen blijkt, buiten
enkele bekende satellietbeelden die herinneringen oproepen aan de
fictieve presentatie van Colin Powell tot de VN waarin hij ‘bewees’ dat
Saddam Hoessein massavernietigingswapens had.

“U
moet weten dat de beschuldigingen van een grootschalige Russische
invasie van Oekraïne niet wordt ondersteund door betrouwbare
inlichtingen”, schreef een groep voormalige Amerikaanse
inlichtingsofficieren en -analysten, de Veteran Intelligence
Professionals for Sanity, aan de Duitse kanselier Angela Merkel. “De
inlichtingen lijken eerder van dezelfde twijfelachtige, politiek
aangepaste soort te zijn die 12 jaar geleden werden gebruikt om de
door de VS geleide aanval op Irak te ‘rechtvaardigen’.”

Oorlog door media

In
het jargon heet dat “de contouren van het verhaal controleren”. In zijn essentieel basiswerk Culture and
Imperialism was Edward Said meer uitgesproken: de Westerse
mediamachine is nu in staat om diep door te dringen in het bewustzijn
van het grootste deel van de mensheid met een ‘bedrading’ die even
invloedrijk is als de imperialistische zeemachten van de negentiende eeuw.
Het is “aanvalsschepenjournalistiek” met een ander woord. Of oorlog door
media.

En
toch bestaat er een kritische publieke intelligentie en verzet tegen
deze propaganda. Er staat een tweede supermacht op – de macht van
de publieke opinie, die wordt gevoed door het internet en de sociale
media.

De
valse realiteit die wordt gecreëerd door het valse nieuws geleverd
door de sluiswachters van de media kan er inderdaad de oorzaak van zijn dat heel
wat mensen onder ons niet eens weten dat deze nieuwe supermacht land na
land aan het opruien is, van de Amerika’s over Europa tot Azië en
Afrika. Dit is een morele opstand, die exemplarisch wordt
verzinnebeeld door Edward Snowden, Chelsea Manning en Julian Assange.

De
cruciale vraag is: zullen wij onze stilte verbreken terwijl er nog
tijd is?

De
laatste keer dat ik in Gaza was, zag ik twee kleine Palestijnse
vlaggen door de prikkeldraad, toen ik terugreed naar de Israëlische
controlepost. Kinderen hadden takken samengebonden en tot vlaggenmasten
gemaakt. Ze kropen op de muur, terwijl ze de vlaggen tussen hen in
hielden. Men legde me uit dat de kinderen dat doen telkens wanneer er
buitenlanders komen, omdat ze zo aan de wereld willen tonen dat ze
leven, moedig en onverslagen.

John Pilger, 11 september 2014

© 2014 John Pilger

Dit
artikel is een redactioneel aangepaste weergave van de Edward Said Memorial Lecture Breaking the last taboo – Gaza and the threat of world war die John Pilger gaf in de Australische stad
Adelaide op 11 september 2014. Vertaling door Lode Vanoost. Overname kan voor niet-commerciële doeleinden mits weblink naar deze vertaling en naar de oorspronkelijke tekst. 

De volledige documentaire Palestine is Still the Issue (2002) , duur 52’50”, kan hier gratis bekeken worden.