Met de uitspraak van het gortigste en meest politiek gemotiveerde vonnis sinds mensenheugenis hebben twee rechters van het Hooggerechtshof in Londen de uitlevering van Julian Assange aan de VS bevolen. Daar wacht hem een schijnproces in een karikatuur van een rechtbank, gevolgd door een leven van verkommering in een barbaars gevangenissysteem.

“Regardons-nous, si nous en avons le courage, et voyons ce qu’il advient de nous.” “Laten we naar onszelf kijken, als we daartoe de moed hebben, en zien wat er van ons wordt.” Jean-Paul Sartre

Deze woorden van Sartre¹ zouden in al onze geesten moeten weergalmen na de groteske beslissing van het Brits Hooggerechtshof om Julian Assange aan de VS uit te leveren. Daar kijkt hij aan tegen ‘een bestaan als levende dode’, als straf voor zijn ongehoorde misdaad: het bedrijven van authentieke, scrupuleuze, moedige en hoognodige journalistiek.

Jean-Paul Sartre. Foto: Public Domain

In de gegeven context dekt zelfs de term ‘gerechtelijke dwaling’ de lading niet. Slechts negen minuten hadden de gepruikte hovelingen van het Britse ancien régime vrijdag 10 december 2021 nodig om een Amerikaans beroep tegen een beslissing van de rechtbank van eerste aanleg van januari 2021 ontvankelijk te verklaren.

Nochtans had de rechter in eerste aanleg zijn uitspraak gedaan op basis van een lawine aan bewijsmateriaal waaruit bleek dat de hel op aarde Assanges deel zou zijn aan de andere kant van de oceaan. Deskundigen voorspelden toen ook dat Assange in die hel allicht een manier zou vinden om zich het leven te benemen.

Ook al waren de verklaringen al bekend van specialisten die Julian onderzochten en observeerden, diagnoses van autisme en syndroom van Asperger² vaststelden en erop wezen dat Assange zich in de gevangenis van Belmarsh, de Britse versie van de hel, al had getracht zichzelf van kant te maken: toch werden ze allemaal genegeerd.

Ook al was er die bekentenis onlangs van een belangrijke FBI-informant – een lakei van het Britse openbaar ministerie, een oplichter en een serieleugenaar – die toegaf dat zijn getuigenis tegen Julian ontsproten was aan zijn eigen zieke brein: toch werd ook die genegeerd.

Ook al was er de onthulling dat de Spaanse firma die instond voor de beveiliging van de Ecuadoraanse ambassade in Londen – waar Julian politieke asiel had gekregen – een dekmantel was van de CIA die de advocaten, dokters en vertrouwelingen (mezelf incluis) van Julian bespioneerde: ook dit bewijs werd zonder meer genegeerd.

Stella Morris met haar partner Julian Assange. Foto: WikiLeaks

Ook al verscheen onlangs in de pers het bericht – tijdens de zitting van het Hooggerechtshof in oktober tekstueel herhaald door de advocaat van de verdediging – dat de CIA Julian in Londen wilde vermoorden: ook deze onthulling werd straal genegeerd.

Elk van deze ‘kwesties’, zoals advocaten dergelijke rechtsoverwegingen wel eens smalend noemen, had een wetsgetrouwe rechter voldoende grond gegeven om de schandelijke rechtszaak tegen Assange, aangespannen door het corrupte Ministerie van Justitie van de VS en zijn Britse handlangers, te verwerpen.

“Al dat gedoe over Julians broze geestesgesteldheid, hij houdt zich ziek, hij doet alsof!”, bulderde James Lewis, de Amerikaanse bloedhond, op de zitting in Old Bailey³ vorig jaar. ‘Malingering’, het woord dat rechter Lewis toen gebruikte, is eigenlijk een archaïsche Victoriaanse term waarmee het bestaan van geestesziektes als onzin wordt afgedaan.

VN-Speciaal Rapporteur voor Foltering Nils Melzer: “Geen sprake van dat Assange in Londen een fair en transparant proces zal krijgen. Alleen de publieke opinie kan daar nog verandering in brengen.” Foto: screenshot The War on Journalism: The Case of Julian Assange

Lewis vond het bij die gelegenheid ook nodig bijna alle getuigen van de verdediging – zelfs specialisten die vanuit hun lange ervaring en grondige kennis ter zake het barbaarse Amerikaanse gevangenissysteem beschreven – te onderbreken, te schofferen en ongeloofwaardig te maken.

Achter hem zat zijn Amerikaanse adviseur hem de hele tijd briefjes door te spelen: jong, kortgeknipt, overduidelijk een sociale klimmer uit de rangen van de Ivy League⁴.

Gedurende de volle negen minuten die ze nodig hadden om over het lot van journalist Assange te beslissen, gaven twee van de hoogste Engelse rechters een kras staaltje van onverschilligheid. Eén van hen was Hoofdofficier van Justitie Lord Burnett, het eeuwige maatje van Sir Alan Duncan, gewezen minister van Buitenlandse Zaken onder Boris Johnson en orkestrator van de brutale ontvoering van Assange uit de Ecuadoraanse ambassade.

De heren rechters verwezen op geen enkel moment naar ook maar één van de talloze rechtsoverwegingen die in de loop van de voorafgaande zittingen in Old Bailey en de rechtbank van eerste aanleg ten koste van grote inspanningen waren ingebracht.

Omwille van de bizar vijandige houding van de voorzitter, rechter Vanessa Baraitser, moest de verdediging toen werkelijk alles uit de kast halen om haar argumenten ten gehore te brengen.

Dat ene fragment tijdens haar brutale optreden tegenover een duidelijk aangeslagen Assange – op het moment dat Julian, half verdoofd vanwege de medicatie die hij in de gevangenis kreeg, maar met moeite op zijn eigen naam kon komen – blijft onvergetelijk.

Wat vrijdag 10 december buiten alle proportie choqueerde, was dat de rechters van het Hooggerechtshof – Lord Burnett en Officier van Justitie Timothy Holyrode lazen hun verklaringen van het blad af – geen moment aarzelden om Julian de dood in te sturen, levend of in welke staat dan ook. Blijkbaar zagen ze geen verzachtende omstandigheden. Niets liet uitschijnen dat ze zich het hoofd hadden gebroken over kwesties als rechtsgeldigheid of zelfs elementaire moraliteit.

Hun vonnis ten gunste van – en misschien wel namens – de VS spraken ze bijna achteloos uit op basis van leugenachtige ‘garanties’, haastig bijeen gekribbeld door het kabinet-Biden toen het er in januari naar uitzag dat recht wel eens zou kunnen geschieden.

Over welke ‘garanties’ gaat het hier? Dat Assange, eens in verzekerde bewaring in de VS, niet zal onderworpen worden aan de Orwelliaanse SAMS – Special Administrative Measures – die van hem een onpersoon zouden maken. Dat hij niet zal worden opgesloten in ADX Florence, een gevangenis in Colorado die al sinds geruime tijd door juristen en mensenrechtengroeperingen onwettig werd verklaard en een strafkuil en vergeetput wordt genoemd. Dat hij kan overgebracht worden naar een Australische gevangenis om daar zijn straf uit te zitten.

De absurditeit van deze beweringen zit hem in wat de rechters er vergaten bij te zeggen. Het bieden van die ‘garanties’ geeft de VS tegelijk het recht om elke in de rechtszaal gemaakte belofte te verbreken als Assange iets doet wat zijn gevangenisbewakers niet zint. Met andere woorden, – en zoals Amnesty ook al zei –, ze behouden zich het recht om óf elke belofte op zich, óf alle beloften tegelijk te verbreken.

De VS doen zoiets wel vaker. Er zijn voorbeelden legio. Zo onthulde onderzoeksjournalist Richard Medhurst afgelopen maand nog dat David Mendoza Herrarte door Spanje aan de VS werd uitgeleverd op basis van de ‘belofte’ dat hij zijn straf in Spanje zou uitzitten. De Spaanse gerechtshoven beschouwden dit als een bindende voorwaarde.

“Bepaalde vertrouwelijke documenten beschrijven de door de Amerikaanse ambassade in Madrid gegeven diplomatieke garanties, andere doen uit de doeken hoe de VS de uitleveringsvoorwaarden schond”, schreef Medhurst. “Ondanks alle moeite die Mendoza deed om naar Spanje terug te keren, bracht hij zes jaar in de VS door. Gerechtelijke documenten wijzen uit dat de VS herhaaldelijk zijn aanvraag tot overplaatsing hebben geweigerd.’

De rechters van het Hooggerechtshof – welbewust van de zaak Mendoza en de gebruikelijke dubbele houding van Washington – omschrijven de ‘garanties’ als een ‘plechtige belofte van de ene regering aan een andere’.

Dit artikel zou oneindig doorgaan als ik al de keren zou opsommen dat de roofzuchtige VS ‘plechtige beloftes’ aan regeringen hebben verbroken. Hierbij denk ik aan verdragen die eenvoudigweg worden verscheurd, burgeroorlogen die kwaadwillig worden aangestookt …

Het is op die manier dat Washington erin geslaagd is de scepter over de wereld te zwaaien, net als Engeland voordien: dit is de werkwijze van de imperialistische macht, zoals de geschiedenis ons leert.

Net dit soort institutionele leugens en hypocrisie heeft Julian Assange in de openbaarheid gebracht. Daarmee heeft hij de menselijke gemeenschap misschien wel een grotere dienst bewezen dan welke journalist van deze tijd ook.

Zelf is Julian nu al meer dan tien jaar een gevangene van leugenachtige regeringen. Al die tijd was ik in talloze rechtbanken getuige van de manier waarop de VS probeerden de wet te manipuleren om hem het zwijgen op te leggen en WikiLeaks in de doofpot te stoppen. De obsessie om ‘met hem af te rekenen‘ ging onafgebroken door.

Soms gaf dit aanleiding tot hilarische toestanden. Zoals toen we ons in de kleine Ecuadoraanse ambassade genoodzaakt zagen om met onze notepads tegen de muur te gaan staan. Alleen zo konden we de inhoud van wat we op die notepads naar elkaar schreven afschermen voor de overal aanwezige camera’s. Zoals we nu weten waren die geïnstalleerd door een firma die gelieerd is aan de CIA , ’s werelds meest onvergankelijke criminele organisatie.

Zo kom ik terug tot het citaat bovenaan dit artikel: “Laten we naar onszelf kijken, als we daartoe de moed hebben, en zien wat er van ons wordt.”

Dit schreef Jean-Paul Sartre in zijn voorwoord tot ‘De verworpenen der aarde’ van Franz Fanon, de klassieke studie over hoe gemeenschappen zich onder invloed van kolonisatie, verleiding, dwang en ja, ook lafheid, schikken naar de wensen van de machtigen der aarde.

Wie van ons is ertoe bereid een vuist te maken, liever dan als toeschouwer aan de kant te blijven bij deze epische schertsvertoning: de juridische kidnapping van Julian Assange? Het leven van een moedig man staat op het spel. En nog veel meer.

Als we nu stil blijven, worden ons intellect en aanvoelen van goed en kwaad – en bijgevolg het eigenste wezen van onze menselijkheid – onderworpen aan de wil van anderen.

John Pilger (2011). Foto: SCU Media Students/CC BY-SA 2:0

(Stella Morris, de verloofde van Julian, heeft bekendgemaakt dat Julian op 27 oktober 2021, openingsdag van een vorige zitting van het Hooggerechtshof, slachtoffer was van een hartaanval).

The judicial kidnapping of Julian Assange werd vertaald door Ronald Decelle.

Notes: