Zoals
het er meestal in het programma aan toegaat, komt de gast amper aan
beurt en wordt hij overspoeld door snel opeenvolgende
woordentsunami’s van de presentator Otto-Jan
Ham.
In
één van de weinige keren dat de staatssecretaris een dam kon
opwerpen en het woord te pakken kreeg, viste hij een kemel van
jewelste aan zijn haak. Zijn vader werd op jonge leeftijd (50)
bruggepensioneerde, maar toen waren het andere tijden. Er heerste een
grote jeugdwerkloosheid en er moest plaatsgemaakt worden, wist Bart Tommelein ons te vertellen.

Inderdaad,
net zoals toen heerst er nu ook een grote werkloosheid onder de
jongeren. Het verschil met toen is dat we nu geen plaats meer maken
maar de mensen langer aan het werk houden. Erger
nog, we zouden bruggepensioneerden opnieuw actief willen maken op de
arbeidsmarkt. Zelfs al wordt het sociale akkoord, waarin de scherpe
kantjes werden afgevijld, door de regering aanvaard, het blijft een
feit dat 26.000 SWT’ers een gepaste job niet langer mogen weigeren.
Dat terwijl ongeveer 23% van onze jongeren geen job kunnen vinden.

Het planbureau van de federale regering stelt dat de genomen
maatregelen tegen 2018
slechts
11.000 nieuwe jobs zullen creëren en dat er 47.000 jobs
tegen 2017 zullen verloren gaan (lees: gemist aantal te creëren jobs) als België
het begrotingstraject van Europa volgt. Dat er eigenlijk meer dan
400.000 jobs moeten gecreëerd worden om het werkloosheidscijfer tot
nul te herleiden, daar wordt in heel de discussie rond het
reactiveren van bruggepensioneerden gezwegen. Misschien wijselijk, want de logische conclusie is dat jeugdwerkloosheid, werkloosheid
tout court, zijn piek bijlange nog niet heeft bereikt.

Zelfscanner

De
wakkere zappers onder ons kregen dezelfde avond door de makers van
het amusante programma De
schuur van Scheire,
op Eén, een ander maatschappelijk probleem op het bord geschoteld.
In een supermarkt hielden ze onder elkaar een spelletje lasershooting
met de zelfscanners. Het bracht ons onderhoudende en plezante
televisie. Maar als je weet dat elke zelfscanner iemand van vlees en
bloed vervangt, dan is het toch heel wat minder om het van plezier
uit te gieren. Een tendens waar we amper nog bij stilstaan
en die we als consument zelfs eerder lijken aan te moedigen. De
centrale gast hier, Ruth
Beeckmans,
kan van het warme contact tussen haar en de kassierster nog steeds
genieten maar het mag duidelijk wezen dat niet iedereen dat doet. Wat
je zelf doet, doe je beter en vooral sneller, lijkt steeds meer en
meer zijn ingang in onze samenleving te vinden.

Niet
enkel in supermarkten of grote meubelzaken worden mensen aan de kassa
vervangen door laserstralen. Bijna in alle sectoren zorgen de
digitalisering en automatisering ervoor dat mensen steeds meer en
meer overbodig worden in het ganse proces. Niet enkel de private
sector maar ook de overheid springt gretig mee op de kar. De
belastingsambtenaar wordt vervangen door Tax-on-web, de koerier van
de post door een pakjesautomaat en in fabrieken waar twintnig jaar geleden
nog 600 mensen voor de productie instonden doen nu een handvol
arbeiders en een arsenaal aan geautomatiseerde machines dat. Om maar
enkele voorbeelden te noemen..

Errors

Straks, in een niet eens zo verre toekomst, zullen wagens zelf kunnen rijden. Het is dan slechts een kwestie van tijd dat ook vrachtwagens, lijnbussen, treinen, trammen en metro’s dat kunnen. Nu staat een leerkracht nog voor een klas van een twintigtal leerlingen, morgen geeft hij/zij les vanachter de pc en webcam aan honderden.

Laat
u dus niet al te gemakkelijk wijsmaken dat enkel en alleen de
economische crisis en een te hoge loonkost aan de basis liggen van
weinig of geen jobcreatie. De verschillende sectoren zorgen zelf voor
een aanzienlijke loonkostvermindering door simpelweg het werk door zo
weinig mogelijk mensen te laten opknappen. Als er geen loon
uitbetaald wordt, moeten er ook geen kosten daaraan verbonden
opgehoest worden. En dan verdwijnen de groter wordende winsten steeds
meer en meer in een kleiner aantal handen.

Eén
televisieavond, meer is niet nodig om tot het besef te komen dat de
mens, met zijn kinderen die ziek kunnen zijn, met de griep of
verkoudheid op zijn lijf, met zijn dipjes of erger, burn-outs en
depressies, met zijn eens
geen botten goesting hebben om te gaan werken maar toch met lood in
de schoenen optrekken,
kortom met zijn korte levensduur, hoge kostprijs en vele errors,
gewoonweg een vervelende schakel in het arbeidsproces lijkt geworden.