De statistieken staan op de website van de Nationale Bank. In het tweede kwartaal van dit jaar waren er 4,576 miljoen Belgen aan de slag als werknemer. Dat zijn er 15.000 meer dan in het laatste kwartaal van 2014, het eerste kwartaal onder de nieuwe regering.

Als we de drie laatste kwartalen van de regering-Di Rupo nemen, zien we een exact gelijke aangroei van 15.000 jobs (van 4,537 miljoen tot 4,552 miljoen).

Ja maar, zullen onze ministers repliceren: het gaat over de privésector. Ook dat is een genuanceerd verhaal. In de industrie gingen er tijdens de laatste kwartalen onder Di Rupo exact evenveel banen verloren als in de eerste negen maanden van de regering-Michel, namelijk 5000.

Overheid

Er is wel een verschil in de openbare diensten. Tijdens de laatste negen maanden van de regering-Di Rupo groeide de overheidssector nog met 3000 jobs. Onder Michel gingen er al 4000 verloren.

Dat is trouwens iets wat mensen voelen. Minder personeel bij de openbare diensten betekent vaak ook minder dienstverlening of bijvoorbeeld minder fiscale controles in bedrijven.

De zorgsector groeide dan weer sneller onder Michel dan tijdens de laatste drie kwartalen met Di Rupo aan het roer. Toen kwamen er 6000 banen bij. De voorbije drie kwartalen groeide die sector met 9000 jobs. De vergrijzing zorgt daar voor een versnelling van de groei.

Als de regering-Michel zich al op de borst wil kloppen, dan is het bij de groei in de sector van de zakelijke dienstverlening. Tijdens de laatste fase van de regering-Di Rupo kwamen er daar 11.000 banen bij. Onder Michel groeide die sector met 14.000 jobs. Alle andere sectoren zoals de communicatiesector en de horeca en de handel bleven opvallend stabiel.

Maar als we drie kwartalen terugspoelen bij de regering Di Rupo en de periode van het tweede kwartaal van 2013 tot het laatste kwartaal van dat jaar nemen, zien we dat de sector van de zakelijke dienstverlening groeide met… 14.000 jobs. Exact evenveel als het cijfer dat nu jubelende commentaren oplevert van een regering die voor “job, job, jobs” zorgt.

Werkloosheid

Daarbij is misschien het werkloosheidscijfer belangrijker. De geharmoniseerde werkloosheidsgraad (waarmee Europese vergelijkingen mogelijk zijn) bedroeg tijdens het laatste kwartaal van de regering-Di Rupo 8,7 procent. Onder Michel is dat gestegen tot 8,9 procent in het voorbije kwartaal.

Dat komt doordat de groei of de daling van het aantal jobs vooral afhangt van de conjunctuur. Van de economische groei dus. In 2014 bedroeg die 1,1 procent. Dit jaar zou die uitkomen op 1,2 procent. Op dat vlak lijkt de regering-Michel het dus een heel klein beetje beter te doen. Maar ook dat is maar de helft van het verhaal. De eurozone groeide vorig jaar amper met 0,9 procent. Dit jaar zou dat versnellen tot 1,4 procent. De Belgische economie deed het dus vorig jaar beter dan het gemiddelde van de eurozone, dit jaar slechter.

Dat heeft dan weer veel te maken met de besparingen (die trouwens al onder Di Rupo werden ingezet). Snoeien in de overheidsuitgaven op het moment dat de economische motor maar niet aangezwengeld geraakt en er alweer donkere wolken dreigen met een groeivertraging in onder meer China, doet de economie pijn. Terwijl België qua groei lange tijd één van de goede leerlingen was van de klas, zullen we de komende jaren enkele banken achteruitschuiven. En dan mogen we met zijn allen ons hart vasthouden dat er geen nieuwe financiële crash komt. In 2007 hadden we dankzij de dalende overheidsschuld en de sociale zekerheid nog een stevige kreukelzone. De crisis en de daaropvolgende besparingen hebben de kreukelzone geamputeerd. Nu rijden we zonder bescherming op nieuw economisch onheil af.