En dan vertrekt de bus. Met de kinderen van je klas. En jij
mag niet mee. Want je ouders betaalden de rekening niet. Welke les leer je nu?
Dat oog om oog, tand om tand wel mag? Sterker nog, dat jij mag gestraft worden
voor iets waar een ander verantwoordelijk voor is? Dat jij als vijfjarige moet
boeten voor zoveel dat misloopt? Ouders die de rekeningen niet meer kunnen
betalen in een land dat steeds strenger en kouder wordt voor zij die zwakker
zijn. Of om het met de woorden van die “hartelozen” te zeggen: “het zijn al tijd
dezelfde die niet betalen. De andere ouders of de school moet daar toch niet
voor opdraaien? Zo gaan ze nooit betalen en profiteren ze gewoon”. Stel dat dat
zo is. Stel dat je ouders profiteurs zijn en jouw schoolrekeningen hardnekkig
weigeren te betalen. Waarom moet jij daar dan voor boeten? Waarom mag heel de
klas gaan zwemmen en jij niet?

Hoe leg je dit uit aan dat kind? Hoe begin je met te vertellen over kansarmoede
aan een vijfjarige? En dat hij er middenin zit. En dat studies hebben
uitgewezen dat je kansarmoede kan overwinnen. Maar niet alleen. Niet als je
vijf jaar bent. Kansarmoede is net dat: je krijgt minder kansen. En daarom moet
je geholpen worden. Door zij die wel veel kansen krijgen. Maar daar zit nu net
het probleem. De school, de andere ouders, de maatschappij lijken gewoon te
stoppen met empathisch denken. Er wordt niet betaald en er moet betaald worden.
Dan zetten we er maar druk op. Wat met elke andere denkpiste? Solidair zijn?
Dat mag niet meer luidop gezegd worden, want we zijn met z’n allen al solidair
genoeg geweest en kijk waar dat toe heeft geleid! Wat een dooddoener.
Solidariteit is net dat: zij die het iets beter hebben, om welke reden dan ook,
delen hun kansen met zij die het minder hebben, om welke reden dan ook. Maar
dat mag niet meer in ons land, in ons Europa. We moeten er vooral voor zorgen
dat wat wij hebben van ons blijft. Zelfs als dat betekent dat de schoolbus
vertrekt met 23 kinderen en niet met 24.