Omdat het binnenkort met de Brexit wel eens pak moeilijker zou kunnen worden om jazzbands van over het kanaal aan het werk te zien besloot de programmatie van Jazz Middelheim de beste groepen van Britse bodem dit jaar naar Antwerpen te halen.

Het collectief Portico Quartet, ontstaan in de straten van Londen, beet de spits af met een mix van elektronische toonkleuren gaar gekookt met dansmuziek en invloeden uit de wereld van de klassieke muziek. Samen met BadBadNotGood, GoGo Penguin en onze eigenste STUFF behoren ze tot de voorhoede van experimentele jazz die zichzelf steeds heruitvindt.

Humor

Matthew Herbert’s met zijn Brexit Big Band stelde zijn project niet zonder humor voor dat eindigt in 2019 wanneer hij – tegelijkertijd met de uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de EU – zijn nieuwste album zal uitbrengen. Al van bij de eerste klanken trokken de Britten het publiek gezwind mee dat opvallend talrijker was opgedaagd dan op de eerste jazzdag. Deze jongens en meisjes zijn niet te schatten en maakten van hun optreden een feest waarbij ze niet alledaagse elementen uit de jazzmuziek combineerden met theatrale liveacts en een sound die doelbewust buiten de lijntjes van de gangbare paden van de muziek kleurden. Maar steeds openhartig en voldoende swingend zodat heel wat toeschouwers een dansje pleegden.

The Cinematic Orchestra

De tweede festivaldag op de Main Stage werd afgesloten door The Cinematic Orchestra, het door Jason Swinscoe opgerichte gezelschap op het onafhankelijke label Ninja Tune. Vorig jaar brachten ze hun nieuwe single ‘To Believe’ uit, als voorsmaakje van het nieuwe album dat nog moet uitkomen. Jazz Middelheim kreeg een voorproefje al brachten ze uiteraard nummers uit hun album “Ma fleur”dat in 2007 verscheen. Deze band is een van de meest standvastige en gerespecteerde binnen de hedendaagse Britse jazzscene die jazzmuziek kan doen klinken zoals het hoort als geen ander.

Beat

Artist in residence Mark Guiliana, de enige niet Brit, bracht eerder op de dag een gesmaakte act onder de noemer, Mark Guiliana Beat Music. Opgevuld met een genereuze dosis fantasie verpakt in een briljant geïmproviseerd concert aangewakkerd met een eclectische mengeling van jazz, soul, rock, elektronica en een reeks samples gebracht door vier muzikanten was dit zeer zeker het snoepje van de dag voor de klassieke geschoolde jazzfreak.

Club Stage

De Club Stage behoorde vrijdag volledig toe aan de Nederlands-Belgische singersongwriter Chantal Acda. Eerst met het mannenkoor Arc Sonore daarna met het trio met Shazhad Izmaily, Jean-Yves Evrard en Eric Thielemans dan weer geflankeerd door de Amerikaanse cultgitarist Bill Frisell met broze liedjes en weemoedig minimalisme en als afsluiter de gelegenheidsband Chantal Acda waarin ze de muzikanten verzamelde met wie zij eerder op de dag samenspeelde voor een soort middernachtelijke uitsmijter. En ja hoor. Geweldig en dankbaar was dit maar niet te harden zonder het lozen van een onafwendbare terloopse melancholische traan.