Vorige zaterdag was een warme zonnige dag. Een ideale dag om te fietsen, een strandwandeling te maken, of eindelijk dat onkruid in de voortuin eens aan te pakken. En toch slaagde de christelijke arbeidersbeweging er in het ICC in Gent bomvol te laten lopen voor het vierjaarlijks ACW-congres. En buiten alle grote kanonnen en vele hardwerkende militanten van vakbond en ziekenfonds en van de sociaal-culturele organisaties, bleken midden in de politieke crisis vele politieke zwaargewichten tijd gemaakt te hebben om het namiddaggedeelte van het congres bij te wonen. De verkiezing van een nieuwe voorzitter, maar vooral het afscheid van Jan Renders als voorzitter zullen hier niet vreemd aan geweest zijn.
Ooit zat ik om middernacht in een aula in Kortrijk naast Jan Renders, die een toen nog CVP-congres uit al te rechts water wilde houden, en de steun van eenieder kon gebruiken die zo lang wilde blijven. Datzelfde congres leerde ik trouwens Pieter De Crem van zijn platste kant kennen, met een speech tegen migrantenstemrecht, inspelend op alle primaire angsten die een mens maar bij mekaar geharkt kon krijgen. Nooit gedacht dat diezelfde angsthaas vele jaren later plots in de rol van Crembo zou kruipen.
Maar we hadden het over Jan Renders. Hij is een van die mensen bij wie ik elke keer opnieuw iets bijleer, of van gedacht verander, of een kijk op een of andere toestand krijg vanuit een ander perspectief. Een pure basismens ook, die in zijn veranda in Rotselaar het plaatselijke ACW vergaderruimte biedt, en graag met een pint in zijn handen tussen militanten en vrijwilligers staat.
En net in volle regeringscrisis slaat Jan Renders in zijn afscheidsspeech nogmaals nagels met koppen. “Wij vinden het onbegrijpelijk en onaanvaardbaar dat de liberalen de onderhandelingstafel over BHV hebben verlaten vooraleer met zekerheid duidelijk was dat een compromis onmogelijk was.
Natuurlijk zijn er partijen en personen in partijen die uit electorale overwegingen of om zichzelf in hun radicalisme bevestigd te zien geen oplossingen willen. Dat getuigt van grote onverantwoordelijkheid.
Dit is lachen met de mensen die nu een beleid verwachten dat hen perspectieven geeft op werk en inkomen; dit is neerkijken op de mensen die moeten vechten om rond te komen met hun leefloon; dit is weer maar eens voeding geven aan verharding van posities aan beide zijden van de taalgrens.”
Nu de Belgische regering echt de pijp aan Maarten gegeven heeft, en verkiezingen onvermijdelijk lijken, zal het zaak zijn om niet de communautaire scherpslijpers stemmen aan te leveren, en de Maingains en De Wevers van deze wereld niet nog meer invloed te bezorgen dan ze al hebben. Met klimaat- en duurzaamheiduitdagingen om iedere straathoek, een economie die intensive care nog niet verlaten heeft en een pensioenboom op de nabije agenda zijn er wel andere katten te geselen. En om alle verantwoordelijke politici met een duurzaam en sociaal programma de kans te geven naar mijn stem te hengelen, mag dat voor mij best met een federale kieskring.
Luc Purnelle
