Kony 2012 is het vervolg op Invisible Children, dat in 2006 het verhaal vertelde van drie kindsoldaten in dienst van Joseph Kony’s Lord’s Resistance Army (LRA). Kony is verantwoordelijk voor de verminking, verkrachting en dood van duizenden kinderen, mannen en vrouwen. Hij staat vooral bekend voor het gebruiken van naar schatting 66.000 kinderen in zijn ‘heilige leger’.

De massamoordenaar is, ondanks zijn status als meest gezochte man ter wereld, nog steeds op vrije voeten. De reden daarvoor is dat niemand weet waar hij zich precies bevindt.

Maar volgens Koen De Feyter, docent internationaal strafrecht aan de Universiteit Antwerpen, spelen vooral politieke redenen een rol: “Naast sympathisanten zijn er ook regeringsleiders en regimes die hem een hand boven het hoofd houden”, zegt hij. “Het juridische aspect is nochtans simpel, want elk land waar Kony zich bevindt, moet hem uitleveren aan het Internationaal Strafhof in Den Haag.”

Make Kony Famous

Het probleem, volgens de documentairemaker Jason Russel, is dat te weinig mensen hem kennen. Joseph Kony is onzichtbaar, zegt hij in het filmpje. Door de naam Kony wereldbekend te maken, hoopt Russel blijvende awareness te creëren bij de bevolking.

De NGO wil ook twintig beleidsmakers en twintig cultuuriconen aanschrijven en dwingen om Kony’s arrestatie bovenaan de agenda te plaatsen. Het filmpje heeft zijn doel niet gemist, want op minder dan een dag steeg het aantal views van een paar honderdduizend naar een miljoen.

De Feyter beaamt dat zo’n internationale campagne goed is om Kony in de aandacht te houden, maar herhaalt dat het uiteindelijk de politiek is die beslist: “Als hij gevat wordt, zal zijn uitlevering waarschijnlijk gekoppeld worden aan een politieke deal tussen regimes die hem steunen en het Internationaal Strafhof. De uitlevering van de Servische oorlogscrimineel Radovan Karadži? is ook zo verlopen”, besluit hij.

Kritiek op Invisible Children

De NGO Invisible Children krijgt ook veel kritiek over zich heen. Zo worden er vragen gesteld over de financiering van de NGO en worden er sterke twijfels geuit over de methodiek die de organisatie toepast.
De Britse krant The Guardian heeft er zelfs een speciale pagina aan gewijd die de zaak van minuut tot minuut opvolgt.

© 2012 – StampMedia