Hij moet stilaan 40 jaar worden, is burgemeester van Firenze, en stelde zich enkele dagen geleden kandidaat voor het voorzitterschap van de PD, zeg maar: Italiës opkomende sociaal-democratie. Hij weet zich nu al verzekerd van de openlijke steun van Massimo D’Alema die vermoedelijk hoopt dat hij hiermee zijn kansen verhoogt om ooit nog Italiës president te worden, van Dario Franceschini, een van de zwaargewichten in de huidige PD, en van Debora Serrachiani, de jonge succesrijke president van de regio Friuli Venezia Giulia met hoofdstad Udine. Anderen zullen nu heel snel volgen.
Enkele andere zwaargewichten laten verstaan dat ze toch nog wel enige duidelijkheid van Renzi verwachten, o.a. de Siciliaanse Anna Finocchiaro. Ze wil vooral weten of Renzi zich al dan niet tegen de regering onder leiding van partijgenoot Enrico Letta zal keren. De regering Letta heeft twee problemen (naast het vele andere en fundamentelere werk dat ze te verrichten heeft op vlak van het doen heropleven van de Italiaanse economie): wat met Berlusconi, de leider van de rivaal maar regeringspartner PDL nu binnenkort moet gestemd worden of hij nog senator mag blijven (na een gerechtelijke veroordeling wegens zware fraude)? En welke houding tegenover M5S, de beweging van Beppe Grillo?
Hoe komt Renzi over bij wie hem niet persoonlijk kent, zelf geen Italiaan is, maar toch goed vertrouwd is met Italië en probeert hem zo onbevooroordeeld mogelijk in te schatten? Hij is een uitstekend spreker, zowel als gastspreker als in debatten. Iemand met uitstekende oneliners en met een mening. Ik heb hem echter in tegenstelling tot Enrico Letta nog nooit een consistent, logisch gearticuleerd, theoretisch onderbouwd discours van meer dan een half uur horen houden en ben benieuwd wat dit zou geven. (Misschien deed hij het al en was ik er niet… Dit valt niet uit te sluiten.).
Maar hij voelt duidelijk zijn publiek aan wanneer hij spreekt, is zeer communicatief en houdt de mensen wakker. En hij durft ook wel krachtige taal te spreken. Zijn pleidooi is dat voor een Blair-achtig “modern links”, weg van de oude marxistische PD traditie van de oudere generaties in zijn partij. Hij heeft verder een bijzonder goed gevoel voor timing. Hij profileert zich perfect als een charismatisch PD alternatief tussen Beppe Grillo (M5S) en Silvio Berlusconi (PDL) in. Hij lijkt wel een Italiaanse heruitgave van de jongere Tony Blair.
Van op de zijlijn verkondigt Renzi altijd dat hij de regering Letta steunt en wil blijven steunen, op voorwaarde echter dat ze de problemen oplost. Tegelijk laat hij geen kans onverlet om te laten weten waar Letta nog niet succesvol is…en wijst hij zelden of nooit op die punten waar hij wèl succesvol is.
Als burgemeester van Firenze moet men hem enige belangrijke successen meegeven op het vlak van het urbanisatiebeleid, zoals zijn geleidelijk invoeren van de electrische wagens, de bescherming van het patrimonium in het historische centrum, zijn aanzwengeling van de lokale tewerkstelling ook voor jongeren. Maar gelet op het potentieel van Firenze heeft hij het natuurlijk wel gemakkelijker dan iemand die bijvoorbeeld burgemeester wordt van Napoli.
Maar goed, voor wie aan Italië geïnteresseerd is, bereid u al maar voor. Binnenkort wordt Matteo Renzi, na Epifani, vermoedelijk de nieuwe leider van de Italiaanse sociaal-democratie, tenzij enige overmoed (die hem wel wat bedreigt) hem overhaaste stappen doet zetten. En ietsje later… wordt hij dan de vermoedelijk nieuwe premier van Italië, na Enrico Letta. Gelet op het feit dat rechts na Silvio Berlusconi een regelrechte crisis tegemoet gaat, zou Italië dan wel eens een hele tijd lang sociaal-democratisch kunnen ogen. Er zit, zoals Franceschini het formuleerde, genoeg talent op de spelersbank op links (Letta, Renzi, Serrachiani,…). Links zal echter wel centrum – sociaal-democratisch ogen.
