photo by David Masters
Reportage, Nieuws, Politiek, Israël, Gaza, Apartheid, Westelijke Jordaanoever, Bezetting Palestina, Conventies van Genève, Electronic Intifada, 'Breaking The Silence', Research Journalism Initiative -

Israëlische soldaten getuigen (I): mik lukraak op een kind en schiet

Palestijnse kinderen zijn voortdurend het slachtoffer van geweld door de Israëlische bezettingstroepen. Een aantal Israëlische soldaten getuigen in een recente publicatie 'Breaking the Silence' hoe dat in zijn werk ging. Kinderen worden als menselijk schild ingezet of lukraak neergeschoten, oorlogsmisdaden die onbestraft blijven. De realiteit van 45 jaar bezetting van Palestina.

donderdag 6 september 2012 10:10
Spread the love

Een video, in 2007 opgenomen door de organisatie Research Journalism Initiative (zie weblink onder artikel), toont Israëlische soldaten die Palestijnse kinderen als menselijk schild gebruiken in het vluchtelingenkamp Balata dicht bij de stad Nabloes op de bezette westelijke Jordaanoever. 

Twee gelijkaardige incidenten in Tulkarm en Hebron worden vermeld in een nieuwe publicatie van de organisatie Breaking The Silence (‘de stilte doorbreken’ – zie weblink onder dit artikel) met verontrustende getuigenissen van Israëlische soldaten over de mishandeling van Palestijnse kinderen onder de Israëlische bezetting.

Kinderen worden dagelijks aan de brutale realtieit blootgesteld van voortdurende schermutselingen met de bezettingstroepen, door aanhoudingen, geweld en intimidatie. Ze worden gewond of gedood omdat de soldaten hen negeren op het slagveld of omdat ze direct op hen richten, soms nadat ze zomaar lukraak gekozen werden. De verontrustende daden die de soldaten beschrijven – waarvan er sommige zonder twijfel oorlogsmisdaden zijn – vonden plaats in de bezette Palestjnse gebieden tussen 2005 en 2011.

Dit artikel is het eerste van twee dat schokkende voorbeelden samenvat over het misbruik van kinderen door de Israëlische strijdkrachten.

Kinderen als menselijk schild

Twee soldaten getuigden dat kinderen werden gebruikt als menselijk schild. In Tulkarm werd in 2005 de ‘gebuurprocedure’ gebruikt voor een missie om personen aan te houden.

“Gewoonlijk wordt een inwoner van een nabijgelegen huis opgevorderd en bevolen het huis van de gezochte persoon te betreden en de bewoners te roepen om naar buiten te komen. We kregen de bewoners zo naar buiten. Geen van hen was de persoon die we zochten. We waren bang dat hij nog binnen was. Eerst hadden we dus de buren gebruikt, daarna een of ander kind. Bilal, ik herinner me zelfs zijn naam nog. Ik herinner me dat omdat ik daar zo kwaad over was. Ze bleven hem maar dat huis insturen om te kijken of er nog iemand binnen was, om alle deuren open te zetten, alle lichten aan te doen en alle vensters open te zetten.”

“Dan was daar die school. We lokten daar dikwijls rellen uit. We waren dan op patrouille, op stap door het dorp, stijf van verveling, we sloegen dan een paar winkeltjes kort en klein, vonden dan een ontstekingsmechanisme, sloegen daarop iemand tot pulp, je weet wel hoe dat gaat”, zei een soldaat die incidenten aanhaalde die zich in Hebron voordeden in 2006-2007.

“Je zoekt, maakt er een boeltje van. Stel dat je een rel wil. We gingen naar de vensters van een moskee, sloegen alle ruiten stuk, wierpen een stungranaat (die niet fysiek verwondt maar door zijn enorme knal en intense lichtflits personen even verdwaast, doof en blind maakt, noot vertaler), we maakten enorm veel lawaai, dan hadden we een rel”, vertelde hij voort.

“We waren eens een hoop rubberkogels aan het gebruiken. Een hele hoop. Iedere keer als we Arabische kinderen met stenen vastkregen hielden we ze zo vast, zoals mentaal gehandicapten. Weet je, zo dat de anderen hun stenen op hen wierpen, niet op ons.” Wanneer hem werd gevraagd of de kinderen dus menselijke schilden waren geworden, zei hij “Ja!”.

De kinderen kunnen niet weglopen, legt hij uit, omdat ze anders zwaar worden geslagen. “Je krijgt hem vast, duwt je geweer tegen zijn lichaam dat hij niet kan bewegen. Hij is compleet versteend van angst.”

Handboeien als foltermethode

In 2009 kreeg de Kfir-brigade van het Israëlisch leger het bevel een school in te nemen in de stad Salfit in de bezette gebieden om er een gevangenis voor voorlopige hechtenis van te maken. Iedereen tussen 17 en 50 jaar moest worden aangehouden om inlichtingen te verzamelen voor de Shabak (de Israëlische veiligheidsdiensten), zelfs kinderen van 14 jaar werden er binnengebracht.

De mensen kwamen er geblinddoekt en geboeid toe. “Een aantal soldaten weten waar de plastic handboeien voor dienen maar sommigen zien het als een middel om de bloedstroming naar hand en vingers af te snijden. Die denken dat ze zo strak moeten worden aangespannen dat er geen bloed meer door kan.”

Heel wat mensen waren zo strak vastgeboeid en smeekten om ze wat losser te maken. Uiteindelijk, nadat ze hadden zitten roepen en klagen, beval de bevelhebber om dat te doen, na een tijd (ongeveer zeven uren) werden hun handen zelfs voor hun lichamen gebonden in plaats van op de rug. Het duurt wel even voor handen blauw worden, niet iedereen had blauwe handen, maar er waren er veel die toch al gevoelloos waren geworden.”

De hele operatie duurde van ‘s morgens tot ‘s middags de volgende dag. De aangehouden personen moesten de hele tijd geblinddoekt en geboeid in de zon staan. Als ze vroegen om naar de wc te mogen gaan werden ze tot pulp geslagen en beschimpt door de soldaten die hen daar hadden samengebracht.

“Een 15-jarig kind werd naar het toilet gebracht om te pissen maar de soldaat sloeg hem, smeet hem op de grond terwijl hij nog geboeid en geblinddoekt was. Zomaar, omdat hij een Arabier was”.

Pik er lukraak één uit, mik en schiet

Een soldaat die in 2006-2007 dienst deed in Nabloes legde uit dat je niet uit de jeep stapte wanneer kinderen stenen naar je werpen. “Je schiet door het vizier in de voorruit.” Toen hem werd gevraagd “Kies je er dan een kind bij toeval uit?” antwoordde hij “Ja, je kies er lukraak één uit en je mikt op zijn lichaam.”

“Ik herinner me een keer dat we een kind neerlegden. We hadden hem niet gedood maar één van ons had dat kind in de borst geraakt, hij viel en verloor waarschijnlijk het bewustzijn, of zo, het was nogal dichtbij, zo een tien meter”.

Die soldaat zei dat zijn brigade hen niet had opgeleid voor het gebruik van rubberkogels. “Daar zijn regels voor. Ze zeggen je dat je er vier tegelijk moet afschieten. Dat is zo een cluster van rubberkogels, met vier delen, die in een nylon verpakking zitten. Je kan dat in twee breken, dan zijn ze sterker en vliegen ze verder. Met vier tegelijk zijn ze minder krachtig en vliegen ze zo ver niet. Gewoonlijk braken we ze dus in twee. Daar waren we zelf op gekomen. In het leger is dat algemeen geweten.”

Een uittreksel uit de interviews:

(de interviewer is zelf een gewezen soldaat)

Interviewer: “Als je dat pak rubberkogels in twee breekt, worden ze dodelijk”.
Soldaat: “Echt? Wel, dat is wat wij deden.”
Interviewer: “We deden dat ook. Zodra je de ‘tampons’ (de nylon verpakking rond de vier kogels) er af doet worden ze dodelijk. Die nylon mag er niet af.”
Soldaat: “Mag er niet af?!”
Interviewer: “Nee.”
Soldaat: “We schoten haast nooit een hele cluster, ik bedoel vier tegelijk. We wilden zo besparen op onze munitie, dat ook”.

Geweld tegen Palestijnse kinderen

De publicatie somt nog meer voorbeelden op van schokkend geweld tegen kinderen:

• “De eerste keer dat je op een of ander vijfjarig kind richt, voel je je daarna slecht, je zegt jezelf dat dit niet juist is. Daarna kom je op een punt waar … je wordt zo nerveus, je wordt ziek van altijd maar weer in zo een dorp te gaan en stenen op je geworpen te krijgen. Maar dat is vanzelfsprekend, je bent in dat dorp, je passeert het schoolgebouw en de kinderen gaan dan natuurlijk stenen naar je smijten. Zo was er die keer dat onze chauffeur uitstapte, lukraak een kind vastgreep en tot pulp sloeg. Dat kind zat daar gewoon op straat en leek op een ander kind met een gelijkaardige t-shirt, of misschien was het wel dat kind dat had gegooid, maar dat was het punt niet.” (Nabloes in 2005).

• “We waren met twee nachtpatrouilles op pad in een aangeduid gebied. Ik zat aan het stuur wanneer ik daar een Arabische jongen van 18 jaar zie liggen, met zijn gezicht kapotgeslagen, echt heel slecht. Hij had een blauw oog, zijn lippen waren gescheurd, echt in slechte staat. Ik stop, geef hem wat water en hij wijst naar mijn jeep en zegt het nummer op de nummerplaat 0654, daarna zegt hij “Het was 0666 die mij geslagen heeft.” Ik begrijp er niets van tot een andere jeep (met nummer 0666) stopt. De sergeant in die jeep zegt: “Gezien hoe ik die heb aangepakt!?” (Bethlehem, 2006-2007).

• “Kinderen smeten met stenen naar ons, we pakten één van de kinderen die daar stonden en sloegen hem verrot. Zelfs als die zelf géén stenen had gegooid. Hij wist vast wel wie dat wel had gedaan. “Wie is het? Wie is het?” Uiteindelijk zei hij wie het had gedaan.” De soldaten gaven ook het voorbeeld van de afranseling van een 10-jarig kind dat er van werd verdacht stenen te hebben geworpen. “Die commandant kende geen genade. Echt. In ieder geval kon die kleine niet meer op zijn voeten staan en hij bleef maar wenen. Hij kon er gewoon niet meer tegen. De commandant schreeuwde ‘Sta op!’ en probeerde hem te doen staan  maar hij kon gewoon niet meer. Hij kon dat echt niet meer. Van al die slagen kon hij niet meer rechtstaan. Die commandant ging maar door ‘Maak er geen show van’ en sloeg hem nog meer”. We vroegen een andere soldaat “Als ik een Palestijn was, waar zou ik dan slaag voor krijgen?” Zijn antwoord op de vraag: “Het was genoeg dat je naar ons keek op een manier die ons niet beviel, oog in oog, en je werd ter plaatse afgeranseld. Wij waren al zover heen dat we ziek waren van daar te zijn, zie je wat ik bedoel?” (Hebron 2006-2007).

• “Er was een ander geval van een 14-jarige, iemand zonder papieren. Hij was aangehouden, stond daar en was in zichzelf aan het neuriën. Dat werkte één van de onzen op de zenuwen. Hij ging er naar toe en zei ‘Iets dat je plezant vindt of zo?’ Dat jongetje zegt ‘Ja, ik hou er de moed in’ en de soldaat sloeg hem in zijn gezicht.” (Tulkarm 2008).

• “Een commandant wou een kind aanhouden, hij trok het weg van het been van zijn vader en we staken dat kind in de jeep. Ik deed op dat ogenblik niets. Uiteindelijk moet er iets gebeuren om die kinderen te verhinderen op straat met stenen te werpen want zo kan je iemand doden. Dat kind lag daar op de grond, smekend voor zijn leven, die was dus maar negen jaar oud. Ik dacht aan onze kinderen, aan een kind dat met zo een situatie moet omgaan. Ik bedoel, een kind, negen jaar oud, dat voor zijn leven moet smeken met een geladen geweer op hem gericht. Dat draagt hij heel zijn leven mee” (Qalqiliya 2007).

• Na rellen in Qalandiya werd er een valstrik opgezet in een verlaten huis in Ramallah. “Soldaten kwamen naar buiten met legerknuppels en sloegen de mensen tot pulp. Uiteindelijk werden de kinderen die op grond lagen aangehouden. Ze kregen dan het bevel weg te lopen, waardoor de mensen over elkaar op grond vielen. Dat was met een team van 10-12 man en 4 soldaten die de omgeving belichtten. De mensen vielen dan op de grond en de soldaten met de knuppels (30 centimeter lange houten knuppels) gingen er bovenop staan om ze af te slaan.De regel was om altijd de traagste lopers af te motten, maar het was ons duidelijk gemaakt dat we niet op hun hoofden mochten slaan. Ik weet niet meer juist waar we wel mochten slaan maar wanneer die mensen zo op grond liggen is het moeilijk om heel precies te zijn.” (Ramallah 2006-2007).

Het volgende artikel verschijnt vrijdag en zal voorbeelden bevatten van aanhoudingen en detenties van Palestijnse kinderen, van het bevel om te schieten wanneer iemand er van werd verdacht een molotovcocktail te hebben en van hoe het documenteren van misbruiken praktisch in zijn werk ging.

Adri Nieuwhof

Adri Nieuwhof is mensenrechtenadvocate in Zwitserland en levert regelmatig bijdragen voor Electronic Intifada.

(Vertaling door Lode Vanoost)

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!