Opinie, Nieuws, Wereld, Politiek, Kernwapens, Iran, Non-proliferatieverdrag, Kernwapenvrije zone, NPT, Isra*el - Mario Franssen

Israëlische hypocrisie over nucleaire wapens kent geen grenzen

Op 5 en 6 december 2013 kwamen Palestijnse, Israëlische en buitenlandse organisaties, samen met voormalige en huidige leden van het Israëlisch parlement (Knesset), in Haifa en Ramallah samen om te discussiëren over een Midden-Oosten vrij van massavernietigingswapens. Het was voor het eerst ooit dat dit in Israël gebeurde.

maandag 16 december 2013 16:30

Spread the love

In 2010 werd in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties unaniem opgeroepen om een conferentie in Helsinki te organiseren over een kernwapenvrije zone in het Midden-Oosten. Dergelijke zones bestaan er wereldwijd zoals bijvoorbeeld in Latijns- en Midden-Amerika en in de Caraïben^[1]. Deze oproep in 2010 was de laatste in een lange rij. Meermaals werd dezelfde oproep gelanceerd naar aanleiding van conferenties over het Niet-Proliferatie Verdrag^[2].

Veranderende tijden

De Helsinki-conferentie werd gepland voor eind 2012. Enkele maanden voor de einddatum, in november 2012, werd de conferentie echter afgeblazen door de VS die er geen heil meer in zag. Alle landen uit de regio, behalve Israël, hadden nochtans toegezegd om naar Helsinki af te zakken. Tal van organisaties actief rond nucleaire ontwapening trokken wel naar Helsinki. Ze stelden dat als Israël niet naar Helsinki wilde komen, Helsinki naar Israël zou gaan.

Eén jaar later is de wereld veranderd. Op 12 september 2013 trad Syrië toe tot de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OPCW). Kort daarop werd er gestart met de voorbereiding voor de vernietiging van haar chemische en biologische wapens. Op 24 november sloten de VS, Frankrijk, Groot-Brittannië, Rusland, China en Duitsland een akkoord met Iran over het nucleaire programma van deze laatste.

Het werd dus de hoogste tijd om Helsinki naar Israël te brengen. De voorbereiding van de conferentie kwam in een stroomversnelling en leidde tot de organisatie van de “Haifa International Conference for a Middle East Free of Weapons of Mass Destruction”^[3].

Israëlische hypocrisie

Het discours van Israël zit vol tegenstellingen als het over nucleaire wapens gaat. Het is alsof de uitdrukking “twee maten, twee gewichten” hiervoor werd uitgevonden.

Jarenlang al hamert Israël op de dreiging die er uit gaat van Iran en haar nucleair programma. Blikken we even terug in de geschiedenis dan kunnen we alleen maar vaststellen dat haar verontwaardiging vooral politiek gemotiveerd is. Toen Iran begin jaren 1970 nog een betrouwbare partner was van de VS in de regio, werd de eerste kernreactor in het land gebouwd. Geen haan die er naar kraaide. Reeds in 1958 werd begonnen aan de bouw van de reactor in Dimona met hulp van Frankrijk. In ruil voorzag Israël Frankrijk van informatie uit Noord-Afrika. Deze informatie gebruikte Frankrijk op haar beurt in de strijd tegen de onafhankelijkheidsbeweging in Algerije^[4].

Israël stelt dat nucleaire wapens niet in handen van ondemocratische (lees Iraanse) regeringen mogen komen. Het is echter Israël dat je bezwaarlijk als democratisch kan beschouwen en dat zich aan alle controle onttrekt. Zo is Iran, in tegenstelling tot Israël, wel lid van het Niet-Proliferatie Verdrag (NPT).

Daarnaast volstaat het om naar de situatie van de Palestijnen in Israël en de bezette gebieden te kijken om de hypocrisie van deze stelling te begrijpen. De eigen bevolking moet echter evenmin op enig democratisch debat rekenen. Tot in 2000 was elk debat in het Israëlisch parlement over de nucleaire wapens zo goed als onmogelijk. Tot voor de Haifa-conferentie waren het enkel de Israëlische politieke en militaire strategen die de Israëlische politiek bepaalden^[5].

De verontwaardiging over de mogelijk dreiging vanuit Iran is nog om andere redenen ongeloofwaardig. Niet alleen stellen de inlichtingendiensten van de VS én Israël dat Iran nog lang geen kernwapens in haar bezit heeft, Israël is net het enige land in de regio dat er wel heeft. Met regelmaat van de klok valt Israël haar buurlanden aan (Libanon in 1982 en 2006, Syrië werd 5 keer gebombardeerd de laatste 2 jaar, Gaza ligt permanent onder vuur, …). De grootste dreiging in de regio gaat dus van Israël uit en niet van Iran.

Israël gebruikt de nucleaire dreiging van Iran om zichzelf als slachtoffer voor te stellen. Dit is echter een gevaarlijke evolutie die net tot nieuwe oorlogen in de regio kan leiden in plaats van oorlogen te vermijden. Iedereen kan zich nog herinneren dat de aanval op Irak in 2003 met valse beschuldigingen van het bezit van massavernietigingswapens gepaard ging. In plaats van een mogelijke oorlog te vermijden, drijft Israël dus de spanning op, waardoor ze effectief in een oorlog terecht kan komen.

Israël profileert zich graag als ecologische voorloper. Herbebossing (bovenop vernietigde Palestijnse dorpen), zonne-energie, de woestijn laten bloeien (met water van de boven-Jordaan die zo onttrokken wordt aan de bezette Westelijke Jordaanoever), doorgedreven waterzuivering, …

De nucleaire installatie van Dimona, die enkel voor de aanmaak van kernwapens wordt gebruikt, staat hier haaks op. Ten eerste is het risico voor een nucleaire ramp niet ondenkbaar. De bouw van de installatie in Dimona startte in 1958, 55 jaar geleden dus, terwijl een installatie van 40 jaar al als oud wordt beschouwd.

Zeker zo belangrijk is het kernafval dat er mee gepaard gaat. Hierover is zo goed als niets geweten. Getuigenissen en studies wijzen er echter op dat afval gedumpt wordt in de bezette Palestijnse gebieden, vooral ten zuiden van Hebron^[6]. Dit is bovendien een lucratieve business. Zo zou het bergen van 1 vat kernafval +/- 5.000 dollar kosten, een vat dumpen in de bezette gebieden komt op +/- 20 dollar.

Israël argumenteert dat de vele oorlogen die het voerde zonder kernwapens te gebruiken voldoende bewijs is dat zij, als enige democratie in de regio, zich kunnen beheersen als het op kernwapens aan komt. Gezien de risico’s die kernwapens met zich mee brengen, zoals hierboven vermeld, zou je dit ook als een extra argument kunnen bekijken om zich van de kernwapens en de kernreactor in Dimona te ontdoen. Indien Israël kernwapens zou hebben natuurlijk.

Israël is de 6-de kernmacht in de wereld^[7]

Op 5 oktober 1986 onthulde de Sunday Times dat Israël waarschijnlijk over meer dan 100 nucleaire wapens beschikt. Het deed dit op basis van interviews met, en foto’s genomen door, Mordechai Vanunu, een technicus die meerdere jaren in de Israëlische nucleaire reactor van Dimona werkte^[8]. Vanunu onthulde dat de kernreactie in Dimona de aanmaak van kernwapens tot doel heeft^[9]. Dit mag niet verbazen vermits Israël voor haar energievoorziening geen kernenergie gebruikt.

Hij betaalde een zware prijs voor zijn loslippigheid. Vanunu werd veroordeeld tot 18 jaar gevangenschap en tot op vandaag is het voor hem verboden om met de pers te spreken of het land te verlaten. Ook het Duitse Der Spiegel gaat ervan uit dat Israël over kernwapens beschikt. Het kocht Duitse onderzeeërs aan die met deze wapens kunnen worden uitgerust^[10]. Israël houdt de lippen echter stijf op elkaar als het over haar kernwapens gaat. Net zoals in België wordt hun aanwezigheid bevestigd noch ontkend.

En België?

België komt voor in het lijstje van landen dat kernwapens huisvest. Ook hier is een democratisch debat onmogelijk. De Westerse democratieën zijn erin gespecialiseerd om geheime akkoorden te sluiten waarover de bevolking geen enkele zeg heeft. Zo wordt in België wel gesproken over de modernisering van de B-61 kernwapens die vandaag in Kleine Brogel opgeslagen liggen maar is het zeer onwaarschijnlijk dat de Belgen hierover hun zeg zullen mogen doen.

Dan spreken we nog niet over de kosten die hiermee gepaard gaan. De kostprijs voor de modernisering van de kernwapens is volledig onbekend en naar de kosten voor het onderhoud en de opslag van deze wapens hebben we eveneens het raden. Wat als er een nucleaire ramp van komt?

Maar naast de kosten voor de wapens, zijn er ook de kosten voor de aankoop van nieuwe jachtvliegtuigen. Deze moeten de F-16 vervangen omdat die niet in staat zijn om de nieuwe kernwapens te vervoeren en af te werpen. Alles wijst erop dat België de aankoop van 40 Joint Strike Fighters plant (De F-35 of JSF)^[11]. Op basis van cijfers uit Nederland zullen deze minimum 125 miljoen euro per stuk kosten, of te wel 5 miljard euro die we in tijden van crisis mogen ophoesten.

Tot slot

Nucleaire wapens zijn een bedreiging voor de wereld en haar inwoners. Niet alleen zou het gebruik ervan in een oorlog rampzalige gevolgen hebben en het leven wereldwijd bedreigen, de aanwezigheid zelf van de wapens vormt een groot risico.

Het is dan ook toe te juichen dat tijdens de conferentie in Haifa een Israëlische coalitie voor een Midden-Oosten vrij van massavernietigingswapens werd opgericht. Hiermee sluit deze Israëlische coalitie zich aan bij de Hibakusha’s, de overlevenden van de Hiroshima en Nagasaki. De laatsten overlevenden onder hen willen zelf een wereld vrij van nucleaire wapens nog mee maken en mikken daarvoor op 2020.

Mario Franssen is stafmedewerker van intal