Bij het betreden van een bank, postkantoor of busstation in Jeruzalem stel ik mezelf steeds dezelfde vragen. Waar zijn al deze veiligheidscontroles goed voor? Wat kost dit aan de maatschappij? Wat zou er veranderen indien men de mensen overal vrij liet rondlopen zonder het controleren van bagage of identiteit?
Als je deze vragen voorlegt aan Israëlische jongeren zijn ze er rotsvast van overtuigd dat bij een vermindering van de de beveiliging er opnieuw een massale reeks bomaanslagen in de joodse buurten van de stad zouden plaatsvinden. Het ganse land heeft jammer genoeg deze enorme defensie-uitgaven nodig om zijn veiligheid te garanderen. De Arabische wereld en bij uitbreiding de ganse wereld is een vat vol antisemitisme die de verdwijning van het joodse volk nooit zal verhinderen.
Deze extreme mening van de anders zo joviale Israëlische jongeren komen blijkbaar vaak voort uit hun drie jaar durende legerdienst die hen, naar eigen zeggen, de ogen heeft geopend voor de ware aard van de wereld. Hun ouders hebben verschillende aanvallen uit het buitenland meegemaakt, zijzelf zagen aanslagen tijdens de tweede intifada en één ding is voor hen nu wel zeker: gewapende verdediging is een must voor Israël.
Positieve signalen als het leveren van Turkse, Jordaanse en Egyptische hulp bij de bosbranden rond Haïfa worden afgedaan als schijnmanoeuvres, manieren om Israël minder alert te maken.
Bij de Palestijnen en buitenlanders ziet men dit als de duidelijk werkende maatschappelijke brainwashing die bijna iedere Israëlische tiener ondergaat als hij zijn legerdienst aanvat, de militairen zelf zeggen dat het leger hen juist kan tonen dat zelfs deze Israël-vriendelijke staten verre van een ongevaarlijke buur zijn. De landen sturen dan misschien hulp in noodgevallen, de bevolking van deze landen kan niet wachten om de joodse staat te vernietigen.
Tijdens de Nieuwjaarsperiode dan maar eens enkele dagjes de grens over gestoken om te ervaren of de Israëliërs in het Sinaï-gebied het echt zo hard te verduren hebben. Sinaï: het schiereiland dat tussen de Zesdaagse Oorlog en 1982 Israëlisch grondgebied wass geweest en nu een gevaarlijke plaats zou moeten zijn voor zijn oude bezetters die er toch de basis voor het enorm rendabele toerisme hebben gelegd.
De grens net over gestoken werd mijn Israëlische telefoonnummer, zoals alle Israëlische telefoonnummers, tot mijn grote verwondering onbruikbaar. De Belgische kaart blijkt wel te werken dus dan maar wisselen om nog even bereikbaar te zijn. Een taxichauffeur had al een Japanse en twee Italiaanse toeristen een uur “gegijzeld” in zijn taxi en wou pas vertrekken als er een vierde persoon honderd Egyptische ponden wou neertellen voor een ritje naar Dahab. Bij gebrek aan Egyptische ponden wou ik in shekkels betalen maar deze werden enkel aanvaard indien er honderd shekkel werd betaald voor hetzelfde ritje, voor shekkels rekenen ze niet om. Ik werd nog eens extra gevraagd wat mijn nationaliteit was, er werd dubbel gecontroleerd (“you’re not Israëli”) en bij het tonen van mijn Belgische paspoort werd ons pas allen een goede reis gewenst. Halverwege de rit zette de taxichauffeur zijn bus nogmaals aan de kant om mij te vragen of ik echt niet Israëlisch was en zelfs met enkel mijn werk-visum voor Israël voelde ik me al stukken minder veilig in dit Israël-vriendelijke land.
De eerste avond ontmoette ik een Amerikaanse-joodse jongeman die me direct op het hart drukte niets tegen de Egyptenaren te lossen over zijn geloof. De eerste dag ontmoette hij een Israëlische jongeman die bij het tonen van zijn paspoort tweemaal geweigerd werd uit een hotel en na deze vernederingen dan maar besloot terug huiswaarts te keren.
Tot op heden heb ik me steeds niet kunnen ontdoen van het gevoel van paranoia dat er door het Israëlische leger bij de Israëlische jongeren wordt ingepompt maar deze paar dagen in Egypte hebben me wel doen inzien dat zelfs de Israël-vriendelijke buurlanden geen plaats zijn waar je als joodse man gemakkelijk zal rondlopen.
T.T.
Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos:
