Ondanks de problematische statistieken wordt er amper actie ondernomen. De meeste politici negeren het compleet omwille van electorale redenen en de media voert er haast geen debat over alsof het niet eens bestaat. Een slag in het gezicht van de 8 procent moslims van onze Belgische samenleving die zich meer en meer tweederangsburgers beginnen te voelen in eigen land. Moet er echt nog een tweede christchurch komen vooraleer we ook in België dit probleem eens daadwerkelijk en op volwaardige wijze gaan bespreken? De tijd dringt en het probleem omtrent islamofobie strekt zich veel dieper uit dan men in eerste plaats zou denken. Het tast de verdraagzaamheid en het solidariteitsgevoel in onze samenleving aan waardoor samenleven eerder een tijdsbepalende voorwaarde wordt dan een effectief werkwoord.
Ik ben zelf bestuurdslid van de moskee Aalst en ik heb de situatie in twee jaar tijd pijlsnel zien veranderen. We hebben camera’s moeten plaatsen ter beveiliging van het gebouw, vinden soms blikjes bier die werden uitgegoten tegenover onze gevel, wansmakelijke mails met de boodschap waarom we hier niet thuis horen etc. Als volwassen moslim probeer je het te relativeren met de gedachte dat het wel zal overwaaien. Hoe meer de tijd vordert, hoe meer men moet toegeven dat het enkel erger wordt.
Het is erg om te weten dat er medeburgers zijn die je haten omwille van je geloof, laat staan de kinderen die dit dan nog eens dubbel zo hard ervaren me trauma’s als gevolg. De haatdragende verhalen die ik vaak te horen krijg tijdens onze islamitische weekendschool doen mij regelmatig de wenkbrauwen fronsen.
Het verbaast me dan ook ten volle wanneer men het nog steeds heeft over de mogelijke strafbaarheid van haatspraak. Dit debat is totaal irrelevant. Haatspraak bestaat al sinds oudsher ter bescherming van verschillende groepen zoals bijvoorbeeld de antisemitsime wet voor de joodse gemeenschap te vrijwaren van discriminatie.
De vraag zou eerder moeten zijn of we het verbod op haatspraak dan wel niet unaniem toepassen voor alle groepen. Woorden zijn niet onschuldig. De impact is groter dan men denkt. Wanneer men elke keer opnieuw dezelfde haatdragende retoriek opvoert, lijkt het wel alsof men steeds wordt geprikt door een mug. Een kleine wonde die op het eerste zicht niet pijnlijk noch zorgwekkend is maar die op lange termijn voor steeds meer schade zal zorgen. Uiteindelijk zullen de meerdere kleine muggenprikken leiden tot een groot litteken dat niet meer valt te genezen.
De wereldwijde islamofobie is echter te wijten aan verschillende aspecten. Ten eerste is islamofobie iets wat vooral is ontstaan na 9/11. Daarvoor was er relatief tot bijna geen wantrouwen tegenover moslims. Er werden geen vragen gesteld omtrent onverdoofd slachten, de hoofddoek was geen issue en religieuze vrijheid werd gerespecteerd. Pas na de aanslagen van 9/11 kwam er een omwenteling waarbij de islam door verschillende partijen werd beschouwd als een bedreiging voor de westelijke levenswijze. Vooral partijen uit het extreemrechtse spectrum gebruikten dit vaak in hun retoriek om de xenofobie aan te wakkeren. Het zaadje voor het stigmatiseren van een gehele gemeenschap was gepland.
Vervolgens werden moslims de laatste jaren ook vaak het mikpunt van allerlei complottheorieën waarbij men moslims met de vinger wees voor allerhande wereldproblemen. Zo werden bijvoorbeeld in India moslims ervan beschuldigd de oorzaak te zijn van de coronacrisis. In Frankrijk is er dan weer een samenzweringstheorie waarbij men spreekt over de “grote vervanging” die er op zou doelen om de Franse bevolking te omvolken aan de hand van de Arabische diaspora (iets wat Vlaams Belang ook vaak aanhaalt). Het verleden staat bol van dergelijke complottheorieën die de laatste jaren zijn uitgeschreven om telkens de moslims weer te kunnen verguizen tot een groep problematische burgers die zich niet zouden willen integreren en meewerken aan onze samenleving.
Ten slotte is er dan ook nog het systemisch principe van de zondebok. Het is ronduit bijna lachwekkend hoe de schuld voor elke kleinigheid wordt afgeschoven op de moslimgemeenschap. Los van de dubbele moraal die daar dan nog eens wordt bij gehanteerd, zal dit de frustratie van bepaalde mislukkingen in onze samenleving niet wegnemen. Ook moslims raken geirriteerd wanneer men bijvoorbeeld ziet hoe bepaalde grote misdadigers na enkele jaren al terug vrij rondlopen maar kleine misdrijven dan weer wel hard worden aangepakt.
Het gevoel van onrecht is iets wat langs beide kanten leeft. Het is noodzakelijk om dit te categoriserenen. Het is van uiterst belang dat men de dialoog aangaat omtrent islamofobie. Islamofobie is geen abstract principe meer dat slechts overzee van toepassing is. Ook hier bij ons neemt het dramatische proporties aan. Het gaat van kwaad naar erger en we zijn stilaan een hoogtepunt aan het bereiken. We dienen dringend af te geraken van onze antireligieallergie om met als doel een toleranter klimaat te creëren voor religieuze gemeenschappen binnen een geseculariseerd Europa. Het mooie aan ons land is dat we een grote diversiteit hebben en die dient men te koesteren in al zijn facetten.
