Dominique Willaert gekend van Victoria Deluxe, stelt in zijn inleiding dat we vandaag engagement i.p.v. strijd en verzet kennen. De progressieve burger geniet meestal van de vruchten van de vrije markt en laveert zonder gewetensproblemen door het leven door op progressieve partijen te stemmen, regelmatig deel te nemen aan een van de vele manifestaties of optochten en post hiervan ‘s avonds enkele foto’s op zijn Facebookprofiel om aan de honderden virtuele vrienden te tonen dat hij of zij erbij was, koopt op zaterdag uiteraard in een van de Oxfam winkels, doet jaarlijks fiscaal aftrekbare giften en ondertekent voor het slapengaan nog de zoveelste on-line petitie met het oog op een betere wereld. Progressief zijn in de Westerse wereld is niet eens zo lastig.

Progressieve mensen houden van feestjes en BV’s en veel BV’s voelen zich als een vis in het water op de geëngageerde evenementen. Willaert zag als reactie op het uitbreken van de Irakoorlog in maart 2003 een evenement met dansende en feestende massa met gratis optreden van een populaire band. Hij vraagt zich af, waar waren de Arabische jongeren en hoe voelden zij zich die avond?

Willaert daagt zijn linkse medemensen uit, dringend na te denken over hoe we de gewone en werkende en vergeten bevolkingsgroepen op een consequente manier kunnen ondersteunen in hun strijd en verzet. Zijn we bereid om ons intellectueel en kunstzinnig narcisme in te ruilen en op zoek te gaan naar wat hen dagelijks aan onrecht wordt aangedaan? Zijn we bereid om opnieuw weer ‘Godverdomme’ te leren zeggen en te strijden? Enkel wanneer we bereid zijn ons eigen leven op het spel te zetten kunnen we veranderingen afdwingen.

Een strijd die we in de eerste plaats geweldloos moeten trachten te voeren maar waarbij we het Westers taboe dat elke vorm van geweld verbiedt, radicaal durven overboord gooien. Het verhaal waarbij je bij een klets op je gezicht je andere wang aanbiedt is een caritas catholica fabel die we best vervangen.

Het kapitalisme genereert gruwelijk geweld maar we zien dit geweld niet meer. De arbeider die tot flexibilisering wordt gedwongen wordt dagelijks geweld aangedaan met stressproblemen als gevolg. Het onzekere arbeidsstatuut van veel werknemers is een andere vorm van geweld. Dit geweld wordt te weinig als zodanig benoemd en geproblematiseerd. Het taalgebruik van sommige Vlaams-nationalisten over uitsluiten en discrimineren van anderen die onze naasten zijn is een andere vorm van misselijkmakend geweld. Maar dit soort geweld wordt als zodanig niet gedetecteerd want anders wordt het ondenkbaar dat deze geweldenaars dagelijks een forum krijgen op onze openbare omroepen.