Vlaanderen, evenals het federale niveau, hebben een rechtse regering. We
beleven rare tijden. Op federaal vlak is er gekibbel, vooral tussen de N-VA en
de CD&V. De CV&V zit in beide regeringen. Ondertussen zijn de meeste
ACW-topfiguren geen lid meer van de CV&V.

Je kan zeggen dat de CD&V haar werknemersvleugel is kwijtgespeeld.
Ondertussen is het ACV wel de grootste vakbond. Maar toch stevig ingeplant in
het vakbondsfront.

Dat schept in dit land een eigenaardige situatie. De rechtse regeringen
zijn mede tot stand gekomen – vooral – door de CD&V.  

De N-VA heeft in Vlaanderen de verkiezingen gewonnen. Vooral door een
grote groep van de kiezers van het Blok op te slorpen. Dus duidelijk een
‘Vlaamse stem’. Het sociaal-economisch programma van de N-VA kwam vóór de
verkiezingen weinig op de voorgrond. Maar des te meer na de verkiezingen en bij
de regeringsvorming. De N-VA blijft consequent, ze hoeft dus niet zoals de
CD&V vroeger een spreidstand in te nemen. Of de vele kiezers met een ACW-achtergrond
(Beweging.net) die voor de N-VA stemden die partij trouw blijven valt af te
wachten. Ondertussen moet de N-VA haar anti-Belgisch federalisme even in de
koelkast zetten.  

De toekomst ligt in dit land toch onduidelijk. De N-VA-ministers lijken
goede vakministers, maar zijn zoals de partij zelf zeer anti-socialistisch en
anti-vakbond.

De SP.a heeft zichzelf wel de vernieling ingereden. Ze hebben het hun
voorman Frank Vandenbroucke zo moeilijk gemaakt dat hij uit de politiek stapte
en professor werd… aan de KULeuven zelfs. Daarbij ljikt de SP.a geen echte
toppers meer te hebben, op Johan Vande Lanotte na. Alhoewel John Crombez toch
aardig op weg is voorzitter te worden. Bruno Tobback is een intelligent en
sympathiek man maar lijkt te weinig van zijn vader Louis mee te hebben. 

Groen is nog steeds een eerder kleine partij maar heeft haar verhaal
verdiept en verbreed. De kloof tussen SP.a en Groen lijkt overbrugbaar. Zelfs
de kloof tussen Groen/SP.a en ACW (Beweging.net) lijkt minder diep en zeker
minder breed.  

We mogen het wereldwijde overzicht niet verliezen. Met haar nieuwe boek
biedt Naomi Klein (“This Changes Everything”) over de klimaatcrisis stof om
SP.a, Groen en ACW samen te brengen. In de marge schijnt de Roomse Kerk
eindelijk een gepaste Paus (Franciscus 1) te hebben om te helpen de mensheid op
het juiste pad te zetten.