Geachte onderwijsverstrekkers

Onlangs verscheen in vele kranten de boodschap dat Ben Weyts het lerarenberoep aantrekkelijker ging maken. Snellere benoeming, laptops, kusjes op de zere wonde. Wanneer blijkt dat meer dan 30% van de startende leraren binnen de 5 jaar het beroep verlaat stel ik me vragen of een snelle oplossing werkelijk is wat we nodig hebben.

Vorig jaar startte ik vol goede moed in het lerarenberoep. Al snel liep ik echter tegen de lamp. Er werd me aangeraden tijdens de klassenraden zoveel mogelijk te zwijgen en de meer ervaren collega’s te laten spreken. Daarnaast ben ik afgestudeerd met het idee: “Pak alles wat je kan krijgen, want als je dat niet doet dan is het moeilijk nog een job te vinden!”. Loze studentenpraat? Angst om geen job te vinden? Ongetwijfeld! Maar meer dan dat ook de harde narratief die heerst onder veel mensen.

Onze generatie worden wel eens ‘snowflakes’ genoemd, want wij zijn zacht en breekbaar. We leven niet meer onder het motto “work hard, play hard”, maar hechten meer en meer belang aan zelfexpressie en mentaal welzijn. Daarnaast zijn wij gekenmerkt door een kritische stem die conservatieve ideeën in vraag stellen, vaak tegen een muur botsen en bespot worden voor idealisme.

Onlangs werd ik dan ook bekritiseerd omwille van de gedachte dat op twee scholen staan voor mij niet werkt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een harde werker, maar hoe je het ook draait of keert twee werkplekken wilt zeggen twee engagementen, twee locaties, twee teams, twee schoolculturen. In geen enkel universum is dit ideaal. Een antwoord hierop is steevast: “Daar hebben wij geen controle over, dat zijn de uren die we toebedeeld krijgen.”. Laten we dan nog zwijgen over de vele leerkrachten die op meer dan 2 scholen staan.

Daarnaast stel ik me vragen over het verschil in werklast bij leerkrachten. Geeft een vaste benoeming je werkelijk het recht als eerste gehoord te worden bij de invulling van wie welke vakken zal geven? Is het zo dat als je vele jaren gewerkt heb, je dan in een vak kan staan waarbij je alles parallel geeft en bijgevolg haast geen voorbereidingswerk hebt? Ik weet niet of deze zekerheid effectief een goede zaak is en in zekere mate voor wie dit een goede zaak is. Laat staan of dit een sterke motivator is om door de harde jaren te ploeteren met een hoop op een beter oord.

Een eerste jaar als leraar is knokken. Je bereidt je materiaal voor, inspecteert handleidingen, en sleutelt non-stop aan je klasmanagement. Je volgt vergaderingen, werkt met nieuwe software en leert leerlingvolgsystemen te gebruiken. Je schoolt je bij, engageert je voor werkgroepen op school, doet toezichten en oudercontacten. Na school bereid je je lessen voor tot in de late uren, verbeter je en wie weet heb je in het weekend een gaatje voor wat vrije tijd. Het jaar daarop, blijkt dat de helft van je voorbereidingen nutteloos zijn dit jaar, want je geeft voor de helft nieuwe vakken omdat je niet vast benoemd bent. Is dit waar ik voor teken als beginnende leraar?

Hoe lossen we dit op?

Met vriendelijke groet

Jens Van den Broeck