Wat vormt deze ‘historische doorbraak’? Wie kreeg wat? Heeft de overeenkomst gezorgd voor symmetrische toegevingen? Heeft het interimakkoord de vooruitzichten op vrede en welvaart in de Golf en het Midden-Oosten versterkt of verzwakt? Om deze en andere vragen te beantwoorden, moet men ook rekening houden met de krachtige invloed uitgeoefend door Israël op de Amerikaanse en Europese beleidsmakers (Stephen Lendman, 26 november en 27 november). 

Even belangrijk is dat het huidige interimakkoord alleen maar d¡t is – het is een eerste, beperkte overeenkomst, die op geen enkele wijze de strategische doelstellingen van de grote imperialistische machten ondermijnt. Elke realistische inschatting van de betekenis van de interimovereenkomst vereist een historisch perspectief.

Historische precedenten

Al meer dan een decennium hebben de belangrijkste Amerikaanse inlichtingendiensten gedetailleerde verslagen van het nucleaire programma van Iran gepubliceerd (zie met name de National Intelligence Estimate 2007, NIE). De algemene consensus is dat Iran geen programma voor de ontwikkeling van kernwapens had (National Intelligence Estimate 2004, 2007). 

Als gevolg van dit ‘gebrek aan bewijs’ had het hele westerse offensief tegen Iran het doel te focussen op de potentiële mogelijkheid om ergens in de toekomst een wapenprogramma op te starten. De huidige overeenkomst is gericht op het ondermijnen van Irans potentiële ‘capaciteit’ een kernwapenprogramma te ontwikkelen: er zijn geen wapens te vernietigen, noch bestaan er wapenplannen, er zijn geen oorlogsplannen en geen strategische offensieve militaire operaties op het Iraanse ‘tekenbord’. 

We weten dit omdat herhaalde rapporten van de Amerikaanse inlichtingendiensten ons informeren dat er geen wapenprogramma’s bestaan! Dus zijn de huidige onderhandelingen erop gericht om het lopende vreedzame, legale nucleaire programma van Iran te verzwakken en te ondermijnen. Eventuele toekomstige vooruitgang in nucleaire technologie die Iran zou kunnen beschermen tegen een Israëlische of Amerikaanse aanval wanneer beide landen zouden besluiten om hun ‘militaire optie’ te activeren, zoals gebeurde in de oorlog om Irak te vernietigen.

Ten tweede, de flexibele en meegaande houding van Iran is niet nieuw of een gevolg van de nieuw verkozen president. Zoals Gareth Porter heeft opgemerkt: “bijna tien jaar geleden, op 15 november 2004, heeft Iran op vrijwillige basis de schorsing van verrijking van uranium aangekondigd en dit zelfs uit te breiden naar een schorsing van alle verrijkings- en opwerkingsactiviteiten”. (Gareth Porter, IPS 26 november). 

Volgens Porter was Iran “alle productie, assemblage, installatie en het testen van ultracentrifuges of onderdelen daarvan aan het stopzetten”. Ondanks deze gulle toegevingen, weigerden de Europeanen en de VS in maart 2005 te onderhandelen over een Iraans voorstel voor een alomvattende regeling die de verrijking van uranium geschikt voor kernwapens zou tegengaan. 

Iran beëindigde zijn vrijwillige opschorting van alle verrijkingsactiviteiten. De VS, onder invloed van zionisten die onder meer de schatkist beheren (Stuart Levey), verstrengde vervolgens de sancties. 

Europa en de VN-Veiligheidsraad volgden gedwee. De praktijk van de VS en Europa om eerst de belangrijke toegevingen van Iran veilig te stellen en vervolgens  weigeren te beantwoorden aan het nastreven van een alomvattende regeling, is een gangbare diplomatieke praktijk. 

Irans flexibiliteit en toegevingen werden blijkbaar geïnterpreteerd als “tekenen van zwakte” om te worden gebruikt in de poging tot regimeverandering (An Unusual Success for Sanctions Policy, FT 27 november). Sancties worden gezien als ‘effectieve’ politiek-diplomatieke wapens ontworpen om het regime verder te verzwakken.

Beleidsmakers blijven geloven dat sancties moeten worden gehandhaafd als middel om de Iraanse elite te verdelen, de zelfverdedigingscapaciteit van het land te verzwakken of te ontmantelen en voor te bereiden op “een verandering van bestuur” of een militaire confrontatie, zonder angst voor ernstige weerstand van de Iraniërs.

De hele schertsvertoning over Irans ‘kernwapenbedreiging’ is georkestreerd door het Israëlische regime en zijn leger van ‘Israel Firsters’, stevig ingebed in de Amerikaanse regering, het Congres en de massamedia. De ‘Grote Leugen’, gepromoot door Israëls propagandamachine en netwerk van agenten, is herhaaldelijk en grondig weerlegd in de zestien rapporten van de Amerikaanse inlichtingendienst (NIE’s), met name in 2004 en 2007. 

Deze documenten zijn gebaseerd op uitgebreid onderzoek van interne bronnen (spionnen) en zeer geavanceerde inspecties. De NIE’s verklaren categorisch dat Iran alle inspanningen in de richting van een kernwapenprogramma in 2003 heeft opgeschort en geen enkel besluit of aanzet had gemaakt om dat programma opnieuw te starten.

Israël heeft echter actief propaganda verspreid gebaseerd op verzonnen rapporten van inlichtingendiensten die het tegendeel beweren om de VS te misleiden en haar bondgenoot naar een desastreuze militaire confrontatie te drijven met de regionale rivaal van Israël. De president van de Verenigde Staten negeert zijn eigen geheime nieuwsbronnen teneinde Israëls ‘Grote Leugen’ te herhalen!

Gezien het feit dat Iran geen nucleaire dreiging vormt, nu niet en in het verleden niet, en gezien het feit dat Amerikaanse, Europese en Israëlische leiders dit weten, waarom doen ze voort en verhogen ze zelfs de sancties tegen Iran? Waarom dreigen ze om Iran te vernietigen met preventieve aanvallen? Waarom de huidige eisen voor nog meer toegevingen van Teheran? De huidige onderhandelingen en ‘interimovereenkomst’ vertellen ons veel over de ‘ultieme’ of definitieve strategische doelstellingen van het Witte Huis en zijn Europese bondgenoten.

De interimovereenkomst: een zeer asymmetrisch compromis

Iraanse onderhandelaars gaven toe aan de ‘5 plus 1’ op al hun belangrijkste eisen terwijl ze de meest minimale toegevingen ontvingen (FT 25 januari).

Iran ging akkoord (1) om alle verrijking te beperken tot 20 procent; (2) de bestaande verrijkte voorraad uranium van 20 procent tot nul te reduceren; (3) alle laag verrijkt uranium om te zetten naar een vorm die niet kan worden verrijkt tot een hoger niveau; (4) de mogelijkheid tot verrijking stopzetten; (5) de helft van zijn ultracentrifuges in Natanz in niet-operationele staat te laten en driekwart van die in Fordow en (6) alle activiteiten te bevriezen in de zwaarwaterfabriek in Arak waar plutonium zou kunnen worden geproducereerd als deze fabriek volledig zou worden gebouwd. 

Iran heeft ook afgesproken om de plannen af te blazen om een fabriek te bouwen die in staat zou zijn om plutonium op te werken uit gebruikte splijtstof. De Iraanse onderhandelaars hebben ingestemd met de meest indringende en intensieve ‘inspecties’ van de belangrijkste strategische installaties door het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie, dat nauw verbonden is met de VS en Europese tegenhangers. 

Deze ‘inspecties’ en het verzamelen van gegevens zullen op een dagelijkse basis gebeuren alsook de toegang tot Natanz en Fordow. De strategische militaire waarde van deze inspecties is onschatbaar omdat dit informatie kan opleveren die tot nu toe niet beschikbaar was, voor elke toekomstige raketaanval vanuit de VS of Israël, wanneer zij zouden besluiten over te gaan van onderhandelingen naar een ‘militaire optie’. 

Daarnaast zullen de IAEA-inspecteurs toelating krijgen om andere strategische ‘faciliteiten’ te bezoeken waaronder sites voor het ontwikkelen van ultracentrifuges, uraniummijnen en fabrieken. Toekomstige ‘onderhandelingen’ kunnen andere zeer gevoelige militaire zones openen zoals Parchin, waar conventionele raketten liggen opgeslagen. 

Uiteraard zal er geen sprake zijn van wederzijdse inspecties van de Amerikaanse raketbases, oorlogsschepen en militaire bases in de Perzische Golf, die massavernietigingswapens gericht op Iran bevatten. Evenmin zal de IAEA de Israëlische kernwapens inspecteren – installaties in Dimona – ondanks Israëlische dreigementen om Iran aan te vallen. 

Geen vergelijkbare vermindering van de ‘militaire capaciteit’ of nucleaire wapens gericht op Iran door enkele leden van de ‘5+1 en Israël’ is opgenomen in deze ‘historische doorbraak’.

De ‘5 plus 1’ stonden maar magere toegevingen toe: ontdooien van 7 procent van de Iraanse activa die bij westerse banken staan (7 miljard dollar van de 100 miljard dollar) en de ‘toelating’ aan Iran om uranium te verrijken tot 5 procent – en zelfs deze ‘toelating’ is voorwaardelijk met dien verstande dat het de huidige voorraden van 5 procent verrijkt uranium niet mag overschrijden. Terwijl de Iraanse onderhandelaars beweren dat ze ‘het recht’ om uranium te verrijken veilig stelden (sic), weigerde de VS zelfs om dit formeel te erkennen!

In feite heeft Iran maximale toegevingen gedaan met betrekking tot de strategische nationale verdediging, nucleaire installaties en de verrijking van uranium in wat vermoedelijk de ‘initiële’ ronde van de onderhandelingen is, terwijl het een minimum ‘ontvangt’ aan wederzijdse concessies. Dit zeer ongunstige asymmetrische kader zal er toe leiden dat de VS Iran ‘rijp voor een regime verandering’ ziet en nog meer doorslaggevende toegevingen zal eisen om de defensieve capaciteit van Iran verder te verzwakken. 

Toekomstige concessies zullen de kwetsbaarheid van Iran alleen maar verhogen. Zijn rol ondermijnen als regionale macht en strategische bondgenoot van de Libanese Hezbollah, van de regeringen in Syrië en Irak en de Palestijnen onder Israëlische bezetting.

De ‘eindafrekening’: naar het einde van de islamitische nationalistische republiek?

De echte doelstellingen van het Amerikaanse sanctiebeleid en het recente besluit om onderhandelingen op te starten met Iran hebben te maken met verschillende imperialistische doelstellingen. De eerste is het vergemakkelijken van de opkomst van een neoliberaal regime in Iran dat het idee van privatisering van grote delen van de olie- en gasvelden genegen zou zijn, evenals het aantrekken van buitenlands kapitaal, zelfs als dit ten koste zou gaan van de strategische nationale defensie.

President Rohani werd in Washington al vergeleken met de islamitische versie van de voormalige Sovjet-president Michail Gorbatsjov. Rohani, net als zijn ‘voorbeeld’ Gorbatsjov, ‘gaf de winkel weg’ terwijl hij verwachtte dat Irans imperialistische tegenstanders hetzelfde zouden terugdoen.

De ‘5 plus 1’, meestal ‘veteranen van het imperialisme’, zullen alle toegevingen van Rohani te weinig vinden en zelfs nog meer vragen! Zij zullen druppelgewijs ‘toelaten’ dat Iran zijn eigen bevroren tegoeden kan recupereren, wat de neoliberalen in Teheran zullen vieren als ‘overwinningen’, zelfs als het land economisch stagneert onder de aanhoudende sancties en de mensen lijden! 

De Amerikaanse regering zal vasthouden aan de sancties om haar Israëlisch-zionistische klanten tegemoet te komen en om nog diepere scheuren te veroorzaken in het regime. De logica van Washington is dat hoe meer concessies Teheran doen, hoe moeilijker het zal zijn om het proces te keren onder publieke druk van het Iraanse volk. 

Deze ‘kloof’ tussen de verzoenende regering-Rohani en het Iraanse volk zal, volgens CIA-strategen, leiden tot een grotere interne onvrede in Iran en zal het regime verder verzwakken. Een verzwakte regering moet nog meer vertrouwen op haar westerse gesprekspartners. President Rohani ‘vertrouwend op de 5 plus 1’ zal als een veroordeelde lijken met de strop rond de nek.

Rohani en zijn neoliberale medewerkers

Sinds Rohani het presidentschap bekleedt, is in zijn kielzog een heel nieuwe politiek-economische klasse opgestaan. Die heeft de intentie om grootschalige, langdurige invloed van westerse en Chinese olie- en gasbedrijven mogelijk te maken in de meest lucratieve winningsgebieden van Iran. Irans nieuwe minister van oliezaken, Bijan Namdar Zangeneh, heeft al toenadering gezocht tot alle grote oliemaatschappijen. Hij biedt hen aan om de voorwaarden voor investeringen aan te passen en te liberaliseren. Zo hoopt hij concessies te geven waarbij de winsten van multinationals verhogen in de meest lucratieve winningsgebieden (FT, 27 november). 

Zangeneh heeft de nationalisten buiten geschopt en vervangen door liberale economen. Hij is begonnen aan de voorbereiding om eventueel tienduizenden medewerkers uit de openbare oliesector te ontslaan. Dit als een extra stimulans om buitenlandse zakenpartners aan te trekken. Hij is bereid om de brandstofsubsidies voor het Iraanse volk te verlagen en de energieprijzen voor binnenlandse consumenten te verhogen. 

De liberalen die aan de macht zijn, kunnen rekenen op de steun van miljonairs, speculanten en politieke machthebbers, zoals Akbar Hashemi Rafsanjani, hoofd van de belangrijkste adviesraad, die het beleid uitstippelt. Veel van Rafsanjani’s volgelingen zijn aangesteld om sleutelposities in president Rohani’s regering in te nemen (FT, 26 november).

Centraal in de strategie van de ‘trojka’ (Rohani-Rafsanjani-Zangeneh) staat het veiligstellen van de samenwerking met multinationale energiebedrijven. Maar dat vereist ook het opheffen van de door de VS opgelegde sancties tegen Iran op korte termijn. Dit verklaart de haastige, ongepaste en eenzijdige Iraanse concessies aan de ‘5 plus 1’. 

Met andere woorden: de drijvende kracht achter de toegevingen van Iran zijn niet de sancties, maar de invloed van de macht van de Iraanse ondernemsersklasse en haar neoliberale ideologie die hun economische strategie inspireert.

Een aantal belangrijke obstakels confronteren de trojka. De belangrijke toegevingen, zo kort na de toegezegde ontmanteling van de hele nucleaire infrastructuur en de daarbijhorende gevolgen voor de wetenschappelijke en technische mankracht, zou de legitimiteit van het regime kunnen vernietigen. 

Ten tweede, na de belangrijke toegevingen veilig te hebben gesteld, zonder de sancties op te heffen, zijn de ‘5-plus-1’ vrij om hun eisen voor verdere toegevingen te verhogen die in feite Iran kwetsbaar maken voor westerse spionage, terrorisme (zoals de moord op Iraanse wetenschappers en ingenieurs) en zelfs preventieve aanvallen. 

Aangezien de onderhandelingen verdergezet worden, zal het duidelijk worden dat de VS van plan is de trojka te dwingen om de poorten te openen voor meer openlijk pro-westerse elites om uiteindelijk de Iraanse samenleving te polariseren.

Het eindspel is een verzwakt, verdeeld en geliberaliseerd regime, kwetsbaar voor interne en externe bedreigingen, bereid om de steun aan de nationalistische regimes in het Midden-Oosten, waaronder Palestina, Irak, Syrië en Libanon af te snijden. 

De VS erkende dit en greep het nieuwe neoliberale regime van Rohani aan om belangrijke unilaterale concessies uit de brand te slepen. Dit als een aanzet van een stap-voor-stap-strategie om tot een bloedige regimeverandering over te gaan. Washingtons eindspel wil Iran tot een afhankelijke clientstaat maken nauw verbonden met de Saoedische-Israëlische as.

Vergezocht? De logica van de onderhandelingen gaan alvast in die richting.

De Israëlisch-Amerikaanse geschillen: kwestie van tactiek en timing

Israëlische leiders en hun zionistische agenten, ingekapseld in de Amerikaanse regering, huilen als wolven, trekken hun haren uit en bulderen tegen de ‘5 plus 1’ overgangsovereenkomst met Iran. Ze bagatelliseren de enorm eenzijdige toegevingen. Ze razen en tieren over de ‘verborgen agenda’, het bedrog en de misleiding. Ze fabriceren samenzweringen en herhalen de leugens over geheime ‘nucleaire wapenprogramma’s’ buiten het bereik (en de verbeelding) van enige niet-zionistische inspecteur. 

Maar de realiteit is dat de ‘historische doorbraak’ de ontmanteling omvat van een groot deel van de nucleaire infrastructuur van Iran, terwijl de sancties behouden blijven – een enorme overwinning voor de zionisten! De ‘5 plus 1’ onderhandelden over een afspraak die voor diepere en uitgebreidere veranderingen heeft gezorgd in Iran terwijl de westerse macht in de Perzische Golf meer versterkt werd dan tijdens Netanyahu’s tien jaar lange campagne van militaire dreiging.

Netanyahu en zijn gehersenspoelde zionistisch-Joodse verdedigers in de VS dringen aan op nieuwe, nog hardere sancties, omdat ze een onmiddellijke oorlog en regimeverandering wensen (vorming van een marionettenregime). 

In navolging van zijn Israëlische baas Netanyahu, schreewde de New Yorkse senator Chuck ‘de eikel’ Schumer, als commentaar op de interimovereenkomst: “De onevenredigheid van deze overeenkomst maakt het waarschijnlijker dat de Democraten en de Republikeinen tot extra sancties zullen overgaan” (Barrons, 2 december). 

Dit is hetzelfde domme beleid dat de ingebedde zionisten in Washington nastreefden met Irak. Onder het presidentschap van Bush dicteerden top neoconservatieve zionisten, zoals Wolfowitz, Ross, Indyk, Feith, Abrams en Libby, Ariel Sharons oorlogsdictaten: (1) vermoord Saddam Hussein (regimeverandering) (2) vernietig de Iraakse economie, de samenleving en alle moderne infrastructuur en (3) lok een oorlog uit die etnische fragmentatie en godsdiensten tegen elkaar opzet. Dit alles kostte de VS meer dan 2 biljoen dollar, duizenden Amerikaanse levens (en miljoenen Iraakse levens) en een bedrag van honderden miljarden door hogere olieprijzen voor de Amerikaanse consumenten. Verder geraakte de Amerikaanse binnenlandse economie helemaal verbrijzelend.

Bij de weinige gematigde en intelligente invloedrijke zionistische journalisten is Gideon Rachman, een man die de strategische waarde van de stap-voor-stap-benadering van de regering-Obama beseft. Hij heeft het Witte Huis opgeroepen “om de Israël-lobby over Iran over te nemen” (FT, 26 november). 

Rachman weet dat als Israëls stromannen in het Amerikaanse Congres het land in een oorlog slepen het Amerikaanse volk zich tegen de Israëlische lobby zal keren en tegen zijn medestaanders en hoogstwaarschijnlijk ook tegen Israël. Rachman en enkele anderen met enig politiek raffinement weten dat het regime-Rohani in Teheran zojuist de belangrijkste hefbomen van de macht heeft overhandigd aan de VS. 

Ze weten dat de onderhandelingen leiden tot een grotere integratie van Iran in de VS-sfeer. Ze weten dat, in laatste instantie, Obama’s diplomatieke stap-voor-stap-aanpak goedkoper en effectiever zal zijn dan Netanyahu’s militaire ‘eindoplossing’. En ze weten dat, uiteindelijk het doel van Obama en Israël hetzelfde is: een zwak neoliberaal Iran, dat Israëls militaire dominantie niet langer kan uitdagen, een kernwapenmonopolie, annexatie van Palestina en agressie tegen Libanon en Syrië.

Conclusie

Na de verzekering dat Irans nucleair onderzoek is bevroren en op het terrein alle belangrijke defensie- en veiligheidsinstallaties in kaart zijn gebracht, kan de VS een databank samenstellen van een offensieve militaire strategie wanneer het die wil toepassen. 

Iran, van zijn kant, krijgt geen informatie of rapporten over de Amerikaanse, Europese en Israëlische militaire bewegingen, wapenfaciliteiten of offensieve regionale strategieën. Dit ondanks het feit dat de 5 plus 1-landen en Israël onlangs vele verwoestende offensieve militaire operaties en oorlogen hebben gelanceerd in de regio (Irak, Afghanistan, Libanon, Libië en Syrië).

Na het bepalen van de agenda voor de onderhandelingen, als één van de verdere eenzijdige concessies vanwege Iran, kan de VS op elk punt dreigen de onderhandelingen te beëindigen en over te gaan tot een ‘militaire optie’.

De volgende stap in de eenzijdige ontwapening van Iran zal de Amerikaanse vraag zijn om de strategische zwaarwaterfabriek in Arak te sluiten. De VS zal vragen dat Iran een minimale basishoeveelheid uranium produceert en een voorraad aanhoudt voor een paar dagen of weken om de energiebehoeften, onderzoek of medische toepassingen te dekken. 

Washington zal Iran ontdoen van zijn capaciteit tot het verrijken door het land kwantitatieve en kwalitatieve beperkingen op te leggen voor de ultracentrifuges die Iran mag bezitten. Tijdens de volgende ronde zal de VS zich verzetten tegen Iran om de opwerking van uranium in Arak of in een andere site te ondernemen. De VS zal daarbij vertellen dat de trojka het ‘recht’ (sic) heeft gegeven om uranium te verrijken, maar dat dit niet betekent dat het opnieuw mag verwerken. De VS zal ‘transparantie’ vragen aan Iran, maar behoudt zelf wel de eigen geheimhouding op hoog niveau met betrekking tot militaire, diplomatiek en economische beleid.

In één woord, de VS zal eisen dat Iran zijn soevereiniteit opgeeft en zich onderwerpt aan het imperialistische toezicht van een macht die streeft naar wereldheerschappij en nog maar één enkele beweging hoeft te maken om zelfs de economische sancties de verminderen. 

Het verlies van soevereiniteit, de voortdurende sancties en de gedrevenheid van de VS om de regionale invloed van Iran te beknotten, zal zeker leiden tot ontevredenheid bij de bevolking in Iran – en een reactie uitlokken van het nationalistische en populistische leger (de Revolutionaire Garde) en de werkende armen. 

De crisis als gevolg van dit ‘Gorbatsjov-model door de trojka zal leiden tot een onvermijdelijke confrontatie. Na enige tijd kan de VS op zoek gaan naar een islamitische sterke man, een Iraanse versie van Jeltsin, die de nationalisten en de volksbewegingen kan uitschakelen, zodat de ‘sleutels’ van de staat, de schatkist, en de inkomsten van de olievelden in handen komen van een gematigd en verantwoord pro-westers clientregime.

De hele Amerikaanse strategie, gericht op de ontmanteling van de militaire defensiecapaciteit van Iran, en het veiligstellen van de belangrijkste neoliberale ‘hervormingen’ hangt af van het aan de macht blijven van president Rohani. Dat kan alleen als Obama enkele van de sancties kan opheffen in de olie- en banksector (FT 1 december). 

Paradoxaal genoeg is het grootste obstakel voor het bereiken van het strategische doel van Washington Netanyahu’s macht om de gedeeltelijke opheffing van de sancties te blokkeren – of zelfs nog zwaardere op te leggen. Het resultaat van een dergelijk ‘Israel Firster’-overwinning in de VS zou het einde betekenen van de onderhandelingen, de versterking van het nucleaire programma van Iran, de ondergang van het olieprivatiseringsprogramma en de verdere ondersteuning aan regionale nationalistische bewegingen en overheden. 

President Rohani heeft dringend westerse imperialistische dekking nodig om de voordelen (verlossing van sancties) van zijn toegevingen duidelijk te maken. Anders zal zijn geloofwaardigheid in zijn thuisland onherstelbare schade lijden.

De imperialistische prijs van een militair verzwakt en neoliberaal Iran, dat zelfs samenwerkt aan een status quo in het Midden-Oosten is enorm, maar het botst met de zionistische machtsconfiguratie, die erop aandringt dat alle macht van het Suez-kanaal tot de Perzische Golf in handen blijft van de Joodse staat!

James Petras

James Petras is professor emeritus sociologie aan de Binghamton University in Binghamton, New York, en professor aan Saint Mary’s University, Halifax, Nova Scotia, Canada. Hij publiceerde veel over de rol van de VS in Latijns-Amerika en het Midden-Oosten.

Enkele van zijn recente boeken: The Arab Revolt and the Imperialist Counterattack, Clarity Press, Inc. (2011) (ISBN 1-4611-1760-7 ISBN 978-1-4611-1760-5); War Crimes in Gaza and the Zionist Fifth Column in America, Clarity Press, Inc. (2010) ISBN 0-9845255-0-5; Zionism, Militarism and the Decline of US Power, Clarity Press, Inc. (2008) ISBN 0-932863-60-4; Rulers and Ruled in the US Empire: Bankers, Zionists and Militants, Clarity Press, Inc. (2007) ISBN 978-0-932863-54-6; The Power of Israel in the United States, Clarity Press, Inc. (2006). ISBN 0-932863-51-5.

Dit artikel verscheen op de website van het Canadese Global Research op 9 december 2013.

© 2013 Global Research

(vertaling uit het Engels door Rob Van Damme en Ward Treunen)