“Alles dat werkelijk groots en inspirerend is, is gecreëerd door een individu dat kon werken in vrijheid.” (A. Einstein)

en …

… met dank aan mijn favoriete
boemannen, De Winter F. en De Wever B.

De redenen waarom ik aan deze blogs begin mogen dan divers
zijn, tussen alle gedachtenkronkels door is er 1 grote, onstuitbare grondstroom
van verontwaardiging. Teleurstelling ook maar toch vooral verontwaardiging.

Want waar gaan we naartoe in dit
land? Probeer alsjeblieft mee te volgen vanuit een ruimer perspectief want met
vage, quasi intermenselijke begrippen als “solidariteit” heeft het in eerste
instantie weinig te maken. Immers, als het op degelijke
politieke commentaren neerkomt, is er weinig ruimte voor doezelige calimérovocabulaire
à la “iedereen is fantastisch en de NVA is dat niet.” Laat dit duidelijk zijn:
ik ben GEEN reïncarnatie van Phil Bosmans.

Maar genoeg gezeik, tijd voor een
flashback:

Aalst
op een vrijdagmiddag halfweg augustus. In de Nieuwstraat ligt een vrouw
stuiptrekkend op de grond. Op mezelf en 2 verpleegsters in burger na, is er
niemand die er een kloot om geeft. Kijken, dat doen ze wel. En graag nog ook.
Terwijl ik de mensen aanmaan om ons wat ruimte te geven maak ik volgende
bedenking:

In
wezen zijn winkelende mensen en grazende gnoes hetzelfde: in beide kuddes zijn
er steeds dieren die het niet overleven. Bij de gnoes waarschijnlijk meer dan
bij de mensen want die kunnen de MUG niet bellen, enfin, zulk een kleine
drama’s in middelgrote winkelstraten zijn voor het noodlot een soort van
minimumloon.

Maar zolang ook jij beseft dat je elk moment het stervende dier
kunt zijn, is bovenstaande gedachte een perfect zuivere en gewetensvolle
veronderstelling. Positief ook want in die veronderstelling ligt de kiem voor
een oneindige schat aan empathie, iets wat mijn favoriete foute partij zodanig
ontbeert dat het griezelig is.  

Tot zover deze flashback. Maar of
we nu ons zuurverdiend geld in een rechtse of een linkse spaarpot steken:
bovenstaande manier van denken is toch eerlijker dan die zoete leugens over
instant succes en onfeilbaar imago waarmee zovelen zichzelf dagelijks laten
volproppen. Eerst waren het linkse sprookjes en toen sommigen daarvoor te
welvarend en cynisch werden en er zoveel bruine mensen in “onze” wijken kwamen
wonen, werden (en worden!) het rechtse sprookjes.

Je hoeft niet in sprookjes te
geloven om gelukkig te zijn !

Volgens mij is het daar allemaal
misgelopen: door de jaren heen zijn we allemaal (op onze eigen manier
weliswaar), teveel gaan geloven in andermans, mooi in slogans en formats verpakte
bullshit en zijn we de essentie vergeten.

Wat is die essentie dan? Hmm …  eerlijk gezegd heb ik nog geen taal, laat
staan woorden gevonden om dat uit te leggen aan diegenen die het zelf nog niet
hebben meegemaakt. Vervlogen herinneringen aan een vakantielief, koning
Boudewijn op t.v. en een gat in de dag slapen … Zoiets. Ergens. Ooit.

Maar die essentie moet je zelf
zoeken. Of heb je er soms enig idee van hoe verdomd ingewikkeld het is heel
deze politieke en sociale nachtmerrie op papier te krijgen? Altijd proberen de
stroom in mijn hoofd enkele seconden voor te zijn? Meneer de schrijver kan veel
maar niet alles! En daarbij ik heb ook nooit beweerd (noch op papier, noch in t’ echt) een full time Jezusfiguur te
zijn.

Aan de andere kant: zelfs Jezusfiguren hebben het nodig: de massa die
elke dag opnieuw rondjes loopt als hamstertjes in een rad en … PARANOIA!

Want … moeder Gods, hier komt het …

Hoe
kan ik anders zeker weten dat ik uit mijn hokje ben ontsnapt? Is dit
schrijven een getuigenis van bewuster leven en de ontmaskering van de rechtse
leugen? Of dool ik nog steeds rond in een soort van subtiele
roes?

Waar
neemt dit verhaal zijn schrijver mee naartoe?

(c) P. Quack 2015