ingewikkelde tijden

zondag 4 januari 2015 15:20
Spread the love

Ons brein is beperkt in gebruik en kunde. Intuïtie en gevoel
vullen dit gebrek aan. Onbewust maken we sprongetjes in onze beslissingen die
de besluitvorming in complexe zaken vooruit helpen. Helaas zal dit niet altijd
de beste keuze zijn, maar kiezen we één van de mogelijkheden waar we ons het
best bij voelen. Helemaal verwarrend wordt het als we beseffen dat we niet over
alle gegevens beschikken om een goede beslissing te kunnen maken. Dan komen we
in drijfzand terecht.

Het is niet goed dat men omwille van een politieke
patstelling overgaat tot nachtelijke vergaderingen. Als nachtarbeider weet ik
wat vermoeidheid met je brein doet. Hoe het als een sluipend gif je immobiel
maakt in je gedachten. Beslissingen worden zo niet genomen op basis van correctheid,
maar verworden zo tot een slagveld waar de sterkste zijn slag kan slaan. Is dit een aanklacht? Neen, niet zozeer een
aanklacht, meer een manier om aan te tonen dat het politieke spel op een foute
manier gespeeld wordt.

de broodnodige vijand

Onlangs schreef Margo van Landeghem een gefundeerd
artikel
over het feit dat Bart de Wever altijd een vijand nodig heeft. Een
artikel dat schreeuwde om geschreven te worden.

Er is geen betere lijm voor een partij dan een gemeenschappelijke
vijand. Wij tegen zij geeft een automatische samenhorigheid. Ik zou zelfs
willen stellen, in een partij met deze groeicijfers, is het zelfs essentieel om
de gelijkgestemdheid te bewaren. De partijleden komen immers vanuit
verschillende hoeken, met verschillende visies. Mensen die dertig jaar lang
buiten spel gezet zijn, mogen nu mee aan tafel zitten. Euforie alom! Bart de
Wever is een geniale speler in deze arena. Ik eigen hem een grote kennis toe
van de geschiedenis. Hij is een natuurtalent in het bespelen van een massa die
reageert op intuïtie. Het is de basis van zijn verkiezingsuitslag. En dit omdat we bij rede, wegens een gebrek aan de totale
kennis, hoe zouden wij ook in staat zijn, in drijfzand trachten te verglijden.
Neen, wat wij nodig hebben, is een leider die ons uit het moeras trekt. En er
is geen grotere messiaanse leider dan Bart de Wever. Hij is onmiskenbaar iemand
die op de voorgrond treedt.

Maar wat opviel aan het artikel van Margo Van
Landeghem, was niet zozeer de inhoud maar veeleer de reacties er op. Er waren voorstanders die eindelijk
verwoord zagen wat ze niet durfden te zeggen. Evenveel reacties kwamen er van tegenstanders.
Zij vervielen steeds in  een keiharde
scheldtirade.  Blijkbaar waren ze tot het
diepst van hun hart gekrenkt. De rede contra het gevoel, scherper kon het niet
gedocumenteerd worden. De enige kritiek die men als tegenargumentatie kon
gebruiken, is dat ze haar beroep als psychologe genoemd had en dat dit deontologisch
niet door de beugel kon. Eigenlijk begreep ik de reactie niet goed. “Hoe
u, Margo, ooit aan een diploma geraakt bent, is mij duister”, schreven de
kwatongen. Nochtans bepaalt een job, net zoals je opleiding, voor een groot
stuk je identiteit en de manier waarop je in de wereld staat. De tegenaanval
werd op de man gespeeld en niet op de bal. Het ging er hard aan toe maar altijd
verviel de tegenstand in een emotionele opwelling.
De enkele tegenargumenten die men wel gebruikte, konden heel simpel doorprikt
worden.

Opvallend was de krachtige uitval op de socialisten en de vakbonden.
De vakbonden geven BDW geen kans. Maar wie was er op een congres op
strategische wijze begonnen met een aanval? Wie had er eerst een vijand nodig
om uit de startblokken te komen. En nu worden arbeiders in de hoek gedrukt als
profiteurs omdat ze durven te reageren, terwijl ze toch mee aan de basis liggen
van onze welvaartstaat. Van de 365 dagen in een jaar, is er een dag geen
productie geweest. Dit om even te laten voelen dat arbeiders wel degelijk een rol spelen in onze samenleving. Arbeiders in België zijn nochtans enorm loyaal tegenover hun
werkgevers, soms tot het absurde toe. En vele werkgevers beseffen dat ten volle
maar het mag niet gezegd worden. Laat
het duidelijk zijn dat werkgevers en werknemers elkaar nodig hebben en een
goede communicatie tussen hen is belangrijk. Een vakbond is het advocatenbureau
van de arbeider dat in verbinding staat met de internationale directies. En die
samenwerking is niet altijd kommer en kwel, maar vele zaken worden in de beste
sfeer opgelost. Het nut van vakbonden in vraag stellen, is een miskleun van
jewelste. Daar raak je een hele bevolkingsgroep mee. Wil men de arbeiders dan
helemaal monddood hebben? Het moge duidelijk zijn dat de stakingen niet gericht
waren tegen de bedrijfsleiders, maar wel tegen beslissingen van de regering.

onze overheden ontploffen in ingewikkeldheid

Er is momenteel een ware oorlog bezig op de sociale media.
Mensen worden gepolariseerd en uit hun comfortzone gehaald. Stellingen dienen
ingenomen te worden en verdedigd. Woorden in het openbaar dienen gewikt en
gewogen want je weet nooit wie je tegenover je hebt. Voor je het weet,
ondergaat een jarenlange vriendenkring een ware afslachting. En dan rijst de
vraag, is het dat wel waard? Zouden we niet beter in onze politieke onverschilligheid
blijven? In elk geval doet BDW veel bewegen.

Vroeger konden de politiekers het al niet, en nu nog niet.
Het gaat initieel toch over postjes verdelen in plaats van goed besturen. Eens
aan de macht, went de verworven status snel. Probeer maar eens aan een Indiër
uit te leggen dat wij meer dan zesenvijftig ministers hebben voor 11 miljoen
mensen. Eén minister per 200.000 mensen. Het merendeel van de ministers ken je
zelfs niet, nooit gezien. Zelfs de slimste mens ter wereld wordt niet geacht te
weten welke minister in welke regering zit. Wedden dat de Indiër niet meer
bijkomt van het lachen, net zo min als president Obama grapjes maakt over België
en ons als een politiek onderontwikkeld land catalogeert. Ons internationaal
imago is een grap. En dat is ook zo. Ik acht hier de nieuwbakken partij medeschuldig
voor, ook al beweren ze het tegendeel omdat ze nog maar pas uit het ei komen,
maar hun voorgangers hebben wel mee voor die kakofonie gezorgd. Hoeveel ellende
zou ons bespaard gebleven zijn als we gewoon één nationale regering zouden
hebben. Het leven zou in elk geval simpeler en rustiger geweest zijn, en het
economische verval waar men mee schermt, dat katapulteer ik direct naar het
land van de fabeltjes. De politiek zorgt dan wel voor een kader, maar het zijn
de bedrijven die voor de welvaart zorgen. Al te vaak heb ik hier foute
informatie over gehoord.

de Alwetendheid

Onze wereld verandert snel. Internet is van een ongelooflijke
omvang. Er zijn al meerdere kerncentrales voor nodig om het ding van
elektriciteit te voorzien. En het groeit nog exponentieel. Alle informatie
wordt bewaart, of we nu willen of niet. Technisch is het nu mogelijk om al ons
doen en laten, centraal in een supercomputer te gooien. Als we dan vragen waar
we op vakantie gingen in 2003, dan zou die ene supercomputer dat kunnen zeggen.
Wat je welke dag gedaan hebt, en hoeveel geld je opgedaan hebt. Ik zou het niet
meer weten. En die computer weet dat niet van jou alleen, maar gewoonweg van de
rest van de wereld. Ook kan die supercomputer nu al tv-spelletjes zoals
Jeopardy of Waagstuk winnen omdat het een encyclopedisch geheugen heeft en alle
talen van de wereld spreekt. Vrijwilligers genoeg die het monster via internet
willen voeden met informatie. Een totaalbrein is anno 2015 niet ondenkbaar.
Zelfs een zekere mate van zelfbewustzijn, ook al zouden we graag hebben dat dit
niet zo is, kan in een computer ingebracht worden. Dus stel nu eens dat we deze
Alwetendheid als onze machthebber laten opdraven. Zouden we dan beter af zijn?
We hebben dan een redelijk neutrale Alwetendheid waarop we onze problemen
konden aftoetsen. We zouden Het bijvoorbeeld kunnen vragen wanneer mensen in
onze werksector overlijden, of sterker nog, wanneer ik in mijn geval met
pensioen zal kunnen gaan.  Dat mensen die
beroepsmatig weinig levensschade opgelopen hebben en dertig jaar lang op
pensioen gaan,  iets minder krijgen dan
een beroepscategorie die na vijf jaar pensioen al de pijp uit is. De
supercomputer weet toch alles over mij van gezondheid, arbeidsrisico, voeding,
reeds betaalde pensioenlasten et cetera. Ook rekening houdend met allerhande
factoren zoals jeugdwerkloosheid en het peloton aan jonge werkkrachten dat klaar
staat aan de fabriekspoort. Een win win situatie tussen alle betrokken
partijen. Want net zoals ik, als oude werknemer, mijn vragen en wensen heb,
hebben de schoolverlaters die ook. Ook zij moeten kansen krijgen. En het is een
open deur intrappen om te zeggen dat ze stukken beter renderen dan de versleten
oudjes. Niets zegt dat we onze maatschappij niet met de nieuwste technieken
kunnen opwaarderen. Ik zou dan kunnen communiceren met die Alwetendheid over
mijn dromen of wat ik nog wil doen in mijn leven, en die Alwetendheid helpt me
daarin. Een pensioenplan voor ieder op maat, rekening houdend met wat ik nodig
heb, wat het beste is voor de baas, en wat het beste is voor de maatschappij.
En in uitbreiding van dit idee, kan ik mijn wensen en visies uitleggen aan het
superbrein tijdens de verkiezingen zodat die als een eerlijk scheidsrechter de
juiste mensen op de juiste plaatsen zet, want met een bolletje te kleuren, kan
ik onvoldoende weergeven wat ik denk en voel. Hetgeen er na de verkiezingen met
mijn stem gebeurt, blijkt al jaren niet meer overeen te komen met wat ik wil. Telkens
voel ik me in mijn keuze onbegrepen en politiek verkracht. Niet dat ik de
waarheid in pacht heb, maar het idee van een eerlijke democratie heeft de
laatste tijd toch een flinke knauw gekregen. Mensen met kennis van zaken gooien
we er uit, en mensen die voor het eerst aan politiek doen, geven we grote
verantwoordelijkheden. Ook de roeping van politieker mag wel met vakkennis, of
moet ik zeggen, met een diploma, ingevuld worden.

take down
the paywall
steun ons nu!