Door
de Polavaramdam moeten zo’n 200.000 inheemse bewoners binnenkort hun
dorp verlaten. Ook Narakonda in de Zuid-Indiase staat Andhra Pradesh,
het dorp waar de tienjarige Laxman woont, zal onder water verdwijnen.
Zijn ouders, Sitamma Rao en Sodi Bhimaiah, weten wat hun te wachten
staat, ook dat ze de groentetuin achter hun huis die hun dagelijks
voedsel levert, zo’n 2000 vierkante meter, achter moeten laten.

De
regering heeft gezegd de bewoners te zullen compenseren, maar in het
dorp heeft nog niemand daar iets van gemerkt of gehoord. Er is nog
niemand van de overheid in het dorp geweest. Veel mensen leven hier
van ongeveer 30 roepies (42 eurocent) per dag.

Nieuwe
gewassen

De
dorpsbewoners realiseren zich dat ze zich moeten voorbereiden op een
moeilijke tijd, maar ze krijgen daarbij geen steun of advies van de
overheid. Intussen zijn ze zelf op zoek gegaan naar nieuwe
mogelijkheden.

In
tientallen dorpen aan de voet van de bergketen Papi leren de jagers
en verzamelaars van de Koya- en Kondareddigemeenschap nu hoe ze op
duurzame wijze eten kunnen verbouwen voor zichzelf en hoe ze zoveel
mogelijk kunnen sparen voor moeilijker tijden. Tot voor kort verbouwden
ze kleinschalige landbouwproducten en verkochten ze producten uit het
bos op markten in de buurt. Die nieuwe methoden moeten op duurzame
wijze de opbrengst verhogen en ook leiden tot een hoger inkomen.

De
dorpsbewoners krijgen hulp van de Kovel Foundation, een plaatselijke
non-profitorganisatie die bosbewoners traint in ondernemerschap en
alternatieve manieren van leven. Zo’n 2000 boerinnen uit 46 dorpen
volgen de trainingen van de stichting, die ook zaden verstrekt en
financiële steun geeft.

De
stichting werkt volgens het Annapurna-model, een manier van werken
die oorspronkelijk door de federale overheid werd gestimuleerd om de
voedselzekerheid en inkomens op het platteland te verbeteren. De
dorpsbewoners leren nu verschillende gewassen te verbouwen en
risico’s te spreiden.

Gevarieerd
eten

Laxamma
Raju uit het nabijgelegen dorp Aligudem laat haar tuin van vijftien
bedden zien, elk twee meter breed. Ze verbouwt er radijs, okra,
aubergine, wortels, uien, pompoen, bonen, tomaten, pepers en
koriander. Ook staan er jonge bananenboompjes naast mango- en
custardappelbomen. Daartussen zijn goudsbloemen en zonnebloemen
geplant. De bloemen trekken ongedierte aan en werken als een
biologische insectenval, legt Satya Raju uit, Laxamma’s man.

De
bewoners zijn enthousiast over het programma, vooral omdat ze niet
eerder zo gevarieerd aten. “Vroeger verbouwden we rijst, gierst
en erwten”, zegt Laxamma. “Nu oogsten we elke een mand
groenten.” Ze wijst op een zak tomaten die ze op de markt gaat
verkopen.

Geen
compensatie

De
dorpsbewoners weten niet waar ze terecht zullen komen als hun land
onder water wordt gezet. Al hun inzet en vooruitgang van de voorbije
jaren dreigt verloren te gaan. India heeft geen goede reputatie als
het gaat om zorg voor de bevolking bij dit soort gedwongen
verhuizingen. Zo raakten door de bouw van de Sardar Sarovardam in de
rivier Narmada in Centraal-India 300.000 mensen ontheemd in 2005.
Tien jaar later wachten 40.000 mensen van deze groep nog steeds op
huisvesting of compensatie voor hun verloren land.

Een
soortgelijke controverse ontwikkelde zich bij de Hasdeo Bangodam in
de staat Chhattisgarh. De bouw van de dam begon in 1962 en eindigde
in 2011. Tweeënvijftig, meestal inheemse dorpen moesten verdwijnen.
De bevolking kwam ook toen terecht op plaatsen met weinig
basisfaciliteiten en nog minder mogelijkheden om een inkomen te
verwerven. Voor 200.000 mensen dreigt de geschiedenis zich nu te herhalen.

Bron: In
the Shadow of Displacement, Forest Tribes Look to Sustainable Farming