Omdat de vorige blog een week later verscheen dan geschreven merk ik dat het sinds 7 april is dat ik mijn blog schreef. We hebben hier in Zuid-Afrika een lang weekend met vorige vrijdag 27 april freedomday en volgende week dinsdag (1 mei) workersday. De maandag wordt toegevoegd als een vakantiedag voor scholen.

Freedomday betekent dat Zuid-Afrika de eerste democratische verkiezingen herdenkt van 27 april 1994. Voor de meesten van ons betekent dit gewoon een extra vrije dag en in McGregor worden geen vieringen of toespraken gehouden. Het is wel interessant om in de krant te lezen wat er naar voor gebracht wordt rond deze dag. President Zuma verklaarde tijdens een viering dat de 18 jaar sinds die dag een korte maar betekenisvolle reis is geweest van een pariastaat naar een vredevolle, levendige niet-raciale, niet-sexistische, democratische natie die hard werkt om voorspoed voor allen te bereiken. Hij legde dus de klemtoon op alles wat het ANC heeft bereikt op uiterlijk vlak – terugschroeven van werkloosheid en het percentage van mensen die onder de armoedegrens van R422 per maand (40 euro per maand) leven, de inspanningen die gedaan worden om jongeren aan het werk te zetten, de toegankelijkheid tot water en elektricitiet verhogen, enz. Hij besluit zijn rede met de zin “we moeten het land als prioriteit zien in alles wat we doen en samenwerken om een succes te maken van de tweede fase van de struggle – het samenwerken naar een voorspoedig Zuid-Afrika.”

Ietwat holle, hoogvliegende woorden als je daarnaast leest dan na bijna 20 jaar nog steeds 35% mensen onder de broodlijn van 40 euro per maand leven, dat de werkloosheid onder jongeren tussen de 16 en 23 jaar 50 tot 60% hoog is, dat de prijzen voor basisbehoeften en diensten gestadig stijgen en dat het onderwijssysteem kritiek oogst voor het falen van de kinderen en jongeren.

Daarnaast lees ik een artikel geschreven door Desmond Tutu, de gewaardeerde Anglicaanse bisschop, die zelden een blad voor de mond neemt. Het artikel heeft als titel “ieder van ons moet helpen om het mirakel te verwezenlijken”. Door het word mirakel te gebruiken verwijst hij naar de tijd van de eerste democratische verkiezingen toen de hele wereld deze omkering in Zuid-Afrika als een mirakel zag. Een mirakel houdt ook in dat iets van het ene ogenblik op het andere verandert. Dat is dus duidelijk niet gebeurd in Zuid Afrika.

Hij schrijft over de zijde die de president niet aansnijdt – de gevoelens van angst en ontgoocheling over de morele en spirituele welzijn van deze natie die gevoeld wordt door veel Zuid-Afrikanen. Na 18 jaar is het land geëvolueerd van een natie van activisten die voor sociale verandering voor iedereen opkwamen naar een natie die zich vooral bekommert om persoonlijke weelde. Hij brengt voorbeelden uit de krantenkoppen over de veelvuldige corruptieschandalen, de crisis in onderwijs, de machtstrijd binnen de leidende partij, de protesten over service delivery en de afschuwelijke voorvallen van gewelddadige criminele activiteiten. Volgens hem is het ook duidelijk dat de kloof tussen arm en rijk breeder wordt.

Maar om het mirakel dat iedereen bijna 20 jaar geleden verwachtte te verwezenlijken moet elkeen zijn steentje bijdragen, vindt bisschop Tutu. Ieder van ons moet diep in zichzelf kijken en vragen wat we kunnen doen om bij te dragen tot het creëren van een betere samenleving. En dit kan maar gebeuren als we binnen in onszelf tot de realisatie komen dat we niet in een vacuüm leven. Ieder van ons is deel van een groter organisme: onze gemeenschap, ons land, ons continent, onze wereld.
Bisschop Tutu maakt ook duidelijk dat hij niet alleen de welstellende aanspoort om een financieel en/of andere steentje bij te dragen maar ook de armen kunnen bijdragen door rond zich heen te kijken en zien wat er in hun omgeving kan gedaan worden om verbetering te brengen.

Als laatste las ik een artikel van een jonge vrouw die geboren werd in Freedom, Vrijheid, maar duidelijk maakt dat ze het niet als een geboorterecht ziet. En dat ze besloten heeft dat ze ook haar verantwoordelijkheid moet nemen. Ja, de overheid moet voor goed onderwijs zorgen, maar het is haar verantwoordelijkheid om te studeren en te slagen om zo een beter leven te creëren.

En hier begin ik dan over de school te schrijven die op 10 april zijn deuren opende voor het tweede kwartaal. Als school zijn we natuurlijk ook niet immuun voor wat er in de gemeenschap hier ter plaatse en op groter vlak gebeurt. De hoogvliegende woorden van de president of de aanmaning van Desmond Tutu om zelf iets te doen brengen niet noodzakelijk mensen in beweging of brood op de tafel. De vraag is natuurlijk waarom veel mensen niet echt de wilskracht bezitten om iets te doen aan hun eigen situatie, waarom er velen toegeven aan depressie en het vluchten in alcohol, drugs, seks en geweld. Mijn inziens is het niet voldoende om onderwijs aan te bieden of een job te creëren en te denken dat dit nu al de problemen oplost als het innerlijke van de mensen ook niet gevoed en verrijkt wordt. Veel kinderen ervaren van jongs af aan een innerlijke armoede rondom hen die hen heel vroeg hard vanbinnen maakt. Ze zijn vaak niet in staat om gevoelens bij zichzelf te identificeren. Eens er zo een gevoelsarmoede is is het moeilijk voor deze kinderen om te voelen of te zien wat er belangrijk is in het leven en waarvoor ze zich moet inzetten of moeten vechten. Als je omgeven bent door mensen die geen toekomst zien dan kun je als opgroeiend kind ook geen toekomst zien. Een zekere innerlijke warmte is dus nodig om het denken te stimuleren en zodoende ten volle in de wereld van onderwijs te stappen. En er dan ook het beste van te maken.

Op school proberen we dit te doen door een Steinergerichte aanpak waarin een warme verhouding tussen leerkracht en leerling, het gebruik van kleur, van verhalen, van kunst en van praktisch onderwijs centraal staan. Dit om de innerlijke warmte te voeden die dan het denken ook kan opwarmen. Maar het gebeurt dat alle pogingen ten spijt er toch een kind toegeeft aan de hopeloosheid die het in zijn nabije omgeving dagelijks ervaart. Een van onze studenten, creatief, artistiek, talentvol en intelligent, die in het dorp woont en als sinds de kleuterschool bij ons school loopt, komt niet meer naar school. Hij was pas in het eerste middelbaar begonnen maar nu wandelt hij door de straten met een groep jongeren die allen school verlieten, gebruikt drugs en heeft een kind verwekt. Dit is voor mij moeilijk om te verwerken want soms voel ik dat mijn (onze) inspanningen niet ver genoeg gaan of te kort schoten want we weten dat de ouders hem (en zijn broers en zus) niet die warmte en structuur kunnen geven die nodig zijn om te slagen. Het breekt mijn hart om zo iemand te verliezen. Ik kan alleen maar hopen dat door alle innerlijke warmte die hij ontving hij toch op een dag zal ontwaken – sterker en met een doel voor ogen. Maar misschien gebeurt dit niet en moet ik dit aanvaarden.

Het positieve op school is dat iedere klas in de lagere school nu een wekelijkse dansles heeft. Miss Mary die uit Engeland afkomstig is geeft vrijwillig dansles. Ik woonde twee sessies bij en kon zien dat ze heel wat ervaring heeft. De kinderen zijn heel enthousiast en Mary geeft ze geen kans om afgeleid te zijn. Heerlijk! Ik stel voor dat ze ook voor de oudere mensen in het dorp, zoals ik , ook een sessie organiseert. Ze gebruikt muziek die heel ritmisch is en ik in geen jaren hoorde maar wel herken. Mijn lijf begon op zijn eigen te bewegen op de muziek.

De school kreeg ook weer boeken van Biblionef, een organisatie in Kaapstad, waarvoor we heel dankbaar zijn. Een must voor onze kinderen want Engels is niet eenvoudig om te leren en het dagelijks lezen is een noodzaak. Miss Helen die in het eerste en tweede leerjaar les geeft gaat heel creatief met de boeken om.
Ik ben ook altijd dankbaar als er mensen zijn in België die eigen initiatief nemen om fondsen voor de school in te zamelen. Dit gebeurde onlangs in Turnhout waar Maryse Allen, schilderes, een Vernissage organiseerde samen Paula Vanbijlen, Keramiek, in gallerij Ophelia van Wim Denie. De foto’s kan je hier bewonderen. Karen De Doncker, een jonge meid die al een aantal jaren fondsen werft voor de school, organiseert opnieuw een activiteit die niet te missen is: een tuinfeest.

Potjieskos tuinfeest
Zondag 17 juni om 16u
 

Beste mensen,
Ik ben Karen De Doncker en heb tot mijn 12 jaar In Zuid Afrika gewoond. Sinds ik in België woon doe ik jaarlijks een actie om geld in te zamelen voor een school in Mc Gregor. Dit jaar organiseer ik een tweede tuinfeest. Als jullie zin hebben in een heerlijke Zuid Afrikaanse maaltijd dan zijn jullie allen van harte welkom op de 17de juni om 16u in mijn tuin.
Wij voorzien een hapje, twee verschillende Potjies, dessertenbuffet, koffie, thee, wijn en frisdrank.
Dit voor 25 euro. Een extra bijdrage is altijd welkom.
Reserveren kan via mijn nummer, 0499337711 voor 10 juni.
Liefst vooraf storten op het nummer 001-5083272-63
Hoge Rielen 2 Lichtaart

Ik kreeg ook nieuws dat Stichting Projecten Zuid Afrika uit Nederland en de Freunde der Erziehungskunst beiden bereid zijn om tot ons Busfonds bij te dragen. Dit fonds werd een aantal jaren in leven geroepen om de gezinnen te ondersteunen die de vervoerskosten van hun kinderen naar onze school niet of maar gedeeltelijk kunnen betalen.
Nu is het nog in spanning afwachten of de commissie van het Noord-Zuid Beleid van de Provincie West-Vlaanderen ons voorstel van eind 2011 voor het vernieuwen van de computer lab van de middelbare school heeft goedgekeurd.

Ik zal het maar hierbij laten…