“Helaas presenteren de PA” – de Palestijnse Autoriteit – “en Palestijnse terreurgroepen een geschil over onroerend goed tussen particulieren als een nationalistische zaak om aan te zetten tot geweld in Jeruzalem”, vertelde het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken zaterdag.

Dit alles “een geschil over onroerend goed” noemen, is een bijzonder perverse manier om wat er werkelijk gebeurt te minimaliseren. Nahalat Shimon, een kolonistenorganisatie uit de VS, probeert Palestijnen die sinds 1956 in Sheikh Jarrah wonen uit hun huizen te zetten. Zodra ze zijn uitgezet, zou het eigendom – dat sinds 1967 door Israël samen met de rest van Oost-Jeruzalem wordt bezet – worden overgedragen aan Joodse kolonisten onder Israëlisch recht. De zes families die sinds 1982 in een gevecht gewikkeld zijn om hun huizen te kunnen behoudenkrijgen niets als compensatie.

De Palestijnse woonwijk Sheikh Jarrah, ten noorden van de Oude Stad in het bezette Oost-Jeruzalem, is een strategische ligging. Israëlische kolonistengroepen doen sinds jaren hardnekkige pogingen om er zich land en eigendommen toe te eigen om er dan nieuwe kolonies te kunnen bouwen.

In 1876 toen het land onder Ottomaanse heerschappij stond zouden Palestijnse landeigenaren toen een perceel land aan twee Joodse fondsen verkocht hebben. In 1948, tijdens de al-Nakba, de Arabisch-Israëlische oorlog, veroverde Jordanië Sheikh Jarrah en bouwde er daarna tientallen huizen voor enkele van de honderdduizenden Palestijnse die uit Israël verdreven waren. In 1967 veroverde Israël Oost-Jeruzalem en het perceel werd in 1972 in het kadaster geregistreerd op basis van historische documenten die voorgelegd werden. De geldigheid van de overgelegde documenten is onderwerp geweest van veel discussie in langdurige juridische procedures. In ieder geval is door de rechters vastgesteld dat de primaire registratie geen bewijs is voor de geldigheid voor een terugeising en zeker niet een bewijs van eigendom bij grondgeschillen. De Joodse fondsen verkochten het later aan rechtse kolonisten, die sindsdien proberen de bewoners te verdrijven.

In Oost-Jeruzalem mogen Joden eigendommen die vóór 1948 Joods eigendom waren terugeisen. Palestijnen daarentegen hebben geen enkele wettelijke grond om land dat ze in West-Jeruzalem of ergens anders in Israël bezaten, terug te vorderen.

Het vestigen van steeds meer kolonies op land dat eigendom is van Palestijnse families is één van de redenen die in Jeruzalem de voorbije dagen tot massale protesten hebben geleid. Meer bepaald heeft het Israëlische plan om de huizen van tientallen gezinnen in de Sheikh Jarrah buurt te stelen de spanningen ten top gedreven. De Israëlische regering zegt de eigendomstitels van veel gezinnen daar niet te erkennen en verhindert hen om hun huizen uit te breiden. Wanneer zij dat dan toch doen, worden zij door de Israëliërs gesloopt. Dit gedrag is een van de redenen waarom Human Rights Watch Israël onlangs tot Apartheidsstaat heeft bestempeld.

Zondagavond waren er in Jeruzalem nog meer Palestijnse protesten dan in de dagen ervoor, toen extreemrechtse groepen van plan waren om, zwaaiend met Israëlische vlaggen, door Palestijnse wijken te paraderen. Alleen maar om duidelijk te maken wie de baas is over het leven van de mensen daar.

Voor een Palestijn is het zwaaien met een Palestijnse vlag een misdaad die kan leiden tot lange jaren gevangenisstraf. Palestijnen mogen niet demonstreren, en de Israëlische commando’s – de media hebben het over ‘ordetroepen’, ‘politie’, ‘politieagenten’ die ‘slaags raken’, ‘rubberkogels’ afvuren – in werkelijkheid zijn dat stalen kogels met een scherpe punt die met een laagje rubberbekleed zijn – en gebruik maken van stun-granaten, een object dat een felle lichtflits van 7 miljoen candela – een gewone zaklamp heeft een lichtsterkte van ongeveer 1 candela – en een knal van 170 decibels genereert en iemand minutenlang kan desoriënteren. Dat is wat de pers ‘rellen’, ‘onrust’, ‘botsingen’, confrontaties’, clashes’ of ‘schermutselingen’ noemt – het Nederlandse synoniemenwoordenboek is schier onuitputtelijk. De Israëlische gewelddadige repressie wordt niet met naam en toenaam benoemd.

De ‘bezorgde’ Europese Unie reageert zoals we het ondertussen wel al gewoon zijn: slap, tandeloos, laf. “De Europese Unie roept de autoriteiten op dringend op te treden om de huidige spanningen in Jeruzalem te de-escaleren.” Die zogenaamde ‘waarden van de EU’ blijken steeds opnieuw geen waarden te zijn als het om het leven van de Palestijnen gaat.

Nu Trump weg is hebben de regering-Biden en de EU de oude, hypocriete taal over een “twee staten”-oplossing nieuw leven ingeblazen. Aangezien Israël ongehinderd kan bouwen op de gehele Westelijke Jordaanoever, waarvan 60% onder directe Israëlische militaire bezetting staat en 40% onder indirecte Israëlische militaire bezetting, is een tweestatenoplossing al minstens een decennium en misschien nog wel langer niet meer geloofwaardig. Spreken over twee staten die nooit werkelijkheid kunnen worden is slechts een manier om absoluut niets te doen.

Washington en de EU veroordelen het bouwen van nieuwe kolonies in het Palestijnse Oost-Jeruzalem. De veroordeling is echter waardeloos. Netanyahu weet dat en beoefende één van zijn favoriete sporten: manipuleren. Jeruzalem, zei hij, “is geen nederzetting, het is de hoofdstad van Israël”.

Voor de Biden-regering is de uiteindelijke bestemming van Oost-Jeruzalem een zaak van onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen over de definitieve status. Washington is het dus, in theorie en op dit moment, oneens met Netanyahu. Maar dat is evengoed waardeloos. President Biden had immers al in april 2020 – ook al was hij het, zo beweerde hij, niet eens met de context – besloten om de VS-ambassade die Trump van Tel Aviv naar Jeruzalem verhuisde in Jeruzalem te laten. Trump stemde symbolisch in met Netanyahu’s eisen en Biden handhaaft de symboliek.

Israël doet vaak beroep op het verdelingsplan van de Algemene Vergadering van de VN van 1947 als bewijs van legitimiteit. Dat verdelingsplan werd echter nooit geratificeerd door de uitvoerende tak van de VN, namelijk de Veiligheidsraad en het heeft dus geen kracht van wet. Op andere momenten negeren de Israëli’s de bepalingen in dat zelfde verdelingsplan als ze nog meer grondgebied kunnen veroveren.

In het nochtans zeer pro-zionistische plan van 1947 werd Jeruzalem niet aan Israël overhandigd. De stad is belangrijk voor joden, christenen en moslims en kwam onder internationaal toezicht te staan. In de oorlog van 1948 veroverde Israël het westen van de stad, terwijl Jordaanse troepen het oosten in handen hielden.

Na de Zesdaagse Oorlog van 1967 waarbij Israël Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en Gaza, gebieden die door de VN niet aan Israël toegekend waren omdat daar vrijwel geen Joden woonden, veroverde, annexeerden de Israëli’s Oost-Jeruzalem en andere Palestijnse gebieden op de Westelijke Jordaanoever. Het Handvest van de Verenigde Naties verbiedt nochtans het annexeren van grondgebied met militair geweld en Israël is een ondertekenaar van dat Handvest.

De Israëlische regering begon kolonisten naar Palestijns land over te brengen, krakers. Een bezettende macht mag volgens het Verdrag van Genève zijn eigen bevolking niet naar militair bezet gebied overbrengen. Dat dit punt opgenomen werd in het Verdrag was om te voorkomen dat opnieuw zou gebeuren wat de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog in bezet Polen deden: etnische Duitsers vestigen in het gebied en de Polen etnisch wegzuiveren van hun eigen land.

Vandaag leven er 370.000 Palestijnen in Oost-Jeruzalem, en de Israëli’s zijn erin geslaagd meer dan 200.000 Israëli’s in te planten in krakerskolonies op land dat eigendom is van Palestijnen. Rechts Israël wil de Palestijnen – langzaam om een tegenreactie van de rest van de wereld te voorkomen – uit Jeruzalem verdrijven en hen vervangen door Israëlische kolonisten. Israël wil een zuiver Israëlisch Jeruzalem creëren en daarvoor moetende Palestijnen verdwijnen. In Oost-Jeruzalem veranderden de wijken in kantons die omringd worden door Israëlische krakerskolonies. Ze zijn soms afgesneden van andere Palestijnen wijken en worden zwaar bewaakt door Israëlische troepen.

De 5 miljoen bezette Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever zien Oost-Jeruzalem als hun toekomstige hoofdstad, en Netanyahu’s levensdoel is te voorkomen dat dat ooit gebeurt.

De Verenigde Staten en Europa verlenen al sinds 1967 lippendienst voor een illusoire oplossing. De Verenigde Staten en Europa hebben in 54 jaar, excuse my French, geen poot uitgestoken om de langzame kolonisatie van de Palestijnse Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem te voorkomen. Ze blijven gewoon doorgaan met het sturen van lege, nietszeggende memo’s en debiteren zielloze verklaringen. Het is gewoon een manier om te vertellen dat ze het niet ernstig menen.