Met de plechtige inname van 3 (drie) chocoladekoeken met pudding van Bakkerij Vangrootloon is heden middag officieel een einde gekomen aan mijn hongerstaking, die in totaal zeven dagen geduurd heeft. De bedoeling van deze hongerstaking was het repressieve en invasieve karakter van de Belgische psychiatrie aan te kaarten. Voorwaarde voor de stopzetting van de hongerstaking was mijn decollocatie. Aan die voorwaarde is de facto voldaan, gezien ik op de open afdeling Sint-Rita voldoende vrijheid krijg om te gaan en staan en in te nemen wat ik wil. De iure ben ik nog niet gedecolloqueerd, maar wie maalt er nu ook om wettische aangelegenheden als de praktijk (quasi) in orde is? Bovendien begonnen mijn darmen wat pijn te doen.

De strijd voor een menswaardigere aanpak in de psychiatrie – een aanpak die mensen ondersteunt door hen een veilige haven te bieden als zij daarom vragen, maar mensen niet stuurt, niet in hun plaats beslist of zij ‘veiligheid’ nodig hebben of niet – gaat echter onverminderd voort. Ik dank iedereen die me de voorbije dagen een hart onder de riem heeft gestoken voor hun steun, en roep hen op tot een onverminderde waakzaamheid, ook na het beëindigen van deze hongerstaking, voor charlatans-met-godcomplex die menen dat zij beter weten dan een ander wat die ander denkt, voelt of nodig heeft, en vaak zelfs zo bezeten zijn van hun ideeën dat zij het in hun ogen nodige die ander goedschiks, kwaadschiks op gaan dringen, zoals bij mij en vele anderen gebeurd is en gebeurt.