Hoe kan het dat een communautair conflict zo uit de hand gelopen is dat men nu, fungerend in een door zware coördinatieproblemen geteisterde Europese markt van meer dan 500 miljoen burgers, denkt dat een shift van economische en sociale zekerheidsbevoegdheden naar een regionaal niveau van enkele miljoenen Vlamingen de juiste oplossing is?
8…9…10… wie niet weg is, is gezien!
Hoelang zullen de andere Vlaamse partijen ditmaal wachten om de Vlamingen uit te leggen dat een Vlaams sociaal zekerheidssysteem, zijnde een poule van risico’s, wel eens ongelooflijk gevaarlijk zou kunnen zijn? Of vrezen we dan niet voor nog een paar Ford Genk’en die ons Vlaanderenland een massieve werkloosheid zouden kunnen bezorgen met slechts een kleine groep werkende Vlamingen om al die lasten te dragen? Ik vrees dat N-VA dan wel ‘mini-jobs’ en ‘working poor’ uit haar hoed zal toveren om dit systeem recht te houden. Maar hoe komt het dat geen enkele Vlaamse partij de Vlaamse bevolking uitgelegd krijgt dat dit dan wel degelijk het Vlaanderen is waar zij in zullen wakker worden na de Grote Goocheltruc van N-VA? Waar zijn ze, die andere aantrekkelijke en positieve Vlaamse verhalen? Het was nooit en het is ook nu niet de tijd om verstoppertje te spelen. Het gaat immers niet meer om onze Vlaamse gemeenschap, om onze Vlaamse taal of om onze o-zo-bittere erfenis van de koningskwestie, het gaat om onze welvaart en om ons voortbestaan.
Het feit dat N-VA een 30% van alle Vlamingen weet te bekoren, betekent iets. Mensen zijn bang, mensen zijn boos, mensen zijn werkloos of mensen zijn het gewoon beu. N-VA speelt daar wonderwel op in. In een steeds groter wordende, multiculturele, internationale, virtuele, economisch harde en onzekere wereld, biedt Vlaanderen een veilige thuishaven, een warme cocon, een kapstok om zijn identiteit aan op te hangen. De andere boodschap moeten brengen in deze tijden lijkt vaak moeilijk, zo niet onmogelijk. De andere boodschap is er namelijk één van solidariteit, maar des te meer ook één van economische rationale. Want dat is het grote communicatieprobleem vandaag de dag. In de cocktail van solidariteit dient een gezonde scheut eigenbelang vermengd te zitten, voor minder doet een mens het niet. Maar dat eigenbelang zit er wel degelijk in, alleen weet men het niet te verkopen. Of dacht u dan werkelijk dat Vlaanderen in de toekomst economisch gezien altijd beter ging presteren dan Wallonië? Of dacht u dan werkelijk dat binnen Vlaanderen geen onevenwichten zouden kunnen ontstaan die een interne kapitaalstroom vereisen groter dan diegene die nu naar Wallonië vloeit? Het vergt slechts een historicus om het antwoord op die vraag te voorspellen, N-VA moet het dus niet ver gaan zoeken.
Antwerpen is ’t stad en de rest is parking!
En wat met de nieuwe Vlaamse identiteit? Dat alle identiteiten tot op zekere hoogte sociale constructies zijn, dat weet de N-VA wanneer het de Vlaamse vlag een vod noemt. Dat deze sociaal geconstrueerde identiteiten voor mensen echter toch waardevol kunnen zijn, dat weet de N-VA ook wanneer het haastig deze vorige woorden met een fles dreft wegspoelt. Maar Brusselaars, les ‘Bruxellois’, die bestaan niet volgens N-VA. Je hebt Walen en Vlamingen en de kous is af. Eindelijk! Na maanden, zo niet jaren van getreuzel, komt N-VA met een ‘oplossing voor Brussel’: Brussel bestaat niet! Dat krijg je dan wanneer de oorlog om Brussel buiten Brussel uitgevochten wordt en je verwacht dat de Nederlandstalige Brusselaar juichend staat te wachten om geannexeerd te worden door Vader Vlaanderen.
Het grote geluk voor de andere Vlaamse partijen is dan waarschijnlijk nog dat het grootste gevaar voor de N-VA, de N-VA zelf is. Een anti-solidariteitsdenken stopt namelijk niet aan de landsgrenzen, noch aan de gemeenschapsgrenzen. Ook binnen Vlaanderen zijn er verschillende gemeenschappen, verschillende culturen, verschillende talen of dialecten. Ook binnen Vlaanderen is er nood aan solidariteit tussen welvarende en achtergestelde regio’s. Vlaanderen is geen homogene gemeenschap van burgers die staan te springen om solidair te zijn met elkaar, ook hier moet opgeroepen worden tot solidariteit of toch op zijn minst tot samenleven. Had u al eens nagedacht over de nieuwe verhoudingen van ons ‘onafhankelijk Vlaanderen’? Komt er een nieuwe hoofdstad? En zijn alle Vlamingen dan wel bereid om te luisteren naar wat Antwerpen in plaats van Brussel zegt?
Wat lossen we in de naam van de Vlaamse leeuw op door België nietig te verklaren? Waar gaat het heen met ons Vlaams gedachtegoed als we nu ook pleiten voor economische ingrepen totaal wars van enige globale of Europese notie? Of zijn deze ingrepen nu net ingegeven door die wars van of angst voor het globale en Europese toneel? Mensen aanspreken op hun eigenbelang, dat kan en dat werkt. Maar mensen kunnen ook, naast op hun eigenbelang, aangesproken worden op hun solidariteitsvermogen. Nu nog iemand vinden die het doet.
