“Ik was 14 en had enkele foute vrienden. Zelf had ik dat niet in de gaten, tot het ontspoorde. Tijdens de zomervakantie hing ik met hen rond in een leegstaand fabrieksgebouw. We gooiden er bommetjes in het rond. Allemaal vrij onschuldig, tot het laatste bommetje in een berg vlas belandde. We ontsnapten ternauwernood uit het fabrieksgebouw, dat in een mum van tijd in lichterlaaie stond.”

“Wat volgde, was bepaald geen pretje. Samen met die twee vrienden verscheen ik voor de jeugdrechtbank. Omdat er geen sprake was van kwaad opzet, werd ik vrijgesproken, maar op school kreeg ik wel een contract waardoor ik me geen enkele misstap meer kon veroorloven. Bovendien verloor ik al mijn vrienden op school. Ik trok vanaf dan voornamelijk op met mijn oudere zus en haar vrienden.” Na het middelbaar besloot Andries om niet, zoals de meeste van zijn Lokerse klasgenoten, in Gent te gaan studeren maar in Antwerpen. “Om definitief met het verleden te breken.”

Erasmus

Op school gaat alles goed. Andries haalt goede cijfers, al komen er soms herexamens aan te pas. Maar wat hij meemaakte als puber heeft zijn karakter mee gevormd. “Ik bleef onzeker in sociale contacten, was verlegen en kropte mijn verdriet en boosheid ook op.” Al bij al lijkt het toch goed te gaan en in zijn derde jaar vertrekt hij op Erasmus samen met zijn vriendin, een meisje uit zijn klas dat net als hij Italiaans studeert.

In Padova in Italië begint het voor het eerst mis te gaan. Het gaat niet zo goed met zijn relatie. Zijn vriendin zegt dat ze veel last heeft van heimwee. “Ik voelde aan dat ze afstand nodig had maar dat was niet gemakkelijk. We kenden er nog niet zo veel mensen en bovendien had ik zelf geen keuken aan mijn kamer. We moesten dus wel steeds samen eten. Ik besefte ondertussen dat ze steeds minder met me samen wilde zijn maar dat was nu eenmaal onmogelijk.”

Moeilijke relatie

Terug in België voelt Andries dat hij wegglijdt in een depressie. Hij besluit te breken met zijn vriendin, met wie hij toch al een halfjaar lang eerder vriendschappelijk omging. Kort daarna leert hij een nieuw meisje kennen. Ze is een pak jonger dan hij, erg mooi en vooral heel populair. “De relatie met haar maakte en kraakte me tegelijkertijd. Ik zag haar erg graag, maar werd ook heel jaloers. Er was zo’n schril contrast tussen ons. Zij straalde helemaal. Ik lag met mezelf in de knoop. Het maakte me nog onzekerder. Het ging steeds minder goed met me.”

Andries wordt nog veel onzekerder en gaat heel erg twijfelen aan zichzelf, denkt soms zelfs aan zelfdoding. Hij heeft af en toe ook last van woedeaanvallen die uit het niets lijken te komen. Wanneer hij op een dag thuis een deur uitschopt en bijna zijn eigen moeder te lijf gaat, wijst zijn vader hem erop dat het zo niet verder kan. Pas dan zoekt hij samen met zijn familie hulp. Hij gaat op consultatie bij een psycholoog. “Die liet me opschrijven wat ik allemaal voelde wanneer ik zo’n woede-uitbarsting had. Alles wat ik al die tijd had gevoeld, kwam opeens los. Ik schreef pagina’s vol. Zelfs de psycholoog stond ervan te kijken. We hadden het ook over vroeger. Mijn psycholoog legde me uit dat ik veel opkropte. Dat had ik tot dan zelf niet ingezien. Ik leerde mezelf beter kennen dankzij hem. Ook aan mijn nieuwe relatie kwam een einde.”

Overeind krabbelen

Al die tijd zijn alleen enkele goede vrienden op de hoogte van zijn probleem. “Op school lichtte ik niemand in, ook de ombudsman niet, omdat ik vond dat mijn probleem weinig met mijn studies te maken had. Bovendien was ik er elk jaar door.” Langzaamaan kruipt hij uit het dal. Hij leert dankzij zijn psycholoog een time-out te nemen wanneer hij een woedeaanval voelt aankomen. Hij leert plezier te scheppen in kleine dingen en de psycholoog wijst hem op zijn talenten.

Andries doorstaat zijn laatste jaar vrij goed. Hij slaagt er alleen niet in zijn thesis dat jaar te schrijven. “Ik herinner me nog heel precies het moment waarop ik besefte dat het terug goed met me ging. Ik was op reis met mijn vrienden en kreeg telefoon van mijn voormalige vriendin. Ze zei dat ze iemand anders had leren kennen. Ik trok het me niet meer aan. Ik was met mijn vrienden op reis, amuseerde me. Waarom zou ik het me ook aantrekken? Ik wist weer dat zij het belangrijkste voor me waren.”

Op goede weg

Ondertussen heeft Andries een goede job gevonden als vertaler. Hij heeft met zijn werkgever ook een afspraak dat hij de tijd zal krijgen om zijn thesis alsnog in te dienen. Hij voelt zich nu veel gelukkiger dan toen hij student was. Hij is goed in zijn job en dat geeft hem veel meer voldoening en zelfzekerheid dan studeren.

Wanneer we hem vragen hoe Andries de toekomst ziet, antwoordt hij: “Ik weet dat ik iemand ben die vatbaar is voor depressie. Ik denk veel na, ben soms onzeker en krop dat allemaal wel op. Maar ik weet wel dat ik nu sterker in mijn schoenen sta dan voorheen. De sessies met mijn psycholoog hebben me meer zelfvertrouwen gegeven, ik heb geleerd hoe ik met een woedeaanval moet omgaan en kan meer genieten van kleine dingen. Ik heb dus best vertrouwen in de toekomst.”

© 2011 – StampMedia/Lessius –Marieke Vereecken