Nieuws, België, Lokaal, Antwerpen -

“Ik sta hier omdat …”: speakers’ corner op solidariteitsfeest Borgerhout

Op het solidariteitsfeest van 1 mei in Borgerhout werd er duchtig gedanst en gebabbeld onder een lentezonnetje. Maar de aanleiding voor het feest werd niet uit het oog verloren. Op de trappen van het districtshuis was een speakers' corner voorzien. Buurtbewoners en actieve Antwerpenaren kwamen er vertellen waarom ze op 1 mei naar het solidariteitsfeest zijn gekomen. Een overzicht van de bijdragen van enkele sprekers.

vrijdag 3 mei 2013 14:14
Spread the love

DeWereldMorgen.be

Nabila Fadil, buurtbewoonster 

Ik sta hier omdat mijn vader zonder warme moederliefde noch vaders wijze woorden zijn kindertijd heeft doorbracht.

Ik sta hier omdat mijn vader zijn dorpje in het Atlasgebergte verlaten heeft om te voet het vissersstadje Essaouira te bereiken. In de hoop op een beter leven voor hem, zijn toekomstige vrouw en hun ongeboren kinderen.

Ik sta hier omdat mijn vader, mijn grote held, de schaamteloze vleeskeuring heeft doorstaan om in de Luikse steenkoolmijnen te kunnen werken.

Ik sta hier omdat mijn moeder, mijn heldin, haar eerste kind hier op de wereld heeft gezet, alleen, zonder bezoek, noch nieuws of fijne woorden van haar familie 3000 km verder.

Ik sta hier want mijn ouders werkten dubbele shiften om hun kinderen naar de beste scholen te kunnen sturen.

Ik sta hier omdat mijn ouders hun leven voor hun kinderen opgeofferd hebben, altijd nederig ‘ja’ hebben geknikt om welk conflict dan ook te vermijden.

Ik sta hier want mijn ouders zijn niet ingegaan op de raad van het PMS.

Ik sta hier want in het secundair werd ik uitgelachen omdat ik van Borgerokko ben. Oh, wat heb ik je toen vervloekt, Borgerhout.

Ik sta hier want grote hiphop-artiesten gaven onze buurt een betekenis, een waarde, een eigenheid: my hood! Ik hou van jou, Borgerhout!

Ik sta hier want ik word dagelijks omringd door zoveel mensen van verschillende culturen die me elke dag zoveel liefde, zoveel respect, zoveel vriendschap geven! Ik zie jullie graag!

Ik sta hier want zonder mijn ouders, mijn grote helden, had ik hier nooit gestaan. Bedankt voor het leven dat jullie mij geschonken hebben. Ik hou van jullie!

 DeWereldMorgen.be

Herman De Greve, slam poet

ik ben geen lid van een natie
geen club 
noch associatie
die niets meer ambieert dan de dageraad
in een staat 
extatisch de glorie van een verzonnen volk te prediken

nee, 
ik loop niet mee op de tred van noeste trommels
die enkel uitmonden in een woestenij van steriel blijspel
wat ze ook verkondigen

ik red mezelf wel
maar jou ook 
als je dat echt
echt
wil

ik hou van kringen van vrije vogels
die elkaar nu en dan paaien
in een paringsritueel
waarin niets er toe doet
behalve dat je geaard bent
of bereid daartoe

ik maak jou
en jij maakt mij
wij beitelen wederzijds
strijden niet om de beste
wel om het best mogelijke 
gewoonweg mogen zijn
naar waarde

naar waar de weg waarop je woont
zich verlegt met elke stap die je zet

nee, 
hier geen geijkte paden, 
maar eigen paden, 
te betreden op het ritme van eikenbladeren
die sterven in je herfstmaal
opdat wie je ooit was zich kan vermalen tot compost
voor de toekomst
zonder rede, 
maar met een wil
en maden de wonde schoonmaken
zodat jij mij opnieuw vol kan raken
daar
net onder het snijpunt van onze woordenwisseling
begint iets wat zelf ons boekje te buiten gaat

dus, 
vrij me zinnig op
vrij mijn zinnen op
spin ze onderkeels tot verzen
of verzin een tegenritme
hit me 
hits me op
tot we vrij zijn van zinnen
prikkel wat er in zit
ik zet alvast de linzen in koud water
laat me nu even
binnen een uurtje kunnen we aan tafel

DeWereldMorgen.be

Irina Meeusen, buurtbewoonster en kleindochter van Albert De Coninck,
lid van de Internationale Brigades in de Spaanse Burgeroorlog, leider van de Partizanen in België 

‘Sociaal engagement’ is zo’n ruim begrip. Ik worstel er, misschien net als u, dagelijks mee. Hoe vul je die kriebels voor een betere wereld in? Luister je beter naar je hoofd, je hart of je buik? Zet je je in voor een wereld op maat van de mens, dan wel dier of natuur? Wat is het ergste: een wereld zonder ozonlaag, een derde wereldoorlog, een nieuw totalitair fascistoïde systeem of een kaal niemandsland vol honger en dorst? Hoeveel boeken van Marx, Chomsky, Verhaegen, Galeano, Peter Mertens, de Koran, Nussbaum of Orwell, … lees je alvorens je in actie schiet?

En áls je dan in actie schiet, hoe doe je dat dan? Geef je les? Ga je op straat? Teken je online petities op Avaaz? Organiseer je volxkeukens, buurfeesten of tombola’s voor het goede doel? Of ga je doctoreren over de interculturele samenleving of een coöperatieve bank? Word je politicus? Ga je werken bij een NGO? Deel je gratis soep uit aan daklozen? Of word je guerillero of guerillera? Eet je vegetarisch, veganistisch, biologisch, fair trade bananen of juist lokale vergeten groenten? Of koop je bij de Iranees bij jou om de hoek? Strijdt je voor de rechten van de vrouwen, kinderen, arbeiders, migranten of inheemse of onderdrukte volkeren? Of zet je je om te beginnen in voor je eigen zieke vader?

En dan… Hoe trouw blijf je aan je geweten? Is het toegestaan om tussen dat betogen, lezen, debatteren en organiseren door je kont te shaken op machistische reggaeton, een McFlurry te eten uit de McDonalds, lang uit te slapen en niet naar de 1mei stoet te gaan? Kan je wel een vliegtuig met kilo’s kerosine nemen naar een tropisch eiland? Ga je vrijwilligerswerk doen in Guatemala, dat momenteel strijdt tegen ex- genocidairs, of begin je eerst bij de daklozen en nieuwkomers bij jou in de buurt? Eer je je strijdbare en moedige voorouders of concentreer je je enkel op het hier en nu?

Het huidig kapitalistisch asociaal consumptiesysteem maakt het ons quasi onmogelijk om nog ethisch verantwoord te leven. Maar één ding is wél zeker: we kunnen zonder problemen ethisch verantwoord dénken. Duits-Joods politieke denkster Hannah Arendt zei: “Durf en blijf denken, begrijpen en oordelen. Versta het kwade, het onrecht.” Dit is al een startpunt.

Danku, beste medeburger, buurtbewoners om dit initiatief voor solidariteit en verbondenheid mee mogelijk te maken!

 DeWereldMorgen.be

Amina Belorf, slam poet

Ze hebben mijn
woorden gestolen
en ze vermomd
onherkenbaar
ingekaderd

net een kunstwerk
gekneed
in vormen, maten en gewichten
optimistisch, pessimistisch
ongevraagd en beklaagd
weggesmeten, teruggehaald
niemand die de dwang vertaalt
opgemaakt en toegedekt
ruwe schets met wauw – effect.

Maar wie ben ik met mijn kaders
andere visie, zelfde bril
het zijn niet de dagen die ik tel
maar de nachten zonder slaap
niet de mensen die ik ken
maar zij die ik kwijt ben
niet mijn verhaal dat ik vertel
maar dat van iedereen

laat me een
weg banen
in dit web waar
we tegen
willens en wetens
apathisch wezen

laat me zoeken
in een kluwen van verwarring
waar de stilte
sluipend en schreeuwend
in onze kleren kruipt

mijn oogleden
zijn spiegels
van een zee vol vragen
van uitzicht
boven inzicht
tot vorm
zonder inhoud

begerig
reik ik als een verslaafde
naar het vat van zielsrust
door in de
zachtheid
van het zilte zand
mijn twijfels neer te
leggen.

als kind
trok ik
een smalle lijn
in zand en bosgrond
en las het verhaal
van zorgeloos geluk

ik ging
van hoofd naar hart
en tweemaal terug
bouwde een brug
bij gebrek aan taal

dan verbond ik
de ruimte tussen
zwart en wit
tekende wegen van
noord naar zuid

ik leende de tijd
en kleurde de wijzers
dankte de mensen
van deur tot deur

als kind
goochelde ik woorden
weefde de beelden
tot eigen verhalen
en veranderde het einde
van droevige films

nu,
teken ik de lijn
tussen jou en mij
zoekend
naar vormen
om afstand te dichten

geef me
kaart en kompas
voor wat ooit
zo vaag niet was

schrijf het op een
post-it
en laat het achteloos
achter

één woord: ver-bin-ding
met dezelfde eenvoud
als die van van een
kindertekening.

 

DeWereldMorgen.be

Marc De Quidt, buurtbewoner

Borgerhoudt van Iedereen
is geen woordspeling
het is ook geen vaststelling
dat vandaag BorgerhouDt van Iedereen is
en het is zeker geen marketing slogan

want BorgerhouDt, laten we eerlijk zijn,
noch Antwerpen noch Borgerhout is van iedereen
nog niet van iedereen

Maar sinds we hoorden
dat Antwerpen niet meer van iedereen was
werd de kreet
een geuzennaam
vanaf nu is het een strijdkreet

Welke strijd dan wel?

Wij willen een BorgerhouDt van Samenleven

* dus ook van de hooggeschoolde
die omwille van zijn huidskleur gevraagd wordt
of hij adviseert om in bananen te beleggen

* dus ook van de handelaar op de Turnhoutsebaan
die zonder veel scholing probeert uit de werkloosheid te geraken

* dus ook van wie amper of niet rondkomt
54% van de Marokkaanse buurtbewoners leeft in armoede
onder hen kinderen en ouderen
Hiervoor sluiten we de ogen niet

* dus ook van Mohammed die geen werk vindt
terwijl hij als Mark wel aan een job geraakt
of een woning

* dus ook van de jongere
die in de val gelokt werd van het gemakkelijk geldgewin
in de val gelokt door criminele organisaties achter de schermen

* dus ook van de patser
die de naad uit zijn broek werkt
en al zijn spaarcenten in een auto steekt
dat hem toch een minimum aan uitstraling geeft
in verder een grauw bestaan

Dat BorgerhouDt van Samenleven,
daar streven we naar.

Borgerhoudt van Delen

We delen vandaag
we delen muziek, eten, statements

* we delen niet zomaar
we delen als een aanklacht
omdat er ongelijk verdeeld is
en omdat de ongelijkheid groeit

* Voedselbedeling is noodhulp
voedselbedeling terwijl tonnen eten weggegooid wordt
voedselbedeling als een blijvende aanklacht
opdat het op een moment niet meer nodig zou zijn
en we de schande van de armoede uitgeband hebben.

Borgerhoudt van vrijemeningsuiting

Deze week hoorden we een oproep tot een betogingsverbod
Als dat het resultaat is van de provocatie van extreem rechts
dan halen ze een belangrijke slag thuis
Want een betogingsverbod is
op de eerste plaats ten nadele van de sociaal zwakkeren
Het is hallucinant dat hun provocatie
er toe zou leiden dat sociaal zwakkeren niet meer mogen manifesteren

We staan hier met zijn vieren
twee autochtonen of noem ze Belgische Belgen
twee allochtonen of noem ze Marokkaanse Belgen.

Je hebt ze gehoord,
mondige allochtonen,
een man en een vrouw die hun toekomst hier willen uitbouwen.

Zij schoppen aan tegen onrechtvaardigheden die ze dagelijks ervaren.
Zij hebben hier een stem
en verdienen alle respect.

We hebben in het verleden meegemaakt
dat mondige allochtonen de mond gesnoerd werden.
Ze werden letterlijk gediaboliseerd.
Ze waarschuwden ons tien jaar geleden….

Hebben wij hun waarschuwing gehoord
en gerespecteerd?

Woonstraten, winkelstraten, ook groene pleinen
moeten van iedereen worden,
Borgerhout moet van iedereen worden!

DeWereldMorgen.be

Maryam H’madoun, buurtbewoonster

Voor ons Borgerhoutenaren, was de maat vol. We waren verontwaardigd, maar ook niet geheel verrast. Want als geen ander heeft het district Borgerhout, ons Borgerhout, ervaring met racisme.

In de jaren ’90 waren uitspraken zoals “goa terug naar u land gij vuile Makkak” hier courant. En als spelende kinderen stonden we aanvankelijk perplex, maar na verloop van tijd keken we nergens meer van op.

In 2006 werd een hoofddoekenverbod ingevoerd in loketfuncties, dat zich daarna als een vuurtje verspreidde naar alle belangrijke instellingen in dit land. Een medewerker van het districtshuis in Borgerhout vormde de aanleiding. Haar hoofddoek maakte burgers bang, en was niet neutraal volgens de norm bepaald door het stadsbestuur. Een uiterlijk kenmerk dat niet “van eigen bodem” zou zijn, joeg om onbekende reden schrik aan en leidde uiteindelijk tot scheldpartijen op straat en uitsluiting elders. Het racisme waarvan we dachten dat we het (althans politiek) een halt hadden toegeroepen, stak alweer de kop, maar had nu een ander gezicht.

Vandaag is het dan weer normaal om te geloven dat de levensstandaard en – kwaliteit in Borgerhout enkel kan toenemen als hier meer witte middenklasse gezinnen komen wonen, als meer witte kindjes de “zwarte” concentratiescholen bevolken, en als witte ondernemers hier een zaak openen. Racisme is subtieler en verfijnder, maar de idee dat al wat wit is intrinsiek goed is, en al wat gekleurd is intrinsiek minder en niets te bieden heeft, leeft nog steeds.

Onze oproep die duidelijk veel gehoor heeft gekregen is daarom niet om alleen standpunt in te nemen tegen fascistische en extreemrechts initiatieven, tegen de buitensporige acties tegen onze jongeren en onze armen, maar ook tegen elke vorm van racisme, zelfs in haar meest subtiele vorm. Racisme is dan wel vernieuwd, maar daarom nog niet wenselijk!

Ook na vandaag zullen we geconfronteerd worden met situaties en gebeurtenissen waar we bewust de keuze zullen moeten maken om ofwel mee te stappen in het racistische discours, of daartegen stelling in te nemen en te laten zien dat pluralisme verrijkend en versterkend is. Ook en misschien zelfs vooral hier in Borgerhout! En dit kunnen we als Borgerhoutenaren alleen door elkaar te leren vertrouwen, open te staan voor elkaar en door solidariteit de rode draad te maken in onze gedeelde toekomst!

 DeWereldMorgen.be

 Jan Blommaert, professor en Antwerpenaar

1 mei-manifest van de Vooruitgroep

Samen met andere delen van de wereld kreunt Europa onder een crisis die de grondvesten van de samenleving aantast. Toch roept men in dit land dat de verkiezingen van 2014 moeten gaan over de staatkundige toekomst van België, of beter die van Vlaanderen.

Onze aandacht als kiezer zou niet mogen gaan naar onze toekomst als werkloze, zieke, gepensioneerde, alleenstaande ouder, laagopgeleide jongere, of onze toekomst als onderwijzer, vrachtwagenchauffeur, postbode, ambtenaar, bakker of verpleegkundige.

Onze aandacht zou moeten uitgaan naar onze toekomst als Vlaming, punt uit. Als we dat doen, zo klinkt het, dan zal het allemaal wel los lopen met ons als werkende, werkloze, zieke, gepensioneerde, alleenstaande ouder, laagopgeleide jongere.

We zouden ons bij dit alles ook niet bezig mogen houden met de grote maatschappelijke tegenstellingen en ongelijkheden: die tussen rijk en arm, man en vrouw, inboorling en inwijkeling, arbeid en kapitaal, links en rechts. Evenmin als over de duurzaamheid van onze economie, de grondstoffenjacht of het geweld in de wereld.

Doen we dat wel, dan scheppen we verdeeldheid en begeven we ons op het pad van het populisme. Immers, als enkel onze toekomst als Vlaming op het spel staat, moeten we ons allen gedragen als goede Vlaming. Zij die dat niet doen – en dat zijn er nogal wat – moeten snel in de pas leren lopen.

Alles wat radicaal en afwijkend is, zo luidt het, wekt negatieve energie. En het vaderland moet worden gebouwd met nieuwe positieve energie. Daarom, al dan niet bebaarde en gesluierde moslims, al dan niet links denkende en ‘elitaire’ kunstenaars en intellectuelen, al dan niet strijdbare vakbondsmensen, al dan niet activeerbare werklozen, al dan niet doelloos rondhangende jongeren: integreer u in dit nieuwe Vlaanderen, en hou je mond over wat ons verdeelt!

Terwijl we ons aldus integreren, betalen we met zijn allen groteske bedragen voor de schande van de eeuw: de fout gelopen speculaties van bankiers die moet worden goedgemaakt door de afbouw van alles wat onze samenleving samen-leefbaar maakt.

Solidariteit staat niet meer voor de sterken die de zwakken steunen; wel voor de zwakken die de sterken royaal betalen en daarbij moeten geloven dat dit ook voor de zwakken de beste zaak is.

We moeten ook geloven dat alles wat we nodig hebben als mens, in eigen huis zowel als op wereldschaal, enkel nog als marktwaar en niet langer als recht kan bestaan. En dat die marktwaar ook aan steeds oplopende marktprijzen zal worden verschaft.

Water, elektriciteit, verwarming, gezondheid, onderwijs, openbaar vervoer, sociale zekerheid, pensioen: ze worden niet meer verstrekt vanuit een ideaal van menselijke waardigheid – iedereen heeft het recht op een goed leven, zegt artikel 23 van onze grondwet. Neen, ze zijn hoogrendabele koopwaar net omdat niemand zonder kan.

We moeten aanvaarden dat we als mens enkel nog iets betekenen in zoverre we bijdragen tot de welstand van de aandeelhouders van onze werkgever. De logica van die laatste – meer, meer, meer winst – is de logica van ons leven geworden.

Die logica zouden we gewoonweg moeten aanvaarden. Indien we er kritische vragen bij stellen, zijn wij radicaal, zelfs extremistisch, irrationeel en populistisch. Immers, in een vrij en autonoom Vlaanderen en een sterk en performant Europa zullen al deze kwalen verdwijnen. Zeur dus niet en werk aan dat wervende project, zo zeggen ons politici wier roots in ondernemersorganisaties, banken en beleggingsinstellingen liggen.

Welnu, wij aanvaarden deze logica niet. Waarom niet? Omdat er niets logisch en vanzelfsprekend is aan structurele uitbuiting, aan ideologisch gestuurde verarming, aan georganiseerde ongelijkheid, en aan opgelegde onmondigheid.

Ze zijn immers niet het gevolg van grote natuurwetten. Ze zijn het gevolg van grote politieke keuzen die door grote belangen worden aangestuurd.

De inzet van de Moeder Aller Verkiezingen is dan ook niet een hervorming van de staat. De inzet is de hervorming van de samenleving. Men probeert ons een samenleving op te leggen die elk aspect van menselijkheid reduceert tot economische winst of verlies. En terwijl dit gebeurt, vraagt men ons een heel andere richting op te kijken: naar een wapperende leeuw die een wapperende driekleur zal vervangen. Daarin, zegt men, ligt ons geluk, dàt is ons artikel 23.

De Vooruitgroep is van oordeel dat de verkiezingen moeten gaan over de belangrijke zaken die ons leven, dat van onze kinderen en kleinkinderen ingrijpend bepalen. Ze moeten gaan over het soort leven dat we onze kinderen en kleinkinderen kunnen aanbieden. En ze moeten gaan over het soort macht die ons die toekomst garandeert.

Die macht ligt in toenemende mate op hogere schaalniveaus en ze heeft ook invloed op veel meer dan de individuele natiestaat. Nationalisme – het terugplooien naar de kleinst mogelijke schaal – wijzen wij daarom van de hand. Het ontkent eenvoudigweg de grootte van de kwesties waarmee wij worden geconfronteerd.

De crisis raakt de hele wereld, en verzet daartegen is nergens beperkt tot de strikt lokale schaal. Wie ons voorhoudt dat dit niet zo is, die is niet in staat de problemen op te lossen.

Wat is de toekomst voor de 26 miljoen werklozen in Europa? Wat gaan we doen aan de spectaculaire stijging van de grote vermogens, wereldwijd, in een tijd wanneer men de laagste uitkeringen terugschroeft? En wat gaan we doen aan de geschatte duizend miljard euro die jaarlijks in Europa aan de belastingen worden onttrokken, of de vijfentwintig biljoen euro die in offshore belastingparadijzen worden gestald?

Hoe is het gesteld met een democratie die de oekazen van speculanten en financiers moet volgen? En wat doen we aan een kapitalisme dat steeds grotere delen van de planeet vernietigt en steeds meer mensen in de meest weerzinwekkende omstandigheden uitbuit – denk aan Dhaka. Over dit soort vragen moeten de verkiezingen gaan.

Dat we met deze stelling polariseren, is vanzelfsprekend. We zijn van oordeel dat onze samenleving vandaag gebaat is bij polarisering, bij een scherp onderscheid tussen rechts en links.

Want beide begrippen staan niet langer voor verschillen in detail: ze staan nu voor fundamentele verschillen in het verhaal over onze toekomst. Wie ons vertelt dat dit niet zo is, en dat het hier gaat om achterhaalde en uitgesleten gedachten, die dringt ons in dezelfde adem de kreupele logica op die wij verwerpen.

En met polarisering bedoelen we niet, zoals anderen, de uitsluiting en eliminatie van delen van de bevolking. Het woord staat voor een radicale keuze voor een solidaire en democratische samenleving en de radicale afwijzing van een elitaire of aristocratische samenleving.

Een radicale afwijzing van een samenleving die naar haar navel staart en denkt dat de rest van de wereld er niet meer toe doet. En een radicale afwijzing van een samenleving die, zoals wijlen Margaret Thatcher en Milton Friedman beweerden, enkel bestaat als een kiesvereniging van hun eigenbelang nastrevende individuen.

Het is nu tijd voor polariserende ideeën, een echt en grondig alternatief voor een orde die ons, uit naam van de natuurwetten van de Vrije Markt, dwingt tot de afbouw van wat in een eeuw strijd en inzet is verwezenlijkt. Die strijd en inzet wàren polariserend, en die polarisatie heeft onze samenleving vorm gegeven. We zijn juist door polarisering een democratie en een rechtstaat geworden.

1 Mei is waar ook ter wereld een feest van de solidariteit, van de strijd voor een betere samenleving en voor de menselijke vrijheid en waardigheid. Het mag nooit minder zijn dan dat: een moment waarop we de grote verhoudingen bij ons en elders ter wereld kritisch ondervragen, en zij die ons willen dwingen tot de afbouw van deze samenleving en het opgeven van menselijke waardigheid kordaat van antwoord dienen.

DeWereldMorgen.be

Yvan Brys, namens de holebi- en transgenderbeweging

Ik sta hier…

Omdat ik U graag wil uitnodigen voor een twee andere feestjes.

Het eerste is het jaarlijkse feest van homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders in dit land.

We noemen het feestje tegenwoordig de Pride: een manifestatie van trots, zichtbaarheid en weerbaarheid.

Dat feestje heeft plaats op zaterdag 18 mei, in Brussel.

Vorig jaar waren we met 70.000

Dit jaar staat de pride in het thema van de familie. Het is immers 10 jaar geleden dat het huwelijk werd opengesteld voor koppels van hetzelfde geslacht. Er is nog een hele weg af te leggen vooraleer alle vormen van familie gelijke kansen en rechten hebben.

De strijd tegen discriminatie van holebi’s en trannsgenders is een sociale strijd, net zoals de strijd voor de gelijkheid tussen arbeiders en bedienden, of de strijd tegen het racisme. Een strijd die over de gehele wereld gevoerd wordt en jullie steun verdient.

Brahim Laytouss, voorzitter van de Gentse moskee Al Markaz zei het vorig jaar heel duidelijk tijdens het vrijdaggebed: “net zoals wij soms het slachtoffer zijn van racisme, zijn zij slachtoffer zijn van homohaat. Die mensen hebben zelf de keuze gemaakt om zo’n relatie aan te gaan en in een democratie hebben zij het recht om die keuze te maken. Het kan niet door de beugel om daarop met geweld te reageren. Jongeren zijn fout als ze denken dat ze zo iets goeds doen voor de islam.”

En dan is er nog dat tweede feestje: de World Outgames.

Holebi’s en transgenders zijn sportieve mensen. Zij houden van (‘t) sport.

We hebben dan ook een lange traditie in het organiseren van onze eigen Olympische Spelen, net zoals de Paralympics zijn er ook de World Outgames voor holebi’s en transgenders. Dat is niet enkel bevorderlijk voor onze sportieve conditie, we ervaren nog steeds dat je in een doordeweekse sportclub nog altijd moeilijk voor je geaardheid kunt uitkomen.

De World Outgames, zoals we onze spelen noemen, hebben plaats in deze stad, van 31 juli tot 11 augustus.

Samen met heel wat sportieve holebi’s en transgenders komen er ook een grote groep holebi- en transgender-actvisten naar Antwerpen. Naast de sportwedstrijden is er ook een mensenrechtenconferentie.

Er zijn immers nog heel veel landen waar je omwille van je homo of lesbisch zijn vervolgd wordt. In een beperkt aantal landen kan je er nog voor ter dood veroordeeld worden.

We hebben vandaag bewezen dat feesten een goeie remedie is tegen als wat de mensen verdeelt. Ik hoop jullie dan ook te mogen ontmoeten op de Brusselse Pride op zaterdag 18 mei en de World Outgames begin augustus.

DeWereldMorgen.be

Keltoum Belorf, buurtbewoonster en hoofdredacteur DeWereldMorgen.be

WAARDELOOS

Ik sta hier vandaag omdat er mensen zijn die in deze wijk op de Dag van de Arbeid tegen mij,een nakomeling van de zogenaamde  ‘gastarbeider’, wilden betogen. Ze willen mij hier weg. waarom? Omdat ik, ik ben waardeloos…

Mijn taaltje van ginderachter, is waardeloos. Alleen mijn grootmoe in den Atlas is blij als ik met haar praat in een rafelig heimwee-berbers uit de jaren ’60, in allerijl meegegrist door pa en ma toen ze vertrokken.

Mijn geschiedenis, cultuur en tradities? Waardeloos…
In heel mijn schoolcarrière, zelfs geen voetnoot waard geweest.

Mijn mooie exotische naam dan? Op een cv?  
Automatisch verticaal geklasseerd in de map ‘waardeloos’…

Vroeger, de gastarbeider, dat was tijdelijk en je plaats was duidelijk. Geen haan die kraaide om je brabbeltaaltje, religie of cultuur zolang je onder de grond kolen groef, aan de hoogovens of de lopende band stond.Toen werd er nog gesmeekt om die goedkope handen van je.

Nu, werkloos , overladen met inburgeringspakketten, trajecten, integreren, assimileren. Gasboetes, migrantentaks, hoofddoekenverbod. Ook al schrappen we het woord allochtoon, je blijft altijd die van ginder, de moslim, de extremist, de fundamentalist, de jihadist, de hangjongere,de kutmarokkaan, de patser, de bruine, de makak…. ken je plaats. 
Je bent: waardeloos…

Al klap je evengoe antwaarps als Fonske van slagerij Delaet, toch bleft aaa Nederlands: waardeloos…

Nieuwe hippe cafeetjes en dure tavernes, die doen deze buurt heropleven. Maar jouw groentewinkeltje, kruidenier of snack waar je jaren aan hebt gezwoegd, die je begon toen deze wijk nog een verloederde dichtgetimmerde verlaten zone was,
no way: waardeloos…

Jouw café of shishabar die je opende omdat deuren van andere zaken voor je kroezelkopje sloten: waardeloos…

Jij, jij van de tweede, derde, vierde generatie, jij die de bulten in de Antwerpse straatstenen, de effen kanten van de straathoeken en de groeven in de banken op de pleintjes als je broekzak kent.
Jij die al evenveel frieten met tartaarsaus achter de kiezen hebt als de doorsnee sinjoor.
Jij, jij zult nooit wij zijn want jij, jij bent: waardeloos…

Misschien moet je ook gewoon eens in eigen boezem kijken in plaats van telkens anderen de schuld te geven.
En? Zie je wel: waardeloos…

Wij, wij zijn verdraagzaam.
Wees blij dat we je tolereren want jij,jij blijft: waardeloos…

Weet je al wat je zal zeggen tegen je kleine als die op een dag komt vragen ‘mama, later, als ik groot ben, word ik dan ‘wij’… of zoals jij: waardeloos…’

DeWereldMorgen.be

Danielle Dierckx, buurtbewoner, professor aan UA over armoede

“Ik sta hier, want ik ben gevraagd om over armoede te spreken. Ik las er boeken over, bestudeerde cijfers, maar vooral: ik sprak met vele mensen die met armoede te maken hebben.

Mijn conclusie is dat armoede een ziekte is. Je wordt er moe van. Het doet pijn, overal pijn. Het kruipt waar het niet gaan kan. Het is alsof men de hele tijd op je adem trapt. Het gaat meestal van kwaad naar erger.

Armoede is een ziekte, maar ze wordt niet erkend door een of andere verzekering en je wordt er niet voor terugbetaald. Het bewijs: de meeste vervangingsinkomens liggen veel te laag om er een menswaardig leven mee te leiden of om mee rond te komen.

Wie door die ziekte wordt getroffen, wordt minder en minder getolereerd. De samenleving vindt dat het je eigen schuld is. Heb je geen job, zoek dan een job (ook al zijn er geen). Spreek je geen Nederlands, leer dan Nederlands (en blijf ondertussen aan de kant staan).
En ondertussen legt die ziekte een hypotheek op onze samenleving. Ook in Borgerhout.

Volgens de cijfers wonen er minimum 4000 kinderen in ongezonde en te kleine huizen, zonder eigen kamer of plaats om te spelen. Beste beleidsmakers, waar blijft die publieke speelruimte voor hen? Waarom talmen over wel of geen park? Maar ook sporthallen en andere zalen zijn er tekort.
Waar blijven die betaalbare woningen voor wie huurt?

Er zijn scholen tekort en jaarlijks brengen 100 zogenaamde ‘moeilijke jongeren’ in Borgerhout van februari tot september de schooluren door op straat. De scholen willen hen niet langer.
Het is hoog tijd dat we herverdelende keuzes maken.

Halleluja!”

 DeWereldMorgen.be

Mon, slam poet

 
TELEVISIE

De geloofsillusie waar ik mezelf elke morgen in verlies
is onze metalen God van kinderfantasie in verwrongen perspectief.
Met een netwerk van kijkcijferslagadervertakkingen
zet hij ons op een heerlijk hersendieet van basiskabelvervlakkingen.
Gepolariseerde bastaardzoon, geboren uit statische schittering,
gekloond om ons voor de komst van het onbekende te verwittigen.
Mn empathie wordt verplaatst van stoeprand naar ginderachter
waar mensen lijden.
Wij kijken
en vinden de beelden prachtig.

Het was maar een gedacht
onverwacht
rond half acht.
Het was maar een gedacht
onverwacht
rond half acht.
Het was maar een gedacht
onverwacht
rond half acht.
Het nieuws verschijnt.
Het nieuws gaat af.

Het is maar een gedacht.
Dat opkomt rond half acht.
Het is maar een gedacht
dat opkomt rond half acht.
Het is maar een gedacht
dat opkomt rond half acht.
Het nieuws verschijnt.
Er wordt gezapt.

Slachtoffer van het onklopbare Vandenborre promotieteam
maakt kanttekeningen bij belevingen die we nu ter plaatse overzien.
Robotnieuwslezers die feiten vastleggen voor een coma collectief
dat de wereld rondom weergeeft door een vierkant van vier tot vier.
Ontvoer en kalmeer! Zet een punt achter ons sterrenbeeld!
Ik doneer mijn brein aan de verleiding van de Grote Schermprofeet!
Passies passief verwijderd en toch ter plekke overdonderd worden
door ons tijdelijk bijgeloof in de grenzen van een elektronenmonster.

Want het is een monster
dat u opvreet met huid en haar.
Ik ben jarenlang
eigenlijk niet meer uit mn huis geraakt.
Want het is een monster
dat u opvreet met huid en haar.
Ik ben jarenlang
eigenlijk niet meer uit mn huis geraakt.

Want ik zal nooit vruchten kunnen plukken
op een strand met fruitbomen.
Vergeet mijn duizend dromen.
Ik hoop dat die van u uitkomen.

Maar stel het beeld eerst af! Maak van mij iets meer dan normaal!
Ik wil godverdomme het goud aanraken dat hier geldt als waarheidsideaal!
Hou me vast in een dagdroom, centimeters van het scherm verwijderd
en kruip dichterbij om het familieleven tot in de kern te begrijpen!
Ik wil elke seconde reclame en groenten kopen vanuit mijn bed! Ik stik!
Ik wil rondwandelen met de doden wanneer mn gezicht weer eens wordt weggeklikt.
Ik wil mijn hartslag aansluiten op de startkabels van kanaal 0
en wegdromen achter het glazen oppervlak van flauwekul.

Verdwijn voor een ogenblik.
Verdwijn.
Al was het maar voor een ogenblik
Omhels de blackout.
Omhels de blackout.
Omhels de blackout.
Is het u nog niet gelukt?
Dan wil ik terug.
Opgesloten tussen flikkerlicht en lucht.

Vermijd de buitenwereld terwijl ik thuis gewoon blijf doen.
Vastgeketend aan de zetel met uitzicht op het drama hoogseizoen.
Stroboscoop effect projecties als ik met mn ogen knipper.
Het neveneffect zit benedendeks maar gaat bovenop mn focus zitten.
Klein of groot scherm, dat maakt allemaal al lang niks meer uit.
Ge wordt bang van niks of niemand, alleen van barsten in uw binnenruit.
Blindgestaard op ons parallel van holle betaling.
Pak mn hand
dan zappen we samen verder naar de volgende ervaring.

-Mon –

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!