Mijn gevoel, naar aanleiding van mijn verschijning voor de correctionele rechtbank van Nice afgelopen woensdag 4 januari, is het gevoel van een landbouwer wiens beroep het is mensen te voeden vanuit de aarde. En nu bevind ik me in een strijd die de mijne niet zou moeten zijn.

Ik ben beginnen werken op mijn 16e. Ik heb niet veel gestudeerd en ik verdien de helft van een leefloon. Ik heb een rammelkar van een auto die ouder is dan 20 jaar en een slecht geïsoleerd huis van 30 vierkante meter. Ik ben geen held, geen politicus, zelf oorspronkelijk geen militant, maar een simpele burger van de vallei die mensen heeft meegenomen die auto-stop deden.

Ik slaap sinds meer dan vier maanden drie uur per nacht en ik heb dit jaar geen olijven kunnen oogsten. Ik heb niet kunnen werken en mijn hoofd stond er ook niet naar. Ik heb noch geld noch de wapens om te strijden, maar ik heb nergens spijt van en ik zal voortdoen. Democratie is volgens mij niet enkel het ondertekenen van een petitie maar ook de plicht om te strijden voor de democratie en je deur te openen voor mensen die het nodig hebben. Of ze nu van de straat naast jou komen of van Somalië, Tsjaad, Soedan of Eritrea.

Dat is hetgeen ik gedaan heb en ervoor gezorgd heeft dat ik vandaag voor het gerecht wordt gedaagd.

“Ik wilde de bevolking en de politiek alarmeren”

 In 2015 ben ik migranten beginnen meenemen die auto-stop deden in Vingtemille, om ze bij me thuis op te vangen. In augustus heb ik me een eerste keer laten tegenhouden met acht Eritreëers in mijn auto, in vervoerscondities die niet ideaal waren. Als lid van het collectief Roya Citoyenne (vzw) kon ik toen genieten van een “humanitaire” immuniteit. Ik werd zelfs goed onthaald door de grenspolitie.

Het probleem leek vooral te zijn dat mijn persoonlijk voertuig niet goed aangepast was aan het transport voor personen. Ik kocht met mijn spaargeld een busje dat terugbetaald werd door de vzw. En we hebben onze acties verdergezet. Ik kocht een bureau en een fax zodat ik er beter voor zou kunnen zorgen dat geïsoleerde minderjarigen opgevangen zouden worden. En ik ben ook begonnen met het mediatiseren van de situatie om de bevolking en de politici te waarschuwen, en ook om een spoor achter te laten over wat er aan het gebeuren is.

“Welke boodschap verspreidt men door mijn proces?”

Het aantal mensen dat bij mij toekwam bleef stijgen en we waren op een gegeven moment met 58 mensen bij mij thuis. Mijn tuin was omgevormd tot een camping met caravans, een hutje, en vele anderen gaf ik onderdak bij mensen hier in de buurt.

 Een beetje verloren en ten einde raad beslisten we om een verwaarloosd gebouw, dat niemand zou storen, als kraakpand te gebruiken. Wij zijn maandag toegekomen, donderdag werd het ontruimd en werden we er buitengezet.

 Sindsdien word ik vervolgd voor de hulp met het transport en het verblijf van mensen zonder papieren. Welke boodschap laat men dan doorklinken op mijn proces? ”Als je een zwarte aan de kant van de weg ziet staan, vraag hem dan eerst zijn papieren”? Dat is toch tragisch.

“De staat is mensen aan het kapot maken”

Ik ben in Alpes-Maritimes de getuige van een ontmenselijkende aanpak van de toestand, uitgevoerd door een onbegrijpelijke politiek. Ik ben me bewust van het illegaal karakter van mijn acties, maar we hebben geen keuze: we kunnen deze mensen niet zomaar op straat laten.

 De rechtbank dreigt met acht maanden voorwaardelijk. Als ik verder doe, dan ga ik naar de gevangenis. Maar ik ga niet stoppen, ik zal niet de medeplichtige worden van dergelijk beleid. Dat de procureur, de prefect en meneer Ciotti met hun eigen ogen komen kijken naar wat er gebeurt in het departement! En dat ze zelf deze gebroken mensen terugbrengen naar de grens! Deze veiligheidspolitiek slaat op niets. Iedereen passeert over de grenzen. Het is te gek voor woorden. We zijn mensen aan het kapot maken en het zal een dure rekening zijn om dit nog goed te maken.

Als we niet in staat zijn om deze mensen hoop te geven dan moeten we niet verbaasd zijn over de miserie en het oncontroleerbare geweld als gevolg. Men beschuldigt mij van het herbergen van terroristen? Op die manier creëert men net dat terrorisme! Het is door het totaal negeren en stigmatiseren van mensen dat men terroristen creëert!

“Er zijn nog 15 mensen bij mij, en ik zal voortdoen”

 Vandaag zijn er zo’n 15 mensen bij mij, en er zijn 30 minderjarigen waarvoor we een comfortabeler onderdak voorzagen in de vallei. Voor de minderjarigen wachten we nu nog tot de overheid er zich over ontfermt. En ik zou hen moeten buitengooien? Ik doe dat niet. Men zou mij nog kunnen aanklagen dat ik hun leven in gevaar breng…

De beslissing die de voorzitter van de correctionele rechtbank van Nice op 10 februari moet nemen, zal een moeilijke zijn. Ik ben me daar bewust van. Maar ik verwacht de vrijspraak: het is de Staat die zich in de illegaliteit bevind, en alle inwoners van de vallei zijn daar de getuige van.

Pierre Alain Manoni werd op 6 januari 2017 vrijgesproken voor het vervoeren van drie Eritreese vrouwen (waarvan 1 minderjarig) die medische hulp nodig hadden. Hulp aan mensen die zich in gevaar bevinden is in Frankrijk tot nog toe dus niet strafbaar en werd door deze uitspraak herbevestigd. Voor de uitspraak bij Cedric Herrou is het afwachten tot 10 februari 2017. Een korte verklaring door hem na zijn verschijning op 4 januari.

*Gecorrigeerd en mogelijk gemaakt door Rozzen Le Carboulec, vertaald door Benoit Douchy