Ik ga naar Brazilië en ik neem mee… mijn visum, een bikini en een diefstalverzekering. Meer is niet nodig, niet?

Nochtans, als ik ‘de modale mens’ mocht geloven, vertrek ik totaal onvoorbereid en ben ik eigenlijk, let’s face it, ronduit zot. Ik word zowaar vaak meewarig bekeken. Brazilië? Rio? Met de ambitie om te werken als freelance journalist-vertaler-leraar? Hum, blijkbaar heb ik heb ik het niet zo goed begrepen: ten eerste zal ik elke week een pistool tegen mijn hoofd krijgen, ten tweede is Rio zo duur als New York en ten derde is het absoluut ridicuul dat ik verwacht er werk te vinden, en nog ridiculer is het dat ik hoop op wat freelance opdrachten, in tijden van journalistieke crisissen. Die Vanhee toch, ze heeft nooit goed gespoord maar nu gaat ze toch echt de mist in.

“Die Vanhee toch, ze heeft nooit goed gespoord maar nu gaat ze toch echt de mist in.”

Eigenlijk is het sowieso ronduit een mirakel dat ik nog leef. Het is een wonder dat ik in Afghanistan niet gekidnapt werd noch een bom op mijn hoofd kreeg. Alleen in Zuid-Afrika gaan reizen was een pure zelfmoordmissie en me niet inspuiten voor elke vlieg of virus van een scheet groot, al helemaal.

Het kan inderdaad zijn dat ik beroofd of verkracht zal worden, dat ik zonder een rooie frank terugkeer en maandenlang bonen zal moeten eten. Misschien vind ik ik dan geen werk en zal ik daardoor in een levenslange depressie belanden en zal ik uiteindelijk jong sterven. Vreselijk toch.

Maar, en het mag wat melig klinken, weet je wat wel het allerergste zou zijn dat me zou kunnen overkomen? Dat ik niet zou vertrekken. Dat ik zou luisteren naar alle middelmatigheid en naar het Vlaams boerenverstand. Want dan was ik al lang dood. Amen, zou mijn nieuwe vriend zeggen.