31-05-2010 | Mohamed X | Kif Kif
Beste lezers, ik heb u wat te bekennen. De laatste tijd ben ik niet meer gezond en takel ik zienderogen af. Ik zit met verschillende ziektesyptomen en de één is onrustwekkender dan de ander. Ik weet niet of het einde nabij is. Het einde van mijn aanwezigheid hier, of het einde van de maladie of wordt de beleving van dit leven een lange aanslepende saga met veel pijn en leed, ik weet het echt niet. Misschien is er iemand van jullie die de spreekwoordelijke sluier van mijn toekomst kan oplichten. Graag had ik dan ook enig onderbouwde advies gehad.
Ik geef jullie alvast even de symptomen weer.
Het is al een tijd dat ik wankel ben (gelukkig nog niet van geest) en voel dat ik elk moment kan neervallen. Vooral de linkerzijde van mijn lichaam is niet meer wat het moet zijn. Mijn linkerbeen is ver van standvastig en mijn linkerknie waggelt zoals de economie van dit land. Geen enkel houvast. Ook mijn linkerarm, en zeker mijn linkerhand maakt bijvoorbeeld geen vuist meer. De broederlijke vingers die vroeger in consensus een vuist konden maken, verkrampen alleen al bij die gedachte. Voor een linkshandige is dat geen prettig zicht. Zelfs mijn eigen naam en achtergrond krijg ik niet meer neergeschreven. Verder merk ik aan mijn linkerzijde dat het rode bloed langzaam wegtrekt en er blauwe hematomen in de plaats komen, met af en toe een groene schijn ter hoogte van de knokkels. Zou ik op weg zijn om groene vingers te krijgen, ik weet het niet. En ja, mijn hart is ook aan die linkerzijde gelegen en probeert tevergeefs wat leven in de brouwerij te brengen. Maar telkens ben ik te snel vermoeid en moet ik mijn salon opzoeken.
Ook mijn rechterkant is volkomen in de war. Mijn rechterbeen heeft steeds maar de neiging om te stampen en zelfs met een serieuze agressieve kracht. Dat zou nog ok zijn, ware het niet dat mijn linkerbeen zo wankel was. Ik zou direct omvallen. Verder is mijn rechterarm ook agressief geweest en was de vuist die ik daarmee maakte een maat voor niets geweest en heb ik nu zware donkerblauwe hematomen opgelopen die echt pijnlijk zijn. Het had nog erger geweest en ik had nu, in een onhoudbare judogreep, kermend van de pijn over de vloer gerold. Maar zover zijn we nog niet.
Ook het midden van mijn lichaam is niet meer wat het was. Mijn maag, darmen en zijn mijn lever zijn precies verwikkeld in elkaars kluwen. Normaal gezien moeten ze perfect samenwerken en hebben ze dat wel gedaan vroeger, maar ik heb de vorige keer eens goed in de spiegel gezien en opgemerkt dat mijn mooie huidskleur geelachtig aan het worden is. Zover ik de dokter kan volgen in zijn uitleg is dat een teken van een leveraandoening, geelzucht. Wat ik er zelf van opmaak is dat het midden van mijn lichaam haar gal heeft uitgespuwd en daar nu de prijs voor betaald. Wat eerst zwaar op de maag lag, ligt nu zwaar op mijn lever. En dat is niet prettig om aanvoelen. Ik word met de dag geeler en dat is geen zicht.
Nu ik toch mijn medisch boekje opendoe, kan ik dit ook meegeven. In het verleden heb ik getracht om bevruchtend te zijn. Ik heb daarvoor een speciale kuur gevolgd. Volgens de dienstdoende dokter had ik genoeg aan 800.000 z…cellen om een vruchtbare toekomst te consolideren. Ik was blij en dacht: “vooruit met de geit, vijf minuten inspannen en klaar is kees”. Natuurlijk was de echte lul van dienst tevens ook dé lul van dienst en werden die vijf minuten moed ook niet ingewilligd. De woorden : “in het zak zetten” kreeg voor mij een andere betekenis en werd een last om te dragen. Zelfs toen ik de blauwe pil inslikte, nadat ik trouwens de bijsluiter in het Nederlands en in het Frans had doorgenomen, was het effect alleen maar een verharding van de toestand en waren de bijwerkingen nefaster. Ik refereer naar mijn beide lichaamszijden zoals hierboven beschreven.
En toch ben ik een optimist en zoek ik naar een houvast. En die is er ook, zo is mijn verzuurde maag iets minder zuur geworden en zijn mijn darmen iets minder opgeblazen. Ik constateer dit nadat de constipatie door de oranje-bruine uitwerpselen van de vorige jaren veel minder is geworden. Mijn darmflora is wat beter en er zijn minder zuuroprispingen.
Ik geef mezelf nog deze maand om te zien of ik er bovenop kan geraken of niet. Ik heb genoeg specialisten en andere dokters gezien, telkens met eerder negatief resultaat. Vanuit het buitenland werd mij ingefluisterd dat indien ik echt wil genezen ik een dokter van artsen zonder grenzen moet contacteren. Zij zijn de enigen die nog onbaatzuchtig, grenze- en grenzenloos mij beter zouden kunnen maken. Wat denken jullie daarvan??
