De komende gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2012 zullen in verschillende gemeenten en steden een zware indruk op het politieke landschap achterlaten.
De laatste peilingen tonen aan dat de kiezer zeer verrassend uit de hoek gaat komen, zeker wat betreft de afstraffing van traditionele én ondemocratische partijen. Het lijkt wel alsof het trio ‘SP.A-CD&V-VLD’ het Vlaams Blok/Belang nodig had om de voorbije twee decennia stand te houden… en omgekeerd. Hoewel het koffiedik kijken is over wie aan zet gaat komen na 14/10, is het wel interessant om een aantal bedenkingen te formuleren bij de huidige evoluties in Antwerpen.
CD&V-kiezer op de dool, op zoek naar een Vlaamse Volkspartij
In de eerste plaats hebben we de geboorte van De Stadslijst meegemaakt die gepaard ging met de opheffing van de CD&V op Antwerps niveau. Hoe de traditionele CD&V-kiezer hierop gaat reageren is voer voor de eigen achterban, maar de laagdunkende uitlatingen van Yves Leterme, Rik Torfs en Ergün Top spreken natuurlijk boekdelen. De exodus van deze ontevreden CD&V-kiezers zal zich vanzelfsprekend –vanwege het kartelverleden en de tijdsgeest – vooral richting N-VA laten begeleiden. Voorzitter Wouter Beke zal met zijn uitspraken rond het uitblijven van een “eigen verhaal” deze dambreuk in geen geval kunnen tegenhouden.
De ene ex-VB’er is de andere niet
Vervolgens hebben we de Vlaams Belang-kiezer massaal richting N-VA zien bekeren, maar om een of andere reden heeft dit in de politieke wereld verschillende reacties uitgelokt. Sommigen zijn blij dat dit een aderlating voor het verguisde Vlaams Belang betekent en juichen elke gerecupereerde VB-kiezer toe. Anderen zien in deze volksverhuizing een bewijs voor het Vlaams Belang light-imago van de N-VA en laten geen enkele kans onbenut om de N-VA tot een racistisch discours te veroordelen. De vraag blijft natuurlijk of deze houding ook tentoongesteld zou zijn geweest als de Vlaams Belang-kiezer voor een traditionele partij, zoals Open vld, had gekozen. Vele opiniemakers hebben de stuiptrekkingen van o.a Guy Verhofstadt (Open vld) tegenover de N-VA geclasseerd als een… spijtige zaak.
Open vld eindigt bont en blauw… dat dan weer wel.
Om verder te gaan over de verliezende traditionele partijen, hoeven we slechts te kijken naar de strubbelingen die Annemie Turtelboom (Open vld) heeft meegemaakt sinds de start van de campagne. Elke zichzelf respecterende liberaal kan niet overtuigd worden door dit allegaartje en al zeker niet wanneer de N-VA het ene liberale standpunt na het andere uit de hoed tovert en zowat heel ondernemend Vlaanderen overtuigd is dat Di Rupo een marxistische regering leidt.
Verdeeld links… veroordeeld tot elkaar?
De linkerzijde van het politieke spectrum kent in Antwerpen meer spelers dan de rechterzijde. Dit laatste heeft te maken met de N-VA-hegemonie ter rechterzijde, maar ook en vooral met het persoonlijke politieke project van Patrick Janssens (SP.A). Doordat de sp.a tijdens deze legislatuur vakkundig van links naar het centrum is gegleden, ontstond op haar linkerflank een brede waaier aan opportuniteiten voor de overige (kleinere) linkse partijen.
Met Groen, PVDA+ en Rood! kent sp.a een dodelijke concurrentie die wel eens zeer bepalend kan zijn in de strijd tegen Bart De Wever (voorkeurstemmen) en de N-VA (zetels). Deze linkse broedertwist kent dus enkel verliezers en verliezers gedragen zich makkelijker als communicerende vaten (cfr. Federale regering-Di Rupo met vlaamse minderheid).
N-VA kan niet verliezen… of toch wel?
Als we de peilingen mogen geloven, dan gaat N-VA sowieso een verkiezingsoverwinning tegemoet. Net als bij de vorige federale verkiezingen zal de figuur van Bart De Wever (N-VA) meer zetels binnenhalen dan hij er hoogstpersoonlijk kan bezetten. Er zijn inderdaad een aantal prominente N-VA’ers op de Antwerpse lijst terecht gekomen, maar overal ten lande wordt de figuur van Bart De Wever maximaal uitgespeeld.
De vraag van één miljoen gaat over het gedrag van Bart De Wever na 14/10, en in dat opzicht zijn volgende hypothesen interessant:
Hypothese 1: N-VA wint de verkiezingen zonder meerderheid
In dit geval weten we bijvoorbeeld dat Patrick Janssens (SP.A) geen rol meer wenst te spelen in het nieuwe schepencollege. Dit houdt in dat de nieuwe garde (Kherbache & Co.) moet beginnen onderhandelen met de verpletterende overwinnaar/burgemeester. Natuurlijk gaat men trachten een crisis uit te lokken, waarbij de hierboven vermelde linkse partijen een soort “college van nationale eenheid” gaan installeren (cfr. Federale regering-Di Rupo met vlaamse minderheid). Het is ook de enige manier om het gezichtsverlies voor Patrick Janssens te minimaliseren en hem desgevallend als burgervader te reïnstalleren. Wie denkt dat Bart De Wever onder deze omstandigheden gaat aansturen op een opheffing van het cordon sanitaire… dwaalt als nooit tevoren. N-VA zal eerder voor een rol in de oppositie kiezen en op federaal niveau zal men opgelucht ademhalen.
U begrijpt dat dit een ideaal scenario voor de regionale, nationale én europese ambities van de N-VA zal zijn. Het voorspelbare spingplank-effect om de moeder aller verkiezingen in 2014 op overdonderende wijze te winnen, met Bart De Wever in poleposition, zal ingang vinden.
Hypothese 2: N-VA “verliest” de verkiezingen
In dit geval zullen Bart De Wever (N-VA) en Patrick Janssens (SP.A) elkaar in de armen vallen en onmiddellijk overgaan tot de orde van de dag. Een nieuwe bestuursploeg zal zeer snel in elkaar gestoken worden, waarbij de burgemeester wordt behouden en de N-VA “dominanter” zal worden. Vergeet niet dat Patrick Janssens vandaag weigert om schepen te worden onder Bart De Wever als burgemeester. Dit is het enige argument dat Bart De Wever moet opwerpen alvorens in campagnemodus naar de verkiezingen van 2014 te gaan. N-VA Antwerpen mag het vanaf dan van hem overnemen.
Hypothese 3: N-VA wint de verkiezingen met een meerderheid
Dit is een horrorscenario voor zowel Bart De Wever als Patrick Janssens. In het geval van Patrick Janssens betekent dit vanzelfsprekend een persoonlijke blaam en het einde van een zeer lange socialistische periode in Antwerpen. Eenzelfde exit als in de eerste hypothese zal hem te beurt vallen, maar dan zonder enige kans op linkse frontvorming en eerherstel. Voor Bart De Wever betekent dit naar alle waarschijnlijkheid een vergiftigd geschenk.
Hij zal inderdaad een pluim op zijn hoed kunnen steken voor het einde van het antwerpse socialisme en de verdamping van het Vlaams Belang. Omgekeerd betekent deze heroïsche toestand een rem op zijn overige ambities. Het is uitgesloten om het burgemeesterschap op te geven – in functie van de verkiezingen van 2014 – nadat de kiezer zo’n indrukwekkend mandaat heeft geschonken. Bart De Wever zal met even indrukwekkende argumenten af moeten komen om Antwerpen te verlaten en de Wetstraat op stelten te gaan zetten.
De éénmanspartij, die N-VA vandaag nog steeds is, zal onder deze omstandigheden een moeilijker traject naar de komende federale, regionale en europese verkiezingen moeten afleggen. Er zijn binnen de N-VA ongetwijfeld een aantal sterke figuren aan het opkomen, maar de tijd zal te kort zijn om de partij op een deftige wijze te voorzien van een nieuwe voorzitter én een nieuwe uitdager van Elio Di Rupo.
En wat gaat “de allochtoon” doen?
Zonder te vervallen in een semantische discussie over de term “allochtoon” en over het gebruik ervan in opinies en wetenschappelijke bijdragen, lijkt het me interessanter om de vraagstelling deze keer om te keren: Wat gaat de allochtoon NIET doen? Uit een onderzoek van Het Minderhedenforum is gebleken dat alle partijen, op het Vlaams Belang na, impliciet op de allochtone stem mikken. Sommige partijen zijn hierin explicieter en vervallen in een treurig schouwspel dat zijn gelijke niet kent. Het mag ondertussen iedereen zijn opgevallen dat vooral de linkse partijen doordrongen zijn van een ziekelijke drang om de allochtone stem binnen te halen.
Het staat ontegensprekelijk vast dat de allochtone stem in het verleden op reflexmatige wijze bij de socialisten terecht kwam, en in mindere mate bij de groenen. Vandaag is de allochtone stem minder uitgesproken socialistisch en ook PVDA+ en Rood! willen een deel van de overgebleven allochtone koek. Rond onderwerpen zoals het hoofddoekenverbod en het verdoofd slachten wordt de strijd op het scherpst van de snee gevoerd en de meeste allochtonen kijken zéér geamuseerd naar het schouwspel en laten voorlopig niet in hun kaarten kijken.
Het is eigenlijk heel ironisch dat juist de broederstrijd tussen de linkse partijen voor een groter politiek bewustzijn bij het allochtone kiespubliek zorgt. Bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen was de allochtone stem in grote mate naar de sp.a gegaan en vandaag kunnen we spreken van een kantelmoment door een kritischer kiespubliek. Door de monsterlijke omvang van de N-VA hoeft de sp.a niet al te veel kritische allochtone stemmers te zien vertrekken om de verkiezingen op memorabele wijze te verliezen. Zeer ironisch inderdaad.
Farid Zahnoun – Hoofdredacteur
Hakim Naasi – Huiscolumnist
© 2012 – De Andere Mening
