Na een paar lastige dagen stonden mijn gedachten wel op iets anders dan een voetbalwedstrijd maar als je uitgenodigd wordt door twee bekende “Jerusalem Peacemakers” kan je nog wel even tegen de vermoeidheid vechten. Het was me niet volledig duidelijk waar ik naartoe gebracht ging worden maar ik vervoegde de Palestijnse Ibrahim Abu El-Hawa en de joodse rabbijn Eliahu Mclean in hun taxi.

Eens het voetbalstadion binnen gewandeld waren we allemaal even verbaasd dat er met “Football” dus American Football bedoeld werd, de Jerusalem Lions gingen de Judean Rebels bekampen en geen van ons drie wist hoe de sport in elkaar steekt. Ja, American Football, die sport waar de verzorgers meer afstand moeten afleggen dan de spelers en de atleten hun armen de omvang van mijn billen hebben. De sport die zoveel agressie en testosteron symboliseert dat je er geen symbolen van vrede in verwacht te zien maar in de Israëlische Football-league zijn er blijkbaar redenen om er als peacemaker naartoe te gaan.

De Israëlische Football-league lijkt duidelijk opgericht voor een specifiek publiek: de Amerikaanse immigrant. Met de geur van hotdogs in de lucht en grote bekers bier in de handen waan je je niet meer in het Midden-Oosten maar in Seattle, New York of Philadelphia. De aan de scheidsrechters gerichte scheldwoorden zijn dan naast het Engels ook in het Hebreeuws en in het Arabisch te horen want beide teams bestonden uit zowel Israëlische en Palestijnse spelers. Arm in arm legden ploegmaten van verschilde cultuur een tegenstander tot bloedens toe plat, tegenstander kon door afkomst ook niet op meer of minder genade rekenen. Iedereen gelijk voor de wet van de sport en Israëliërs en Palestijnen waren broeders in strijd.

De peacemakers die ik vergezelde werden met open armen ontvangen door het gemengde publiek. De aanwezige camera’s volgden hen van bij het binnenkomen tot vertrek en tijdens de rust mochten de twee ploegen bezocht worden om een gesprek met de spelers te voeren. De koppen met helmen knalden tegen elkaar, men schold elkaar, te motivatie, de huid vol en er werd aan beide zijde herhaald hoeveel de tegenstander zou afgeslacht worden in de tweede helft. De kapitein van de Judean Rebels (het team dat een mix is van kolonisten en Palestijnen) riep vlak voor de aanvang zijn troepen samen en zei dat ze allen zijn familie zijn, ongeacht afkomst en gedachten. Voor hen ging hij de tegenstander gaan vertrappelen. De pure agressie klonk als muziek in de oren.

En de uitslag? De verliezers hebben niet gewonnen en omgekeerd. De regels zijn me nog steeds niet duidelijk.

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: