Dit interview is voor een online nieuwsmagazine, DeWereldMorgen. Het is een onafhankelijke organisatie die grotendeels draait op vrijwilligers. Het is een site die tegen de commercialisering en centralisering van het medialandschap ingaat.
“We kennen dit probleem in Italië: wij hadden Silvio Berlusconi. Hij is de eigenaar van een vijftal mediabedrijven en betaalt mensen om goed over hem te praten. Dit is niet goed en ik hoop dat het snel stopt, maar daar ben ik niet zo zeker over want hij is heel sterk aan het terugkomen. Hij zegt: “het linkse deel van Italië is tegen me, en enkel om politieke redenen. Ik ben geen slecht figuur, ik zal jullie een grote economische groei brengen”. Dat is gewoon onzin.”
Denk je dat de situatie verbeterd is sinds Berlusconi weg is?
“Ik denk dat het nu een erg harde periode is. We beseffen dat het hele kapitalistische systeem aan het vallen is. Daar ben ik blij om, maar veel werk is op dat kapitalistische systeem gebaseerd en dus gaan veel bedrijven failliet en verliezen veel mensen hun werk. We gaan erg harde jaren tegemoet. Ze schrappen al de fondsen voor cultuuren voor publieke gezondheid. Nu, ik ben blij dat er tenminste al mensen zijn – ook al is het maar een kleine subcultuur – die verstaan dat het kapitalistisch systeem niet werkt. Het heeft nooit gewerkt. Slechts een kleine groep mensen krijgt veel geld terwijl velen moeten nadenken over hoe ze het einde van de maand gaan halen.”
“Misschien gaat er nu iets verbeteren, omdat de Italianen begrijpen dat we dingen op een andere manier moeten gaan doen. Er is veel zwart kapitaal en we hebben meer rigide regels nodig voor het economische systeem, maar niet op het sociale vlak.”
“Oude termen zoals ‘solidariteit’ en ‘distributie van kapitaal’ moeten terugkomen. Misschien denken veel mensen dat de ideeën zoals die van bijvoorbeeld Karl Marx ouderwets zijn, maar we hebben dit soort woorden nodig. Nu vraagt de overheid ons het bloed van de werkers. Dit is de slechte periode die mensen sterker samen zal houden, dus misschien zullen we de oude woorden zoals ‘solidariteit’ terugvinden.”
Denk je dat er met de precaire periode nu meer verzet is? Organiseren mensen zich tegen de omstandigheden?
“’Verzet’ is een ander oud woord. In Italië is verzet iets uit de jaren ’70. Nu is er geen klassencultuur. In de jaren ’90 waren de mensen behoorlijk tevreden, iedereen had zijn eigen huis, zijn eigen auto en drie tv’s. Ik denk dat deze periode nu verbetering kan brengen. Het kan de mensen doen geloven dat we een sociale cultuur en een sociaal bewustzijn nodig hebben.”
“Er beweegt wel iets, maar het is nog niet zo sterk. We hebben veel media die zeggen: “hé mensen, alles is oké”. Ik werk in een grote fabriek, als je erheen gaat en je ziet de arbeiders buiten protesteren met hun vlaggen, dan begrijp je dat wat ze in de media zeggen niet zo klopt.”
“Ik ben blij dat er iets aan het groeien is en ik hoop dat het vredevol verloopt. Ik geloof in de vredevolle weg, maar als dat niet zo verloopt, dan is dat maar zo.”
Denk je dat mensen de ruimte hebben zich te organiseren of is er veel repressie?
“Wat denk je zelf? Het is uiteraard het tweede. Vorig jaar waren er veel rellen in Italië en de politie deed dingen die niet horen. Ze hebben erg veel macht en de staat gebruikt haar sterke veiligheidsonderdelen, zoals de politie, om de mensen neer te houden.
Zo gebeurde bijvoorbeeld het volgende: vijf politieagenten stopten een 18-jarige jongen die terugkwam van een nachtje stappen in Bologna. Ze arresteerden hem omdat hij geen identiteitskaart bij zich had. Hij verzette zich en werd doodgeslagen. In het eerste proces vertelde de overheid veel leugens en werden de vijf politieagenten vrijgesproken. Het was pas nadat de moeder van de vermoorde jongen een blog heeft opgestart die uitgebreid in de media kwam dat het proces degelijk werd heropend, met als gevolg dat de vijf agenten nu hun straf uitzitten.”
“Onze nieuwe plaat is aan deze jongen opgedragen en een specifiek nummer gaat ook over deze gebeurtenissen. Elke keer dat we het spelen, probeer ik wat uitleg te geven over wat er gebeurd is.”
“In Italië hebben we als band de mogelijkheid om in diverse contexten te spelen omdat we muzikaal niet gewoon hardcore-punk spelen. We spelen reeds 14 jaar samen en we doen optredens in grotere contexten. Het is vooral daar dat het belangrijk is te zeggen: “dit is wat in Italië gebeurt, denk erover na”. Veel van de mensen op grotere concerten weten nog niet dat dit gebeurt is, terwijl mensen in de hardcorescène zich hier wel al bewust van zijn.”
Over welke andere onderwerpen zingen jullie nog?
“90 procent van de nieuwe plaat gaat over revolutie, alweer een oud Karl Marx-woord. Het gaat allemaal over de vorm van alledaagse uitbuiting die we door het kapitalistische systeem ondervinden. Je moet naar je werk gaan in je auto, je ‘moet’ twee tv’s en een dikke gsm hebben. Het gaat over de revolutie op het vlak van je dagelijkse situatie. Een deel van de teksten komt uit boeken.”
“We proberen mensen ervan bewust te maken dat de situatie waarin ze leven een situatie van uitbuiting is, in plaats van te zeggen tegen de mensen: “komaan, we starten een revolutie”. Revolutie is pas de volgende stap.”
“Het andere aspect van deze plaat is dat we nu een stukje volwassener zijn. We hebben al 30 jaar achter de rug en iedereen van ons heeft wel al wat ervaringen met liefde en passie gehad. Sommige nummers op deze plaat gaan daarover. Ik denk dat je in het alledaagse leven passies nodig hebt. Zonder passies beleef je niets.”
De teksten, zijn ze allemaal in het Italiaans?
“Ja, op de nieuwe plaat zijn ze allemaal in het Italiaans maar bij de twee opnames daarvoor waren ze in het Engels. Dat was een vreemde keuze, want we zijn in onze eigen taal gestart en dat was het meest comfortabele voor ons. Om naar de rest van Europa te gaan, was het daarentegen gemakkelijker om in het Engels te zingen, ook al verschilde onze manier om in het Engels te schrijven nogal van die van andere bands. We omarmden de Italiaanse artistieke beweging van het futurisme, een van de grootste bewegingen in Italië in de voorbij eeuw. Onze teksten waren erg kort en sloganistisch en gingen altijd over revolutie. Nu hebben we beslist terug te keren naar het Italiaans. Als je op de planken staat en je voelt de Italiaanse woorden, dan is het een andere emotie. Natuurlijker, intenser, meer ‘emo’ (gelach). Het is echt veel leuker om in het Italiaans te zingen en anderen jouw teksten over revolutie te horen meezingen.”
Het viel ons op dat ook op dit soort festivals de meeste bands ofwel Noord-Amerikaans zijn, ofwel uit Noordwest-Europa komen. Hoe groot is de punkscène in het Zuiden van Europa en merk je enige verschillen op?
“In Italië is er een groot verschil tussen de underground punkscène en de grotere muzikale scène. Er zit niets tussen, dus speel je ofwel in kraakpanden waar je vaak in slechtere omstandigheden speelt en waar mensen niet echt veel geven om de muziek die je maakt, of je speelt in grote zalen. Daar heb je dan weer grote agentschappen voor nodig. Als je 200 euro vraagt om te spelen willen ze je niet, maar als je 1.000 euro vraagt bellen ze je op. Dit is waanzin, maar je hebt dit soort agentschappen nodig. Ik denk niet dat het hier zo verschillend is.”
“Het is niet zo simpel om volk naar concerten te trekken en al zeker niet als het over jonge mensen gaat. Vaak spelen we voor mensen van rond de 30 jaar. We zouden liever mensen van rond de 16-20 jaar zien. Zij zijn onze toekomst! Ik maakt me er soms zorgen over maar oké, de undergroundscène is wel opnieuw aan het groeien in Italië omdat er niet zo veel degelijke mainstream bands zijn. Dit is het moment om jonge mensen de concepten aan te reiken en hen de dingen beter te laten doen.”
Heb je een verklaring waarom de grotere bands uit Italië relatief weinig door Noord- en West-Europa toeren?
“Ik denk dat de belangrijkste oorzaak is dat we hier in Italië geen grote promotie hebben voor undergroundmuziek. Het is niet simpel voor ons om hierheen te komen, we verliezen hier geld aan. We zijn rond de 35 jaar oud, moeten onze huizen betalen, sommigen van ons hebben kinderen. Hier krijgen we misschien 5% van wat Sick Of It All krijgt – al zijn zij legenden en wij niet.
We legden zo’n 1.400 kilometer af om hier te raken. De benzinekosten, de huur van de minibus, we komen niet uit de rijkste landen, … om geen geld te verliezen zouden we zo’n 10 datums moeten spelen. Bovendien hebben we een arme muzikale cultuur wat rock betreft. In West-Europa en de VS groei je op met goeie muziek, in Italië met zangers als Luciano Pavarotti.
We hebben geen cultuur in Italië die rockmuziek wil promoten. We hebben tijd nodig. De rest is gestart in de jaren ’50 en ’70, wij zijn ongeveer nu pas gestart. We hebben wel een boekingsagentschap in Italië, maar de plaat kun je bijvoorbeeld alleen op optredens kopen.”
Denk je dat mensen in de punkscène verwend zijn wat de prijzen betreft? Mensen willen niet meer dan vijf euro voor een concert betalen, maar de brandstofkosten lopen op…
“… en als je meer vraagt, heb je geen punkattitude. Ik ken punkers die niet meer dan drie euro willen betalen voor een concert, maar dan 20 euro aan bier uitgeven. Dit is echter niet zo’n gemakkelijke kwestie. Het is belangrijk dat het niveau van de concerten goed is en het is belangrijk om op zijn minst de verplaatsingskosten van bands te betalen. Waarschijnlijk zijn er ook wel wat concerten die te veel kosten omdat de boekingsagentschappen veel kosten hebben. Nu ja, dat is de economie zeker?”
“Ik denk dat dit een interessante dynamiek is, want je hebt de punkattitude die er voor zorgt dat bands geen echte rocksterren worden, dus je wil hen ook financieel niet zo gaan behandelen. Maar deze attitude zorgt er tegelijk voor dat sommige groepen zelf geld moeten uitgeven om te kunnen spelen in plaats van eraan te verdienen.”
“Ik denk dat het een kwestie van passie is. Ik ben graag onderweg met mijn vrienden van de band, het is mijn manier om in contact met hen te blijven. Dat is de reden waarom ik muziek maak. Ik denk niet dat dit ooit mijn werk zal kunnen zijn en misschien wil ik dat ook niet. Voor mij is het oké zoals het is, het is mijn manier om passie uit te drukken.”
