(Foto: Dirk Van Elslande)
Nieuws, Cultuur, België, Recensie, Ieperfest 2012 -

Ieperfest 2012: een ooggetuigeverslag van dag 3

Ook het programma van zondag 12 augustus, de derde en laatste dag van Ieperfest 2012, kende veel succes. Hierbij nog een ooggetuigeverslag om de reeks te vervolledigen.

maandag 13 augustus 2012 11:44
Spread the love

Plots word ik wakker door de trillingen van basgeluid, zware doommetal op een hoog volume. Ik schiet uit mijn slaapzak en spurt me een weg naar de Marquee waar Nemea de laatste dag mag openen. Onderweg begin ik door te krijgen dat het terrein nog niet open is en er nog geen band aan’t spelen is, maar dat de geluidsinstallatie wordt getest.

Een dik uur later is het dan voor echt. De Oostendse band Nemea, die ondermeer door De Standaard werd aanbevolen, knalt door de speakers met hun mix van progressieve metalcore en doom. Er is al veel volk vroeg op de been en de respons mag er wezen.

Na een kort ontbijt is het tijd voor iets heel anders. The Death of Anna Karina zorgt voor muzikale afwisseling door licht chaotische maar vooral dansbare melodieën te brengen. Denk aan indierock met een goeie scheut experimentele punk erin. Het publiek, niet echt gewend aan dit soort bands, applaudisseert dan wel enthousiast maar echt dansen doen ze niet. Al kan dat ook liggen aan de inmiddels sauna-achtige temperatuur die hier in Ieper heerst.

Brutality will Prevail volgt – althans dat zou zo zijn mocht de band al in Ieper zijn in plaats van ergens in Duitsland op weg naar de Westhoek. De organisatie moet even improviseren en besluit om in plaats een live interview met Timover Vegan activisme te laten doorgaan op het hoofdpodium. Dat mag dan wel niet zoveel mensen boeien als de meeste bands hier, maar interessant was het zeker.

Van Toxic Holocaust, een strak trashmetal/punk trio dat wel overtuigt maar waarschijnlijk nog meer tot zijn recht komt in een kraakpand lukt het me jammer genoeg maar om enkel de drie laatste nummers te gaan bekijken. Dat heb je dan als het zo gezellig is als op Ieperfest waar je om de 2 stappen wel ergens blijft plakken.

De positieve noot van vandaag tussen  al dat hardcoregeweld wordt  aangeboden door 7 Seconds. Ondertussen zijn ze ook al veteranen met zo’n drie decennia harde punkrock op hun teller. Het is een plezier om naar te kijken en die sfeer benadrukken ze zelf nog eens door te speechen tegen agressie op optredens. ‘No tough guy shit’.

Er zijn weinig bands zo populair als Terror, weinig bands kunnen zoveel volk enthousiast krijgen. Toegegeven, de headliners Agnostic Front op dag 1 en Sick of it All  op dag 2 hadden ook enorm veel volk mee, maar Terror vond ik dan nog net iets overtuigender. Of het nu door de harde maar niet bijster originele muziek komt of door de oprechte bom energie die ze verspreiden, werken doet het zeker en vast.

In tegenstelling tot alle andere bands die in de Marquee tent spelen heeft Set Your Goals, met twee zangers (!), het niet getroffen met de plek op de affiche, net na Terror en in die warme tent in plaats van op het openluchtpodium. Ook al spelen ze meezinger na meezinger en hit na hit, toch staan ze er niet zo sterk als bij hun voorgaande doortochten op Ieperfest. Dat het merendeel van het volk niet eens de moeite doet om naar de tent af te zakken kan komen doordat de focus van de programmatie dit jaar niet bepaald op punkrock gericht is, of omdat Set Your Goals wat verdrinkt tussen mastodonten als Terror, Crowbar en Converge.

Ironie : tijdens de traagste band van heel dit festival mijmer ik over het besef dat de uren hier voorbijvliegen. Crowbar heeft een hoog bikergehalte en brengt agressieve sludge. Qua sound moeten ze niet onderdoen voor die andere misantropische nichegiganten van Eyehategod maar wat de sfeer en presence betreft mocht het nog net iets meer zijn.

Om ter hardst, zo lijkt het er hier soms aan te toe te gaan en Rise and Fall, uit Gent, speelt dat spel als belangrijkste hedendaagse Belgische hardcoreband goed mee. Met krak dezelfde set als een dikke week geleden in Heist brengen ze soms melancholisch en soms chaotisch werk. Het oudere werk, vuile hardcore die hard en rechtdoor wordt gebracht, brengt nog steeds meer beweging in de zaal dan hun nieuwere progressieve nummers.

Of de zaal volledig mee volgt weet ik niet, zelf ga ik helemaal op in hun set, maar muzikaal is dit een band die met elke plaat een grote stap vooruit zet en internationaal wel nog wat groeimarge heeft. Om te weten bij wie Rise and Fall de mosterd haalt voor hun nieuwste lp ‘Faith’ moet je vandaag niet ver zoeken.

Converge gitarist Kurt Ballou nam hun laatste plaat op en samen tourden ze de afgelopen 9 dagen door Europa. Direct na Rise and Fall spelen deze helden van de progressieve hardcore op het hoofdpodium waar ze beginnen met een emotioneel en creepy aandoend traag nummer. Converge heeft veel afwisseling te bieden, dat wisten we al van hun vorige passage in 2010, maar het nieuwere werk gaat opnieuw een stuk verder. De zanger is extreem gefocused en de band speelt zodanig indrukwekkend strak en technisch dat ik een vijftal nummers enkel sta te staren naar het ingewikkelde gitaarwerk. Dit was voor mij ongetwijfeld één van dé bands van Ieperfest en ik besluit dan ook uitgeput en voldaan Ieper voor gezien te houden.

Terugkijkend op deze editie, die wel een paar gigantische namen had  maar wat mij betreft wel nog wat afgewisselder had gemogen, probeer ik te besluiten met een combinatie van boodschappen die Terror en The Death of Anna Karina brachten: 

In hardcore-punk is het niet in de eerste plaats de muziek die telt maar wel het geborgen gevoel van tot een subcultuur te behoren die intern rond respect draait en zich naar buiten toe duidelijk tegen de bestaande orde keert. Punk is nog steeds verzet. Tot de volgende keer.

take down
the paywall
steun ons nu!