De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Huiszoekingen op aartsbisdom en Commissie-Adriaenssens
Katholieke kerk, Pedofilie -

Huiszoekingen op aartsbisdom en Commissie-Adriaenssens

maandag 28 juni 2010 11:19
Spread the love

Of er niets mis mee is dat de Kerk een commissie opricht, lijkt me anders ook een belangrijke vraag. Het is duidelijk dat iedere privé organisatie het recht heeft eigen onderzoeken te voeren en commissies op te richten. Hoe meer hoe liever zou ik zeggen. Het is al beroerd genoeg gesteld met het verenigingsleven in Vlaanderen.

Maar: de Kerk heeft de zaken voorgesteld alsof de commissie Adriaenssens een onafhankelijke neutrale en wetenschappelijke commissie zou zijn. Dat is een leugen, waar allicht menig slachtoffer is ingestonken. Het is werkelijk verbijsterend om vast te moeten stellen dat katholieken een blinde vlek hebben voor het feit dat de commissie Adriaenssens niet onafhankelijk is en zelfs niet kan zijn.

Werkelijk ongelooflijk dat bv. prof Lambrecht (radio één 260610) niet inziet dat een commissie zoals de comm. A. niet objectief KAN zijn, als ze in opdracht van een organisatie werkt die betrokken partij is, de leden van de commissie komen uitsluitend uit eigen rang, één van de leden van de commissie is rechter bij de Kerk, er zit geen enkele neutrale observator in de commissie, de statuten (waar zijn die?) zijn éénzijdig opgesteld, de commissie publiceert niets en nog denkt een akademisch gevormd persoon, die nota bene de kerkgeschiedenis kent, dat de commissie neutraal en objectief kan optreden.

Veel katholieken gaan er nog steeds vanuit dat de Kerk minstens even hoog staan als de Staat. Dat blijkt bv. uit de reacties van bisschoppen en prof. Adriaenssens.

Als ervaringsdeskundige ivm misbruik binnen de Kerk wens ik hier duidelijk te stellen dat ik opgelucht ben dat mijn dossier nu ook bij het gerecht ligt. Had ik geweten dat er een redelijke kans was op een parlementaire commissie, ik was zeker niet bij de Kerk te biechte gegaan. Ik hoop dat mijn dossier nuttig kan zijn ivm. misbruik, door het opstellen van patronen (orde, instituut, daders) en dies meer. Maar daarboven hoop ik dat er een parlementaire commissie komt die het misbruik in al zijn aspecten analyseert en bloot legt. Bovenal hoop ik echter dat er reflectie komt van de burgerlijke maatschappij om na te gaan welke controlemechanismen gefaald hebben, : hoe was het mogelijk dat een instellin g, die het vertrouwen (en geld) van de Staat en de burgers had gekregen, kinderen aan misbruikers kon aanbieden als secundaire arbeidsvoorwaarde. We moeten hieruit leren dat geen enkel instituut ooit nog zoveel macht mag krijgen. Dat zou zeker dubbel moeten tellen als het instituut geen schijn van bewijs levert voor zijn hoofdstellingen en zijn wortels heeft in een ondemocratisch systeem, dat, als geen ander, een spoor van bloed en tranen door de geschiedenis heeft getrokken. De Kerk heeft geprofiteerd van de zwakte en de lauwheid van onze democratische gevoelens en opvattingen. Wie daar geen lessen uit trekt zal later de rekening gepresenteerd krijgen.

Ik ben het met Leman gedeeltelijk eens dat de gebruikte methode, misschien niet de beste was. Voor een instituut dat een eeuwenlange ervaring heeft met het verbergen en vervalsen van bewijsstukken was de gebruikte methode te weinig en te laat. In het geval de Kerk al zou geloofd hebben dat het (na de vaak foutievelijk voorgestelde Dutroux-maatregelen) in België, wel zou meevallen met de aanklachten in België, heeft ze nog ruim drie maanden de tijd gehad om dossiers te verdonkeremanen. Congregaties melden gewoon dat ze geen archieven meer hebben. (Dat wordt dan weer een probleem bij de volgende heiligverklaring die hen te beurt zal vallen, ik houd ze scherp in de gaten.) Ik hoop dat Leman begrijpt wat hier gebeurt: een instelling houdt gegevens bij over potentiële daders, maar natuurlijk ook over slachtoffers, lapt de wetten over bescherming van privacy en over gegevensbestanden aan zijn rode slippers en komt daar nog mee weg. Die archieven zijn er nog, maar zijn verborgen, net als de Rechtvaardige Rechters. Die archieven, publieke, geheime en persoonlijke zijn ergens verborgen. Dat kan in een bibliotheek van een nonnenklooster zijn, onder de biechtstoel van de kerk van Zarlardinge of in het graf van een heilige. Er zijn precedenten. Als monseigneur Bertone zijn documenten die de schuld van het schandaal aan de homo’s toeschrijven, op tafel legt, zal ik mijn bewijzen daar naast leggen. Ik hoop voor Leman dat hij niet gelooft dat een indringend gesprek met de kerkelijken of met prof. Adriaenssens alle dossiers over pedopastoors boven water zouden hebben gehaald.

Even een betekenisvol zijsprongetje: Rik Devillé heeft ook het gerecht op bezoek gehad. De dossiers die hij kon afstaan (slachtoffers die hun toestemming hadden gegeven) zijn gewoon meegenomen door het gerecht. De dossiers die hij niet wilde afstaan (geen toestemming) zijn in beslag genomen. In no-time kreeg hij de originelen terug, netjes geklasseerd, in mapjes gestoken en geïnventariseerd. Rik Devillé heeft waar gekregen voor zijn belastinggeld!

Te laat en zeker te weinig. Op het ogenblik dat alle bisschoppen gezellig bijeen zaten in het salon waar er misschien nog een laatste Pilaarbijter werd geserveerd, had het gerecht alle kloosters, bisdommen en kantoren van de zuil moeten doorzoeken. Dat was pas gelijke kappen gelijke monniken geweest. Of denken we dat er in de andere bisdommen geen kinderen de sigaar zijn geweest?

Ik ga even wandelen of ik word boos.

Als de commissie A. is opgericht om na te gaan wat voor “slachtoffers nu nog goed gemaakt kan worden”, dan zou ik graag weten waar dat staat, want in de praktijk is dat anders geweest. Het eerste wat een slachtoffer hoort als hij bij de Kerk gaat klagen, is dat de zaken “spijtig genoeg verjaard zijn”. Een Vaticaanse of Mechelse boetedienst kan er nog net van af.

En hier is de commissie duidelijk over een lijn gegaan , een stap die haar nog zuur zou kunnen opbreken. De commissie heeft er niet over te beslissen of iets verjaard is of niet. Dat is een veel ingewikkelder materie dan de meeste journalisten en professoren beseffen. Er kan sprake zijn van verdubbeling van de termijnen of van verzwaring. Om dat uit te maken hebben we rechters voor wie iedereen gelijk is (behalve Kardinaal Danneels die in 1999 een fluwelen stoel kreeg bij de rechtbank, terwijl de ouders van een door een pedopastoor misbruikt kind op de houten banken mochten zitten.

Het gerecht heeft al vaak met lekken te maken gehad, dat is juist. Maar weet er iemand of de commissie A. geen lekken heeft gekend? Bij de commissie A. werken mensen die ook een functie hebben in de hierarchie van de Kerk, of die er voor hun broodwinning van afhankelijk zijn. Die toestand alleen al, zelfs al gebeurt er niets fouts, is onduldbaar en maakt van de commissie een niet objectief orgaan. Ik heb geen vertrouwen in het biechtgeheim,en vertrouw nog meer op Justitie, ook al schort daar veel aan.Lekken die niet naar buiten komen, maar binnen de kerkelijke muren blijven, zijn ook lekken, en minstens even gevaarlijk. Voor de fouten bij het gerecht ben ik mede verantwoordelijk. Ik kan proberen daar iets aan te doen. Maar bij de Kerk wordt dat geregeld door de Heilige Geest in hoogsteigen vogel.

Laten we een volgende deal maken met de Kerk: kardinaal, bisschoppen en oversten van ordes en congregaties beloven op hun erewoord dat er de laatste 10 jaar geen dossiers over machtsmisbruik ( in de breedste zin van het woord, ook de sociale misdaden, bevallingen onder X, het achterhouden van sociale bijdragen en tutti quanti) zijn verdwenen, achtergehouden of vernietigd. (Inbegrepen versleutelde dossiers, “fouten tegen het geven van geestelijke leiding” betekende bv. vaak dat de nonnetjes niet gediend waren van raad en daad van hun geestelijke leider en “fouten bij het sacrament van de biecht” wees vaak op gefoefel in de knapelijke onderbroeken). Blijkt dat ze gelogen hebben, dan worden ze voor 65 jaar uitgesloten van onderwijs, gezondheidszorg en subsidies, de verjaringstermijn voor machtsmisbruik worden opgedoekt en het Concordaat van 1801 wordt weggelachen. Aan mijn voorstel zitten zeker diplomatieke, historische, politieke en juridische haken en ogen. No problemas, de Kerk heeft daar specialisten voor en in de geest van openheid en transparantie gaat ze die graag ter beschikking stellen. Daar ben ik zeker van, geloof ik.

Dit was al een redelijk einde voor mijn eruptie. Maar ik kan niet ophouden zonder te spreken over de onrust onder de slachtoffers.

Eerst en vooral hoop ik dat ieder slachtoffer de genegenheid en liefde in zijn leven heeft gevonden om het aan iemand te vertellen. Er zijn echter nog veel slachtoffers die het nog iedere dag verbijten. Zij moeten zelf uitmaken wat ze willen doen. Ik vraag jullie om te bedenken wie wij hebben geholpen door zo lang te zwijgen. Zeker onszelf niet. Zwijgen is slecht voor onze gezondheid. Of spreken dan wel wel gezond is, betwijfel ik wel eens. Ik probeer van slachtoffer overlever te worden. Dat kunnen wij alleen samen doen. In october komen we bijeen in Leuven. Slachtoffers kunnen daar aanwezig zijn, anoniem of niet. Ze kunnen spreken of zwijgen. Het woord is aan hen. De bisschoppen zijn uitgenodigd, maar zullen zeker zwijgen, dat staat vast. Het is aan hen om te luisteren.
 

take down
the paywall
steun ons nu!