In tegenstelling tot Wenen waar de sociaaldemocraten altijd een openbare huisvesting hebben uitgebouwd en onderhouden met gewaarborgde financiële middelen, kennen we in Brussel sociale huisvestingsmaatschappijen en een vooral historische openbare huisvesting. Al worden er ook vaak nieuwe huurwoningen opgenomen in de Duurzame Wijkcontracten met geweststeun.

Wellicht door de sociale druk en de beperkte capaciteit aan sociale woningen zijn die vandaag exclusief voorbehouden voor wie het sociaal moeilijk heeft. Dit betekent dat de sociale mix weg is en dat sociale huisvestingsmaatschappijen hun inkomsten die afhankelijk zijn van de capaciteit van de huurders, zien krimpen en afhankelijk worden van gewestsubsidies.
Soms wordt er daarbij gedacht aan de mogelijkheid voor sociale huurders om hun woning desgewenst aan te kopen waardoor de sociale mix deels wordt hersteld en er middelen vrij komen om nieuwe sociale woningen te bouwen.

Een stad met een belangrijk patrimonium aan openbare huurwoningen kan wegen op de prijsvorming van de private markt. Laat dat samen met een herziening van het stedelijk kadastraal inkomen een goede basis zijn om Brussel aantrekkelijk te maken voor wie kiest voor de stad.
Dit sluit uiteraard geen ondersteuning uit van private verhuurders die opzien tegen de stijgende kosten en de logistiek bij verhuring. (bv. sociale verhuurkantoren)

(Fusie is vooral een ‘wonderolie’ als er problemen bij het beheer en de controle opduiken.)