Ik wil dat iemand mij vasthoudt.
Ik wil letterlijk dat iemand naar mijn huis komt, dat we samen onze tanden poetsen en dat we dan samen gaan slapen. Slapen. Niet slapen tussen aanhalingstekens, niet knuffelen tussen haakjes. Nee, echt gewoon dat. Ik wil geknuffeld worden.
Dat iemand mij eens goed vastpakt, mijn gezicht aait en eventueel zegt dat alles ok zal zijn. Of weet je, dat laatste hoeft zelfs niet. We hoeven zelfs niet te praten. Misschien is niet praten beter, anders wordt het te ingewikkeld. Ik moet het niet weten, wat jouw lievelingskleur is, waar je over dagdroomt, wat je ergernissen zijn. Het boeit mij niet. Laten we gewoon in dat éne moment samen zijn.
Mijn eisen zijn simpel: ik wil iemand die ik aantrekkelijk vind, die zichzelf dagelijks wast, die hun nagels knipt, een goede mondhygiëne heeft, een ok-mens is dus geen psychopaat en die behoorlijk dichtbij woont (handig, is geen must, maar handig). Je weet wel, al die goeie basic shit. Ik zoek ook geen vriendschap, ik heb vrienden genoeg en toen ik die kon knuffelen was dat cool, maar het is dus ook niet dat ik een nood heb om heel lang met mijn vrienden te knuffelen. Dat zou al snel raar worden, en die hebben trouwens al liefjes om mee te knuffelen, hier ben ik oprecht jaloers op. Die hebben een garantie op dagelijks menselijk contact dat ik niet heb.
Voor alle duidelijkheid: ik zoek geen lief, ik wil jouw ouders niet leren kennen, of je vrienden, of super awkward momenten moeten meemaken, of al die reutemeteut. Nee, ik mis gewoon fysiek contact. Dat eindeloze alleen zijn, dat alleen wonen tijdens de coronacrisis, dat laat bij mij sporen na. Huidhonger noemen ze dat en ik voel dat nog steeds. Ik mis het gevoel van geconnecteerd te zijn met iemand en daarmee bedoel ik niet online connected, ik mis menselijke warmte. Een digitale knuffel, dat doet het niet. Wel lief, hoor. Maar ik voel mij nog steeds niet omhelsd, ik ben nog steeds even alleen. Ik wil geen smiley face, geen winky face, geen smiley die zo kusjes blaast. Nee, ik wil tastbaar, ik wil echtheid in het hier en nu. Een menselijk gezicht, ik wil een mond zien. Hoe zagen glimlachen er nu weer uit?
Knuffelen, alleen dat, geen seks want dan wordt het te ingewikkeld. Dan ga je gevoelens kweken en dan komen de knuffels tot een eind. Dan kom je niet meer langs, want dan wil je iets meer, iets dat ik niet zoek momenteel, iets dat niet past binnen mijn eenpersoons-studio-kamer. Dan moeten we praten en ik wou net niet praten. Kunnen we niet één fase skippen? Dat van praten en elkaar leren kennen, die ‘vind die mij tof?’-stress, detective-werk enzovoort. Want ik ben moe. Kunnen we niet direct naar het ‘saaie’? Het hey-ik-ben-moe-laten-we-knuffelen-concept? Dit lijkt mij net het beste, we voelen ons op ons gemak bij elkaar. Zalig toch? Je belt aan, ik doe de deur open, ik heb mijn pyjama al aan, licht uit, slapen, alarm gaat af, douchen, ok check je, laterzzz. Na het werk doen we alles over. Kunnen we niet een soort van getrouwd koppel zijn in een seksloos huwelijk? Waarin we weten dat we er voor elkaar zijn. We hebben een afspraak en iedereen houdt zich aan de regels. Want ik zoek houvast, houvast in een wereld die onvoorspelbaar is, ik zoek houvast buiten mijzelf. Omdat ik wil weten dat ik leef, ik wil voelen dat ik leef, ik wil voelen. Ik wil iemands huid voelen om mijn huid te kunnen voelen. En ik zou graag iemand anders hun hand vasthouden in de storm, niet enkel de mijne. Wat is mens zijn zonder mensen?
Ok, kijk, als je wilt, wil ik desnoods aan dat knuffelen wel ‘samen naar de winkel gaan’ toevoegen, samen eten (want alleen eten voor een Netflix-show, yuup I’m over it), samen wandelen, daar kan allemaal nog over onderhandeld worden. En als dat de compromis is dat ik moet sluiten om af en toe eens thuis te komen bij iemand anders dan bij mijzelf en mijn eindeloze gedachtegang, dan ja.
‘s Avonds (dé perfecte knuffel-setting) vangt de stilte mij en ik betrap mezelf zoekend naar een opvulling van die leegte. Ik kijk naar mijn tweede kussen dat geen hoofd kent anders dan het mijne en om de leegte niet binnen te laten, leid ik mijzelf af, vaak beland ik op YouTube. Tijdens de lockdown-maanden heb ik zeker twee keer klaar gestaan om op mijn sociale media te posten: ‘ik zoek iemand om te knuffelen’. Maar dan denk je ‘nope, dat gaat er zwaar over’. De hopeloosheid druipt er vanaf, zullen ze denken. En stel nu dat ik mij niets aantrek van het imagoverlies, dan nog zou mijn ernstige vraag ongetwijfeld onbeantwoord blijven, of komt er één like of een flauwe grap of een ongemakkelijk privébericht met ‘alles ok?’. Zou lijken alsof ik een breakdown heb en dan moet ik mijzelf weer verantwoorden. Het is not done om online iets te delen dat echt is, dat emotioneel is, dat kwetsbaarheid toont. Plus dan gaan mensen mij weer vertellen hoe ik meer ‘self-liefde’ moet hebben. Fuck you. Het is nooit de bedoeling geweest dat self-liefde romantische liefde zou vervangen, je kunt zowel van jezelf houden als van iemand anders. Beide kunnen tegelijkertijd, je kunt jezelf graag zien en nood hebben aan verbondenheid, maar hier ga ik zelfs niet over beginnen (duidelijke frustratie).
Maar nu, terug naar het probleem. Hoe moet ik in godsnaam iemand vinden om mee te knuffelen in een pandemie? De gedachte van te moeten daten maakt mij onwel. Tinder installeren of eender welke andere app, kotsneigingen. Gewoon geen zin in die onzin. Ik ben een soort van ‘old school’. Eindeloos scrollen op zoek naar iemand op de wc, stomme oppervlakkige praatjes en vleeskeuring, dat is totaal niet mijn ding. En dan hoor je ze al denken: ja, ja, ‘knuffelen’. Romance is dead. En ik kan ook niet met mijn mondmasker op in de supermarkt aan een onbekende ‘free hugs’ aanbieden. Hoe ongemakkelijk zou dat zijn? Plus dan riskeer ik weer besmetting, misschien wel een boete, naast er gewoon absoluut gestoord uit te zien. Een tijd geleden heb ik een oude knuffel uit de kast gehaald. Hij zit nu terug in de kast want dat was het ook niet. Desperate times.
Dus hier zijn we dan weer, een knuffel-loze dag, yet again, met blijvende nood aan houvast, verbondenheid, menselijkheid. In de tussentijd hou ik mijzelf vast. Een knuffelmaatje voor de volgende lockdown, zou ik met open armen ontvangen.
Ik heb handen gemaakt om te houden.
I have hands made to hold, I am made to be-hold, be held.
