Ik weet het, ik had jullie een eerste artikel over armoede in ons land beloofd..
Maar eigenlijk gaat deze column ook over een soort  armoede, een armoe die ook in de geesten van veel ‘medestanders in de strijd tegen onrecht’ heerst..

Er is vandaag  heel wat beroering rond de toename van homofoob geweld in de grote steden. 
Homo’s en lesbiennes worden lastiggevallen op straat, krijgen rake klappen en komen niet zelden in het ziekenhuis terecht. Dit gebeurt ook in drukke straten voor de ogen van voorbijgangers die niet willen of durven reageren.  Veel holebi’s worden bang om voor hun geaardheid uit te komen, om arm in arm op straat te lopen enz…

We zijn het er met zijn allen over eens dat dit onaanvaardbaar is, maar er tegen reageren blijkt een moeilijkere stap voor sommigen….

‘Wij zijn allen Grieken’, we verklaren ons solidair met mensen die onder het monetair en economisch systeem onder de voet worden gelopen, en terecht natuurlijk. We zijn bekommerd om elkaar als slachtoffers van politiegeweld, onderdrukt door een systeem die ons zegt hoe we ons moeten gedragen…

Maar oproepen tot actie tegen homohoob geweld blijkt tegenstand op te roepen in eigen kring.
Mensen vroegen me waarom ik daarmee bezig ben, ‘je bent toch geen lesbienne’… Mijn antwoord:Wellicht niet (ik blijk steeds weer op mannen te vallen), maar jij bent ook niet zwart en toch verzet je je tegen racisme, dat heet solidariteit…’

In de jaren’20 en ’30 streden socialisten tegen het vrouwenstemrecht omdat ze bang waren dat vrouwen katholiek zouden stemmen. Nu vinden sommige ‘progressieven’ dat ageren tegen homofoob geweld iets is dat de sociale strijd in de weg staat ‘omdat het de allochtonen van ons vervreemd’… Blijkbaar zitten ze er niet mee in holebi’s van ‘ons’ te vervreemden..Laten we ook niet vergeten dat homosexualiteit niet uitsluitend een ‘westers verschijnsel’ is… Organisaties als Merhaba
die al jaren werken aan de emancipatie van holebi’s  bij allochtonen zijn wat meer respect waard dan een dergelijk onverschilligheid tegen de pijn en het onrecht dat mensen wordt aangedaan.

Ze zeggen dat met een nieuwe Economische Wereldorde de ‘ genderproblematiek vanzelf wel in orde zal komen’, eerst moet het neokolonialisme van het Westen verdwijnen…  (krijgt u nu ook geen deja-vu-gevoel, vooral vrouwen uit de jaren’70  die in progressieve organisaties vrouwenrechten probeerden aan te kaarten?.. ).   

Update: In 2012 is het voor veel jongeren nog steeds niet evident om ‘uit de kast te komen’, laat staan om relaties uit te bouwen los van het ‘circuit’. In een heteronormale wereld word je ‘getolereerd, soms heimelijk begeerd’, maar laat je niet teveel kennen of..

Voor mensen als mijn dochter die een hekel heeft aan fuiven en het kleine wereldje van ‘het ghetto’ dreigt vaak eenzaamheid en onbegrip, ook in zogenaamd progressieve milieu’s. En ik heb sterk de indruk dat het vandaag moeilijker is dan pakweg 10 jaar terug.

Wij streven allemaal naar een gezondere, open samenleving waarin iedereen zich kan ontplooien.
Maar sommigen zeggen expliciet dat een deel van de bevolking  zich opgejaagd mag blijven voelen tot na de verwachte revolutie .Volgens mij kunnen we dan wachten tot in de eeuwigheid.

Niet zozeer omdat ik niet geloof dat deze maatschappij ooit zal veranderen door sociale strijd, maar omdat ik niet geloof in verbetering zonder  emancipatie van elk individu,zonder het in vraag stellen van heteronormaliteit en seksisme. 

Dit moest me even van het hart.

 Ik wens iedereen veel respect en liefde,
tot binnenkort…