“Dat is een zeer gesloten gemeenschap, met een wantrouwen tegenover de overheid.” Voordat ik het wist, waren de woorden eruit. “Het is een bekrompen, in zichzelf gekeerd volkje, met een boerenmentaliteit. Zelfs in de ‘grootsteden’. Het zit in hun genen, zeg ik u.”

Mijn vader reageerde verbaasd: “Maar dat zijn toch vriendelijke mensen? Gezellig met zijn allen op cafe, en met dat heerlijk zacht accent…”

“Vooroordelen, vader, vooroordelen. Woon er een paar jaar en je weet wel beter…”

Ik ben geen racist, maar…

Mijn vrienden die er wonen zijn natuurlijk niet zo, en mijn vriendin is ook een goeie. En mijn zoon natuurlijk, die hier nochtans is geboren…

Maar het is een feit, je moet de dingen durven zeggen zoals ze zijn: men is zo zagerig en negatief, en communiceert zo slecht… het hoogste zelfmoordcijfer van Europa, en ik verbaas er mij niks over, zeg ik u. Hun ‘nationale’ trots? Die halen ze enkel en alleen uit het feit dat ze geen luidruchtige Hollanders zijn, geen stoeme Duitsers, geen luie Walen, geen arrogante Fransen… en de Luxemburgers, die zwijgen ze dood.

“En ze zijn zo xenofoob dat je het je niet kunt voorstellen…” fluisterde ik nog. “Wanneer ik een appartement wil bezichtigen, en men hoort mijn accent, moet men mij niet meer. Toen ik werk zocht, en men wist mijn afkomst, dan wimpelde men mij af. Loodgieters, electriciens… ze leggen de hoorn op voordat ze weten wat er mankeert.”

Maar dat ligt aan mezelf, want discriminatie volgt uit de misstanden die mijn volk dagelijks veroorzaakt. Aziaten klagen immers ook niet over discriminatie.