De vroegere Britse ambassadeur in Oezbekistan en Human Rights activist, Craig Murray, karakteriseerde het Novichoks-verhaal van de Britse regering als oplichterij en gaf daarvoor de volgende redenen:
- In 2016 heeft het hoofd van het Britse Detection Laboratory in Porton Down, Robin Black, in een prestigieus wetenschappelijke tijdschrift duidelijk gemaakt dat het zenuwgas onbekend is voor het VK.
- Dat bij gevolg het VK niet in staat is bij ontstentenis van vergelijkingsmateriaal op wetenschappelijke gronden vast te stellen dat het inderdaad om Novichoks gaat, dat aldus May uitsluitend in specifieke militaire laboratoria in Rusland gefabriceerd zou kunnen worden. Dus hoe kunnen ze dan beweren dat Skripal en zijn dochter daardoor vergiftigd zijn!
- Dat de Britten tot nu toe geweigerd hebben de OPCW (Organization on the Prohibition of Chemical Weapons) in Den Haag een sample van het chemische gif te leveren. Iets waartoe zij contractueel wel verplicht zijn en hetgeen Rusland ook van de Britten geëist heeft! Dat is toch verwonderlijk gezien de Britse stelligheid van hun beschuldiging!
- In 2013 heeft de SAB (Scientific Advisory Board) van de OPCW, met goedkeuring van de VS en het VK, besloten om Novichoks niet op hun lijst van verboden chemische middelen te zetten, wegens de onduidelijkheid rond het bestaan ervan.
- Een ex-Soviet wetenschapper, Mizayanov, heeft verklaard dat Novichoks “ordinary organophosphates” zijn, die door elk commercieel bedrijf dat kunstmest en pesticides produceert gemaakt zou kunnen worden. Dus de bewering van May dat het alleen in Russische militaire laboratoria gemaakt zou kunnen worden, is dus onzin. Als het gif al bestaat, dan kan het overal gemaakt worden en dus niet alleen in of door Rusland.
Het verbaast mij ook dat nergens een relatie wordt gelegd met Poetins ‘State of the Union’ van 1 maart jl. Het is Ruslands relatie met China en de erkenning dat met name dit laatste land een sociaal-politiek systeem hanteert dat blijkt te werken en als alternatief voor het Westerse systeem gezien kan worden, waardoor de Britten zich gedwarsboomd achten in hun geopolitieke pretenties. Pretenties die zij al vaker middels leugens overeind hebben trachten te houden, zoals in geval van Irak en Libië.
Voorgaande overwegingen zouden toch tot voorzichtigheid moeten manen, alvorens zich mee te laten slepen in zo’n onnodige en onwenselijke richting als die van een oplevende Koude Oorlog en mogelijk nog erger!
