Gisteren vierden we de Vlaamse feestdag. Wie vreesde voor een overdreven politiek beladen versie, want in volle campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen, kwam enigszins bedrogen uit. Het hele land werd wakker in een tricolore roes en nu de vermaledijde Brexiteers zaterdag de tegenstander zijn in de kleine finale hebben we daar ontegensprekelijk extra appetijt voor gekregen. Tot spijt van wie het benijdt zal de driekleur nog minstens tot en met komend weekend wapperen in de Vlaamse straten.
Liever dan te gaan dansen op Sven Ornelis trok ik met mijn koersfiets de Vlaamse Ardennen in. De Flandrien uithangen, dat leek mij een valabele keuze om mijn trouw aan de leeuw te bewijzen en de WK – kater uit te zweten. Als de ronde van Frankrijk aan de gang is lukt het mij altijd nog net iets beter om mijn koersfiets buiten te halen. In gedachten ben ik Peter Sagan of Fernando Gaviria, dat ik in de praktijk een absolute modderfiguur sla in mijn voor mijn figuur ongenadige spandex-kledij vergeet ik gelukkig door de inspanningen.
Straks, als het peloton de bergen intrekt zal de vraag weer gesteld worden: wanneer brengt ons land nog eens een kandidaat Tourwinnaar voort genre Lucien van Impe? Ik hoop dat wie er dan ook bij Karl aan tafel zit het volgende zal declameren:
Als België aan de internationale wielertop wilt blijven of in het rondewerk weer een rol van betekenis wilt spelen moet het eerst en vooral ook eindelijk een echt fietsland worden. Willen we de volgende Tom Boonen of Eddy Merckx voortbrengen kunnen we misschien met z’n allen ophouden om woest claxonnerend alles en iedereen die zich op een koersfiets durft te vertonen af te briesen en in de gracht te rijden met onze auto’s. We kunnen misschien eens echt werk maken van fietspaden en fietsinfrastructuur. Nederland is zo plat als een vijg maar Tom Dumoulin doet straks mee voor de knikkers in de Tour. De reden daarvoor moet je heus niet zo ver gaan zoeken.
Als in Vlaanderen een expresweg hersteld moet worden gaat het zo: eerst de ene rijstrook, dan de andere, zodat het autoverkeer altijd door kan rijden. Werken aan de autosnelweg? Desnoods vorderen ze tientallen arbeiders op om 24/24 door te werken zodat er zo snel mogelijk weer gevlamd en getoeterd kan worden.
Een fietspad moet eerst ongeveer op een loopgracht ten tijde van 14-18 lijken vooraleer men overweegt om er überhaupt aan te werken maar als het dan zo ver is wordt het afgesloten en voor hoe lang, daar heeft iedereen het raden naar. Omleiding? Liefst over onverharde wegen en nooit fatsoenlijk uitgepijld. Iedereen die met de fiets een omleiding moet volgen weet: straks sta ik in the middle of nowhere te sukkelen met Google Maps.
Het zijn echter allemaal kleine ongemakken tegenover de dames en heren automobilisten. Ik fiets dagelijks en ik ontsnap dagelijks aan ongelukken. Er zijn er altijd die parkeren op het fietspad. Die enkel oog hebben voor ander autoverkeer maar totaal niet voor de zwakke weggebruikers. En de contradictie is dat er eigenlijk bijna geen ongelukken gebeuren, net omdat het zo levensgevaarlijk is dat iedereen er zich op ingesteld heeft. Geen enkele fietser die nog iets onderneemt in de buurt van een auto zonder expliciet oogcontact te hebben gemaakt met de chauffeur. En als ze dan opschrikken dat jij er ook bent is de reactie meestal niet eens verontschuldigend maar woest. Wie denk jij wel dat je bent?
We staan voor verkiezingen, het is nu het moment om met z’n allen kromgebogen over ons stuur tegen de wind onze stem te laten horen. Fietsen is niets om beschaamd over te zijn, integendeel. We dragen bij aan het klimaat én houden onszelf fit en gezond. Zou daar geen productiviteitspremie voor uitgeloofd moeten worden?
Politici poseren dezer dagen over alle partijgrenzen heen verwoed met een al dan niet eigen fiets. Zouden zij dan zelf ook niet ondervinden hoe lastig het is om je op twee wielen van punt A naar punt B te verplaatsen én het na te kunnen vertellen? Of gaat hun rijwiel na de foto toch gewoon weer het rek in, gesteld dat er een is?
Ik zal maar gaan voor duivels optimisme: natuurlijk willen we allemaal werk maken van duurzame mobiliteit. Vlaanderen fietsland? Make it happen!
