Of hoe een land in crisis wordt gemanipuleerd. Zo’n geschiedenis heeft zich wel vaker voorgedaan, vooral na (wereld)oorlogen, als handel en fortuinen dreigen in te storten of een epidemiedood je grimmig aankijkt. Voor democratieën en de omgang onder mensen is ze rampzalig. Hoewel … Toonde Boccaccio’s Decamerone ons al niet in de 14de eeuw hoe welgestelde jongeren van Firenze zich uitzinnig uitleefden? Niet anders gedroegen zich de bobo’s vorig weekeinde.
Gebrek aan burgerzin werd er uit verschillende politieke hoeken geschreeuwd? Maar wie vertoonde het meest mensonterende, ja, walgelijke gedrag dan die Antwerpse zogenaamde burgervader, die met een noodregering afkwam, liefst onder zijn voorzitterschap? Eindelijk eerste minister van een land dat hij sinds jaren ondermijnt! Die man die voortdurend klaagt, dat de anderen het hebben gedaan! Wat? Gewoon, hem en zijn trawanten geen ereplaats gunnen. De Aalstenaars hadden van betere smaak getuigd door hem, de eeuwig zeurende, aan hun carnavaleske “klaagmier” te plaatsen dan die 19de-eeuwse antisemitische karikaturen.
Nu toverde hij dus als een redder van het vaderland (?) een noodregering uit zijn mouw, nadat hij weigerde in Antwerpen de eerste federale maatregelen op te leggen en zijn burgers zo in de kou liet staan. Mogen we hem ook niet van een tikkeltje seksisme verdenken met zijn ellenbogenwerk tegen de dienstdoende Eerste Minister, Sophie Wilmès? Blijkbaar rekende hij niet op de burgerzin en democratische waakzaamheid vanwege andere politici. We krijgen dus een ook door oppositiepartijen gesteunde regering met volmachten, weliswaar beperkt tot het beheren van de sanitaire corona-crisis. Calimero houdt dus een voet tussen de deur …
Niet zo erg, op voorwaarde dat economische argumenten en politieke egotripperij in dat beheer niet primeren. Is het niet de hoogste tijd dat er wordt gedacht aan daklozen? Zij hebben geen thermometer om hun koorts te meten. Tot welke dokter moeten zij zich richten? Waar vinden zij een onderdak om besmetting te voorkomen? Op dit ogenblik hebben enkele sociale restaurants beslist om hen aan hun deur maaltijden te geven. Maar dat is niet meer dan een druppel op de gloeiende besmettingsplaat.
Die pandemie legt de vinger op de wond. Delokalisatie en globalisering maken ons voor onze levensbehoeften veel te afhankelijk van anderen. Wie bijvoorbeeld onderdelen uit Tunesië wil laten komen, moet noodzakelijk door of over gebieden die zelf door het coronavirus worden geteisterd. Hebzucht belet levering van wat ziekenhuizen hebben besteld of verhoogt de prijs ervan … Een gezonde economie kan niet leven van reizen en toerisme. Volstaan onze zogenaamde sociale media om een menselijk zo noodzakelijk contact met familie, buren, onze vrienden- en werkkring in stand te houden? Kunnen wij het stellen zonder culturele en educatieve activiteiten?
Iets hebben de landen met een degelijke sanitaire infrastructuur en een uitgebouwde sociale zekerheid inmiddels wel geleerd: we moeten ze in stand houden en nog verbeteren. Maar daartoe is verzet tegen alle Calimero-ambities en een democratische solidaire structuur levensnoodzakelijk.
Dr. Gerlinda Swillen is ereleraar en wetenschappelijk medewerker VUB.
Foto: anggarfer, Flickr / CC BY-NC-SA 2.0
